Τα ξημερώματα της Δευτέρας η Τζόρτζια Μελόνι και το νεοφασιστικό κόμμα Αδέλφια της Ιταλίας, κέρδισαν τις εκλογές, ενώ η ίδια δήλωσε πως οι Ιταλοί έστειλαν καθαρό μήνυμα υπέρ μιας κυβέρνησης της δεξιάς υπό την ηγεσία των Αδελφιών της Ιταλίας. «Θα κυβερνήσουμε για όλους» τους Ιταλούς, υποσχέθηκε η Μελόνι.
«Αγκιτάτορας της ακροδεξιάς, συντηρητική υπέρμαχος των οικογενειακών αξιών, αμύντορας της Ουκρανίας ή απειλή για την ΕΕ σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της Ιστορίας της;», διερωτώνται οι «Financial Times».
Ξεκίνησε την πολιτική της καριέρα από τη νεολαία του νεοφασιστικού MSI, γαλουχήθηκε πολιτικά ως νοσταλγός του Μουσολίνι και στα 31 της έγινε η νεότερη υπουργός της Ιταλίας
Τον Ιούλιο του 1992, μια 15χρονη μαθήτρια χτύπησε το κουδούνι των γραφείων της νεολαίας του νεοφασιστικού κόμματος Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (MSI), στη Ρώμη.
Αν και αρχικά έγινε δεκτή με επιφυλάξεις, στη συνέχεια κέρδισε την αποδοχή των υπολοίπων και σταδιακά ανέλαβε ηγετικό ρόλο.
Τριάντα χρόνια αργότερα, η Τζόρτζια Μελόνι βρίσκεται μια «ανάσα» από το να γίνει η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Ιταλίας και να ηγηθεί της πιο ακροδεξιάς κυβέρνησης της χώρας μετά από αυτή του Μπενίτο Μουσολίνι.
Σύμφωνα με την ίδια, αυτό που την οδήγησε στο να ασχοληθεί με την πολιτική και να γραφτεί στο κόμμα ήταν η δολοφονία του δικαστή Πάολο Μπορσελίνο, στις 19 Ιουλίου 1992 στο Παλέρμο. Αυτό όμως που την έκανε να ριχτεί στον αγώνα ήταν ο πατριωτισμός της και η παρόρμησή της για επανάσταση.
Η τοπική οργάνωση του «Μετώπου Νέων», στην οποία είχε ενταχθεί, έγινε γνωστή ως «οι γλάροι», από το βιβλίο του Ρίτσαρντ Μπαχ «ο γλάρος του Τζόναθαν Λίβινγκστον», καθώς τα μέλη θεωρούσαν τους εαυτούς τους παρείσακτους και ενώθηκαν για ένα μεγαλύτερο σκοπό.
Πολλοί από τους «γλάρους» είχαν περίπλοκες οικογενειακές ζωές και αναζητούσαν μια εναλλακτική οικογένεια. Ο πατέρας της Μελόνι είχε επίσης εγκαταλείψει το σπίτι της.
Η οργάνωση είχε συχνά διαμάχες με ακτιβιστές της αριστεράς, με αποτέλεσμα μέλη της να τραυματίζονται σοβαρά. Ο γερουσιαστής και στενός σύμβουλος της Μελόνι, Τζιοβανμπατίστα Φατσολάρι, ανέφερε ότι «όλη η γενιά μας κατέληξε να περάσει μερικές μέρες στο νοσοκομείο. Αυτό ήταν μέρος της κανονικότητάς μας».
Παρά τον ανδροκρατούμενο κόσμο στον οποίο «κατοικούσε» η Μελόνι, μερικές φορές το γεγονός ότι ήταν γυναίκα τη βοηθούσε. Ο τότε μέντοράς της και νυν βουλευτής του κόμματός της, Φάμπιο Ραμπέλι, την επέλεξε για να θέσει υποψηφιότητα ως δημοτική σύμβουλος, «επειδή ήταν ασεβής και γλυκιά ταυτόχρονα και μπορούσε να διαλύσει την εικόνα του σκληρού ακροδεξιού σκίνχεντ».
Το 1994 συμμετείχε στην κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και στα 31 της έγινε η νεότερη υπουργός της Ιταλίας. Τότε ζούσε ακόμη με τη μητέρα της, αν και πάντα εργαζόταν για να συνεισφέρει στο σπίτι. Απέφευγε το κυβερνητικό αυτοκίνητο με σοφέρ και αντ’ αυτού πήγαινε στο κοινοβούλιο με το δικό της. Η ίδια ισχυρίζεται ότι η εγκατάλειψη από τον πατέρα της τής άφησε ένα αίσθημα ανεπάρκειας, το οποίο την ωθεί να εργάζεται αδιάκοπα.
Το 2012, αφού είχε διαλυθεί η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι, ίδρυσε τους «Αδέλφια της Ιταλίας», ένα κόμμα που η ίδια χαρακτηρίζει συντηρητικό και το παρομοιάζει με τους Ρεπουμπλικάνους των ΗΠΑ. Αρχικά, συγκέντρωνε πενιχρά ποσοστά αλλά ξαφνικά άρχισε να σημειώνει άνοδο.
Η πολιτική ιδεολογία της απορρίπτει τις προοδευτικές αξίες και ασπάζεται τις πολιτικές ταυτότητας. Βασίζεται στην υπεράσπιση των εθνικών συνόρων, των εθνικών συμφερόντων και της παραδοσιακής οικογένειας.
Πάντα τασσόταν σθεναρά κατά των ναρκωτικών και κατά των αμβλώσεων, αν και επιμένει ότι δεν θα απαγόρευε τις αμβλώσεις.
Επίσης, κάνει λόγο για «κυριαρχία της ελιτιστικής αριστεράς» στον δημόσιο λόγο και στο ιταλικό κατεστημένο — ιδίως τον ακαδημαϊκό χώρο και το δικαστικό σύστημα. «Μας αποκαλούν τέρατα», έχει δηλώσει.
Οι επικριτές της αναφέρουν ότι το φασιστικό παρελθόν της Ιταλίας υπό τον Μουσολίνι συνδέεται άμεσα με τα «Αδέλφια της Ιταλίας». Η Μελόνι πολλές φορές έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό της «στρατιώτη» και την πολιτική «αποστολή» της.
Η εκλογή της έχει εγείρει την ανησυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη, διότι η αναβίωση του φασισμού θα είναι ό,τι χειρότερο έχει να περιμένει κανείς στη νεότερη ιστορία.