Δυστυχώς οι Εθνικές ομάδες παραμένουν άστεγες 18 χρόνια μετά το Euro2004 και αυτό είναι η ντροπή του αθλητισμού και των αθλητικών παραγόντων.
Περίπου είκοσι χρόνια μετά την κατάκτηση του Euro από την Εθνική Ελλάδος. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 ενόψει των παιχνιδιών του Nations League είναι αναγκασμένη να κάνει τις μισές προπονήσεις της στο γήπεδο της Καλλιθέας και τις άλλες μισές στο αθλητικό κέντρο του Ατρομήτου, διαμένοντας σε ξενοδοχείο των Νοτίων Προαστίων.
Επειδή στο δικό της γήπεδο στον Άγιο Κοσμά ο αγωνιστικός χώρος βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, επειδή προφανώς κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να φροντίσει, να περιποιηθεί, να ετοιμάσει το χορτάρι, ώστε να βρίσκεται στη καλύτερη δυνατή κατάσταση για τον Γκουστάβο Πογιέτ και τους διεθνείς. Δεδομένα θα ακουστούν δικαιολογίες αλλά από την στιγμή που όλα τα γήπεδα της Super League 1 είναι… χαλιά λόγω του Γκριμώτση και του επιτελείου του, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο συγκεκριμένος αγωνιστικός χώρος δεν θα μπορούσε να είναι στη καλύτερη δυνατή κατάσταση. Εξάλλου όλα αυτά τα χρόνια από τα δύο γήπεδα που έχουν οι Εθνικές ομάδες στις συγκεκριμένες εγκαταστάσεις, μόνο το ένα είναι σε αξιοπρεπή κατάσταση και το άλλο για τα μικρότερα κλιμάκια σε μόνιμη βάση-για να το πούμε ευγενικά- δεν είναι αυτό που θα έπρεπε.
Στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχει η μικρή εικόνα. Το δέντρο. Το λάθος δηλαδή, η αμέλεια, η προχειρότητα και η αδυναμία των υπευθύνων της ΕΠΟ να προσφέρουν στην Εθνική Ελλάδος ένα άρτιο γήπεδο, ώστε να προετοιμαστεί κατάλληλα για τα παιχνίδια με Κύπρο και Βόρειο Ιρλανδία, με αποτέλεσμα το σύνολο του Πογιέτ να γυρίζει δεξιά και αριστερά σαν φτωχός συγγενής για να κάνει προπονήσεις. Βέβαια στην χώρα που έχει αποθεώσει στη νοοτροπία και την φιλοσοφία της σε όλα τα επίπεδα το ”έλα μωρέ και τι έγινε”, το συγκεκριμένο περιστατικό είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Από κει και πέρα, υπάρχει, όμως, και η άλλη ανάγνωση. Η μεγάλη εικόνα. Το δάσος. Αυτή που έχει και την μεγαλύτερη αξία, αυτή που μας δείχνει την διαχρονική αποτυχία των διοικήσεων της ΕΠΟ να δημιουργήσουν για το σύνολο των Εθνικών ομάδων το αυτονόητο: Ένα σύγχρονο προπονητικό κέντρο, ένα ”σπίτι” ποδοσφαιρικό, το οποίο θα προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στο άθλημα και σε όλα τα κλιμάκια των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων. Όλα αυτά τα χρόνια κατά καιρούς το θέμα ερχόταν στο προσκήνιο αλλά επί της ουσίας δεν έχει γίνει το παραμικρό. Επαναλαμβάνουμε, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά το Euro της Πορτογαλίας και η Ελλάδα δεν κατάφερε τίποτα στο κομμάτι της οργάνωσης, των δομών, στη δημιουργία μίας επόμενης ημέρας που θα βασίζονταν στα ευρωπαϊκά πρότυπα και θα είχε ως παράδειγμα τα όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό.
Η συντριπτική πλειοψηφία των διεθνών ποδοσφαιριστών αγωνίζονται στο εξωτερικό, σε ομάδες των κορυφαίων πρωταθλημάτων που αποτελούν υπόδειγμα οργάνωσης και λειτουργίας. Πως να νιώθουν άραγε όταν φεύγουν από τα υπερσύγχρονα προπονητικά κέντρα των συλλόγων τους για να έρθουν στο γήπεδο του Αγίου Κοσμά; Ρητορικό το ερώτημα.
Η δημιουργία ενός προπονητικού κέντρου για της Εθνικές ομάδες θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα, όνειρο και όραμα κάθε προέδρου και κάθε διοίκηση της ομοσπονδίας. Από εκεί θα έπρεπε να ξεκινά και να τελειώνει η μέρα τους, αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος της ποδοσφαιρικής τους ζωής. Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει.
Ναι, σε έναν ιδεατό κόσμο, γιατί στη… κανονική ζωή οι πρόεδροι της ΕΠΟ ήταν απλά ένα κομμάτι στο power game των μεγάλων, ήταν απλά ένα μέρος της τοξικότητας που ζει και βασιλεύει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και η κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει πάψει να περιμένει δημιουργικά πράγματα από εκείνους.
Η ΚΕΔ, η ΚΕΔ και η… ΚΕΔ. Η διαιτησία, η διαχείριση των σχέσεων με το Big4, οτιδήποτε άλλο από το πραγματικό, το αληθινό ποδόσφαιρο, το οποίο συνεχίζει να παραμένει πολλά χρόνια πίσω και θα συνεχίσει να είναι πολλά χρόνια πίσω, όσο εκείνοι που αποφασίζουν και βρίσκονται ”στα πράγματα” δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για το άθλημα.
Ας ελπίσουμε πως η νέα διοίκηση της ομοσπονδίας με τον Παναγιώτη Μπαλτάκο στη προεδρία θα μπορέσει να κάνει ένα βήμα μπροστά στο συγκεκριμένο θέμα, θα μπορέσει να προσφέρει πραγματικά στο ποδόσφαιρο και δεν θα αναλωθεί σε όσα βλέπουμε μέχρι και σήμερα, δηλαδή σε ένα ατέρμονο παιχνίδι εξουσίας που δεν έχει να προσφέρει το παραμικρό στο άθλημα.
Είναι πράγματι τραγικό για τις Εθνικές ομάδες και για όσους πέρασαν από τη προεδρία να μην έχουν στέγη οι Εθνικές ομάδες.