Όσα έγραψε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης στο capital.gr με αφορμή το σκάνδαλο της Ευρωβουλευτή, Έυας Καϊλή:
Στην ηλικία που έχω φτάσει, με τα χιλιόμετρα που -θέλοντας και μη- έχω διανύσει, δύσκολα πλέον εκπλήσσομαι. Κι ακόμα δυσκολότερα φρικάρω.
“Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο…” τείνω να επαναλαμβάνω τη φράση του Νίτσε, ακόμα κι όταν εμπρός στα μάτια μου ή στα δελτία ειδήσεων αποκαλύπτεται η ποταπότης, η μοχθηρία, η φτήνια τού άτριχου νοήμονος πιθήκου, ο οποίος επιστημονικά καλείται “homo sapiens”. “Μήπως κι εγώ δεν θα κινδύνευα να καταλήξω σαν εκείνον άμα είχα τραβήξει τα ζόρια του;” αναρωτιέμαι αντικρύζοντας τον κάθε κατηγορούμενο, που το αποτρόπαιο έγκλημά του στάθηκε το επιστέγασμα μιάς θλιβερότατης ζωής. Πού αφού υπέστη δεκαετίες ταπεινώσεων, ήταν ο ίδιος κλωτσοσκούφι, καρπαζοεισπράκτορας, σκεύος ηδονής, θύμα ατιμώρητης κακίας, εξαλλάχθηκε σε θύτη. Εξέμεσε πάνω σε αδύναμους, αθώους, όλο το δηλητήριο που τον είχαν ποτίσει. Και φτύνω τον κόρφο μου που ευτύχησα να μεγαλώσω σε μια κανονική οικογένεια, με δύο καλούς γονείς, που η ανάγκη ενίοτε τους ζόριζε, ούτε για μια στιγμή όμως δεν τους αποκτήνωσε. Η ιδιοσυγκρασία μου και η τέχνη μου με σπρώχνει να αναζητώ όχι άλλοθι, όχι δικαιολογίες μα ερμηνείες -που ίσως να λειτουργούν και ως ελαφρυντικά- και για την πιο ειδεχθή συμπεριφορά. Στην περίπτωση της Εύας Καϊλή -εφόσον αληθεύουν οι εναντίον της κατηγορίες- δεν βρίσκω καμία.
Είσαι νέα, είσαι όμορφη, είσαι παραπάνω από εύπορη, είσαι με μία λέξη υπερτυχερή. Η ζωή σού τα έχει φέρει όσο πρίμα θα μπορούσες να ονειρευτείς. Η καθημερινότητά σου θυμίζει σελίδες ιλουστρασιόν περιοδικού. Έχεις επιπλέον το φωτοστέφανο της εκλεγμένης εκπροσώπου του λαού – δεν θα σε πει κανείς “χαζή ξανθιά”, υπερασπίζεσαι τα δίκια των εκλογέων σου και το ευρωπαϊκό όραμα στην πρώτη γραμμή. Οι δε ικανότητές σου αναγνωρίζονται και επιβραβεύονται. Εκλέγεσαι αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου. Το κύρος -και ο μισθός σου πιθανότατα- εκτινάσσεται.
Και έχεις το θράσσος, την ξετσιπωσιά, να χρηματίζεσαι; Να καταντάς αργυρώνητο πιόνι σκοτεινών συμφερόντων; Γιατί; Για να γεμίσεις πλαστικές σακκούλες με λεφτά; Για να μετακομίσεις σε ένα ακόμα πολυτελέστερο σπίτι, να κρατήσεις μια ακόμα ακριβότερη τσάντα; Δεν έχεις εν ολίγοις καταλάβει, δεν έχεις απομυθοποιήσει απολύτως τίποτα; Παραμένεις στα σαρανταπέντε σου το κοριτσάκι που γούρλωνε τα μάτια κοιτάζοντας την κούκλα Μπάρμπι; Η σαχλή έφηβη, η οποία εντυπωσιαζόταν από τον γκόμενο που καβαλούσε τη μεγαλύτερη μηχανή και θα την πήγαινε στα πιο τρέντι κλαμπ; Που θα έκανε για πάρτη της ζημιά στα μπουζούκια;
Είσαι συνάμα τόσο ανόητη ώστε να σε τσακώσουν στα πράσα, με τη γίδα στον ώμο; Όταν εντάχθηκες στη συμμορία των Ιταλών, δεν είχες συνειδητοποιήσει τι ρίσκαρες; “Cosi fun tutte” – “έτσι κάνουν όλες” σού έλεγαν κι εσύ κουνούσες το ωραίο σου κεφάλι.
Η έκπληξη σου από την Παρασκευή που σε συνέλαβαν ξεπερνά κι αυτήν ακόμα την οδύνη σου. Δεν το χωράει ο νους σου πως από τη μια στιγμή στην άλλη καταστράφηκες. Γιατί; Γιατί πίστευες, φουκαριάρα μου, ότι έχεις υπογράψει συμβόλαιο με το πεπρωμένο η κάθε σου ημέρα να είναι λιακάδα. Διότι, προφανώς, δεν είχες νοιώσει στη ζωή σου κανένα ισχυρό τράνταγμα. Δεν σού είχε ανέβει η ψυχή στο στόμα. Ή και αν σού είχε συμβεί, το είχες διαγράψει από τη μνήμη σου.
