Νέο εύρημα ξαναγράφει την ιστορία τόσο της Γης όσο και του κοντινότερου γείτονά μας, δηλαδή της Σελήνης, και τον τρόπο που σχηματίστηκε μέσα από μια προσομοίωση της ΝΑSA.
Η Σελήνη μπορεί να σχηματίστηκε «αμέσως» μετά από μια γιγαντιαία σύγκρουση που την έθεσε σε τροχιά γύρω από τη Γη, σύμφωνα με μια νέα θεωρία για την προέλευσή της.
Η θεωρία στηρίζεται σε λεπτομερείς προσομοιώσεις από ισχυρούς υπερυπολογιστές, οι οποίες πρότειναν ότι η Σελήνη θα είχε προκύψει αμέσως μετά τη σύγκρουση κάποιου αντικειμένου με τη Γη.
Τυπικά, η Σελήνη θεωρείται ότι σχηματίστηκε μετά από μια σύγκρουση πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, όταν η Γη προσέκρουσε σε ένα αντικείμενο μεγέθους Άρη που ονομαζόταν Θεία. Όμως οι νέες προσομοιώσεις υποδηλώνουν ότι κάτι που δεν είχε προβλεφθεί προηγουμένως συνέβη μετά από αυτό.
Προηγούμενες προσομοιώσεις έχουν οδηγήσει σε θεωρίες ότι η Σελήνη θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί σταδιακά, μέσα σε ένα δίσκο από συντρίμμια που βρισκόταν σε στενότερη τροχιά γύρω από τη Γη.
Η νέα προσομοίωση αποτυπώνει μια διαφορετική θεωρία. Η καινούρια θεωρία προτείνει ότι αποσπάστηκε και σχηματίστηκε σχεδόν αμέσως. Η Σελήνη μπορεί να σχηματίστηκε αμέσως- μέσα σε ώρες- όταν υλικά από τη Γη και τη Θεία εκτοξεύτηκαν απευθείας σε τροχιά μετά τη σύγκρουση.
Οι δύο θεωρίες θα μπορούσαν να δοκιμαστούν, διότι θα πρέπει να προτείνουν διαφορετικές εσωτερικές δομές για τη Σελήνη. Αυτό θα μπορούσε να μας βοηθήσει να μάθουμε περισσότερα για το σεληνιακό πέτρωμα αλλά και για τον δικό μας πλανήτη.
Η επιπλέον λεπτομέρεια που παρέχεται από τις πιο ισχυρές προσομοιώσεις υπερυπολογιστών μέχρι σήμερα επέτρεψε στους ερευνητές να βρουν απροσδόκητες λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν ορισμένα από τα ασυνήθιστα χαρακτηριστικά της Σελήνης. Υποδηλώνει επίσης ότι οι προσομοιώσεις «χαμηλότερης ανάλυσης» που χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν θα μπορούσαν να έχουν αφήσει τους επιστήμονες να κάνουν λάθος για την ιστορία του πλανήτη μας.
«Αυτή η διαδρομή σχηματισμού θα μπορούσε να βοηθήσει στην εξήγηση της ομοιότητας στην ισοτοπική σύνθεση μεταξύ των σεληνιακών πετρωμάτων που επέστρεψαν οι αστροναύτες του Apollo και του μανδύα της Γης. Μπορεί επίσης να υπάρχουν παρατηρήσιμες συνέπειες για το πάχος του σεληνιακού φλοιού, οι οποίες θα μας επέτρεπαν να προσδιορίσουμε περαιτέρω τον τύπο της σύγκρουσης που έλαβε χώρα», δήλωσε ο Vincent Eke από το Πανεπιστήμιο Durham και ένας από τους συγγραφείς της έρευνας.
«Όσα περισσότερα μαθαίνουμε για το πώς δημιουργήθηκε η Σελήνη, τόσο περισσότερα ανακαλύπτουμε για την εξέλιξη της Γης. Η ιστορία τους είναι αλληλένδετη και θα μπορούσε να επαναλαμβάνεται στην ιστορία άλλων πλανητών, που άλλαξαν από παρόμοιες ή πολύ διαφορετικές συγκρούσεις», συμπλήρωσε.
«Αυτό ανοίγει ένα εντελώς νέο φάσμα πιθανών αφετηριών για την εξέλιξη της Σελήνης», επεσήμανε ο Jacob Kegerreis, ερευνητής στο κέντρο Ames της NASA στη Σίλικον Βάλεϊ και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης για αυτά τα αποτελέσματα, που δημοσιεύθηκαν στο The Astrophysical Journal Letters.
Μακάρι οι ερευνητές της ΝΑSA να ανακαλύψουν κι άλλα ευρήματα ώστε να φτάσουμε επιτέλους και στη θεωρία για το πώς σχηματίστηκε το σύμπαν.