Μια ντρίπλα που καθήλωσε τους θεατές από τον Πελέ και μια προσποίηση που θα μείνει στα χρονικά με τον δημιουργό της επιτυχίας να είναι καλύτερος από ποτέ για εκείνη την εποχή.
Αλήθεια είναι πως ο μύθος του Πελέ, που πέθανε στα 82 χρόνια του, γιγαντώθηκε απ’ όσα οι περισσότεροι δεν είδαν με τα μάτια τους. Κατά την περίοδο της βασιλείας του στη Σάντος οι εικόνες δεν ήταν εφικτό να ταξιδέψουν στην Ευρώπη και οι περισσότερες χάνονταν στα νερά του Ατλαντικού.
Αναγκαστικά οι μαρτυρίες αφορούσαν τα όσα πέτυχε στα τρία Παγκόσμια Κύπελλα ως μέλος της εθνικής Βραζιλίας. Σε πρώτη φάση του 1958 στη Σουηδία, αλλά κατά βάση στη διοργάνωση του 1970 στο Μεξικό. Τότε που πια η τηλεόραση έπιανε τον δικό της χώρο στα νοικοκυριά του δυτικού κόσμου.
Ο Πελέ του 1970 ήταν ομολογουμένως η πιο ώριμη μορφή του ίδιου ποδοσφαιριστή. Πριν κλείσει τα 30 του κουβάλησε ένα ολόκληρο έθνος στις πλάτες του και δημιούργησε τις συνθήκες για την αψεγάδιαστη πορεία ως τον τελικό και κατ’ επέκταση κατάκτηση του τροπαίου.
Η Σελεσάο ήταν μία από τις 16 φιναλίστ της διοργάνωσης και συμμετείχε ως φαβορί στον 3ο όμιλο. Το 3/3 επί των Τσεχοσλοβακίας (4-1), Αγγλίας (1-0) και Ρουμανίας (3-2) την έφερε στα νοκ άουτ με πρώτο αντίπαλο το Περού. Το 4-2 επί της Μπλανκιρόχα στη Γουαδαλαράχα ήταν το πέρασμα για τον ημιτελικό με την Ουρουγουάη, η οποία την ίδια ημέρα απέκλειε την ΕΣΣΔ στο Μέξικο Σίτι με 1-0 ύστερα από παράταση.
Ο Πελέ στη διάρκεια του αγώνα με την Ουρουγουάη
Το ραντεβού με τη Σελέστε ήταν ιστορικής σημασίας για τους Βραζιλιάνους, 20 χρόνια μετά το φιάσκο του 1950 στο Μαρακανά. Τότε που οπαδοί αυτοκτονούσαν, απογοητευμένοι από το 2-1. Ο Πελέ είχε το χρέος του εξαγνισμού. Ιδίως μετά το γκολ που πέτυχε ο Κουμπίγια στο 19′.
Κατά μαρτυρίες της εποχής και κείμενα του Τύπου, η απόδοσή του Βραζιλιάνου σταρ στο παιχνίδι ήταν καθηλωτική. Δεν χρειάστηκε να σκοράρει. Απλώς να ηγηθεί και να εμπνεύσει. Ο Κλοντοάλτο, ο Ζαϊρζίνιο και ο Ριβελίνο ανέλαβαν τα υπόλοιπα, για την ανατροπή και την πρόκριση. Του άξιζε του Νο10 ένα γκολ. Δεν το βρήκε ούτε μετά το 3-1 στο 89′. Του το χρωστούσε η ιστορία μέχρι να φύγει από τη ζωή.
Υπήρξε έκτοτε και δια παντός η μαγευτικότερη ενέργεια του Πελέ στο φινάλε της οποίας η μπάλα δεν κατέληξε στ’ αντίπαλα δίχτυα. Ευτυχώς ο Λαντισλάο Μαζουρκιέβιτς, ένας σπουδαίος τερματοφύλακας της εποχής, δεν κατάφερε να την αποτρέψει.
Ως αφετηρία όλο αυτό είχε το κλέψιμο του Ζαϊρζίνιο στ’ αριστερά, προτού ο Τοστάο περάσει, με το αριστερό, την κάθετη μπαλιά στον κενό χώρο. Ο Πελέ ήταν πάνω στο τρέξιμο όταν ο Μαζουρκιέβιτς επιχείρησε την έξοδο για να προλάβει την απειλή. Χωρίς φυσικά να ξέρει το τι θ’ ακολουθήσει. Διότι, σε μια στιγμή ακατάληπτης ποδοσφαιρικής αλλοφροσύνης, ο Πελέ άφησε την μπάλα να περάσει και αναπτύσσοντας ταχύτητα την πρόλαβε από την άλλη πλευρά του Ουρουγουανού γκολκίπερ.
Ενόσω ο Μαζουρκιέβιτς έψαχνε να δει τι ακριβώς τον έχει βρει, χάνοντας την επαφή του με το περιβάλλον, ο θρυλικός Βραζιλιάνος εκτελούσε διαγώνια προς την κενή εστία. Μόνο που η μπάλα αντί να διασχίσει τη γραμμή του τέρματος και ν’ αναπαυτεί στα δίχτυα περνούσε σαδιστικά δίπλα από το δεξί δοκάρι και κατέληγε άουτ. Αν είναι δυνατόν.
Ο Πελέ δεν είχε προκαλέσει μόνο την απόκρουση του αιώνα, στην απίθανη κεφαλιά που έβγαλε στη γωνιά του ο Άγγλος Γκόρντον Μπανκς, αλλά και την ευκαιρία που σημάδεψε για τους σωστούς, απόλυτα ποδοσφαιρικούς, λόγους την καριέρα του.
Εμείς να πούμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικοίους του. Ζωή σ΄αυτούς…