Σε κάθε στροφή του βίου μας, πίσω από κάθε γωνία, παραμονεύει η συμφορά. Ο θάνατος, η βαριά αρρώστια, η κάθε μορφής χρεοκοπία, ο κάθε λογής αφανισμός. Από μια ηλικία κι έπειτα το έχουμε υπ’όψιν μας, πορευόμαστε ανάλογα, με αιδώ, με ταπεινότητα, δεν παίρνουμε στα σοβαρά τα πρόσκαιρα μεγαλεία για να μην συντριβούμε όταν τα χάσουμε. “Μηδένα προ του τέλους μακάριζε” είχε πει ο σοφός Σόλων. Μόνον οι ανόητοι το ξεχνούν.
Ήταν η Εύα Καϊλή εξαρχής ανόητη; Ίσως και όχι. Το περιβάλλον των Βρυξελλών και του Στρασβούργου μπορεί, εάν δεν διαθέτεις αντιστάσεις, να σε αποβλακώσει.
Φανταστείτε, από τη μια μέρα στην άλλη, οι αποδοχές σου να πενταπλασιαστούν. Να δεκαπλασιαστούν. Να αρκεί η βουλευτική σου αποζημίωση για να θρέψει μία λαϊκή πολυκατοικία. Να σού καλύπτει ο θεσμός που υπηρετείς πιθανά και απίθανα τιμολόγια, “έξοδα παράστασης”, εισιτήρια, ξενοδοχεία, “δείπνα εργασίας”. Να απασχολείς χωρίς να τους πληρώνεις από την τσέπη σου βοηθούς και παραβοηθούς και μαθητευόμενους και παρατρεχάμενους. Να ξέρεις πως και να μην επανεκλεγείς, η Ευρώπη θα καλύψει οικονομικά την “επαναπροσαρμογή” σου στην εκτός κοινοβουλίου πραγματικότητα. Τι ποσοστό άραγε των πρώην ευρωβουλευτών επιστρέφει στην πατρίδα του; Και δεν βρίσκει ένα πόστο της γλυκιάς παρηγοριάς, μια θέση συμβούλου, εμπειρογνώμονα, τρεχαγυρευόπουλου στην καρδιά της Ευρώπης;
Πολλοί, πάρα πολλοί ευρωβουλευτές νοιώθουν τον πρώτο καιρό μετά την εκλογή τους σαν να έχουν κερδίσει το λαχείο. Υπό μίαν έννοια έτσι είναι. Είτε τους έχει διορίσει, καταρτίζοντας τη λίστα, ο αρχηγός του κόμματος. Είτε έχουν εκτεθεί σε εθνικό, ενιαίο ψηφοδέλτιο, όπου το βασικό κριτήριο για να σε σταυρώσουν είναι η αναγνωρισιμότητά σου. Θυμηθείτε ποιοί σταρ και ανθυποστάρ ψηφίστηκαν μαζικά σε παρελθούσες ευρωεκλογές. Και ποιοί εξαιρετικά αξιόλογοι άνθρωποι, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και με γνώση για την Ευρώπη, πάτωσαν. Δεν συμβαίνει αποκλειστικά στην Ελλάδα. Αποτελεί γενικό φαινόμενο.
Από τα δυό στα είκοσι χιλιάρικα το μήνα, ανοίγει η όρεξή σου. Αλλάζεις τρένο ζωής, εκλαμβάνεις τις πολυτέλειες σαν ανάγκες. Οφείλεις ως προσωπικότητα να διαθέτεις αδαμάντινο πυρήνα για να μην ψηλώσει ο νους σου. Για να μην μαλακώσει η ηθική σου ραχοκοκκαλιά. Ειδάλλως άμα κάποιος σου μετρήσει εξακόσιες χιλιάδες ή σού τάξει δύο εκατομμύρια, θα κάνεις ίσως πέντε νάζια μα τελικά θα γίνεις το σκυλάκι του.
Ομνύω στην ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης. Πιστεύω ακράδαντα ότι η ήπειρός μας αποτελεί φάρο δημοκρατίας, όρο ελευθερίας για ολόκληρο τον πλανήτη. Η Ευρώπη στέκεται αταλάντευτη απέναντι σε κάθε αυταρχικό καθεστώς. Αποκρούει πολιτικά -ενδεχομένως και στρατιωτικά στο μέλλον- κάθε νεοϊμπεριαλισμό. Οι εχθροί της ανοιχτής κοινωνίας την Ευρώπη πρώτη επιδιώκουν να απαξιώσουν προπαγανδιστικά. Πώς θα θωρακιστεί η Ευρώπη από περιπτώσεις σαν της Εύας Καϊλή, που τη δυσφημούν εκ των ένδον;
Το να καλοπληρώνει το πολιτικό προσωπικό της αποδείκνυεται εντελώς μάταιο. Το ξέραμε εξάλλου ανέκαθεν ότι ο άνθρωπος είναι ζώο αχόρταγο. Όσο το ταϊζεις, τόσο ανοίγει η όρεξη του.
Το να θεσπίσεις ηθικά κριτήρια θα ήταν γελοίο. Σιγά μη διορίσουμε ιεροεξεταστές για να ελέγχουν το ποιόν των ευρωβουλευτών και των επιτρόπων!
Ένας τρόπος, κατά τη γνώμη μου, ίσως να υπάρχει. Η αποζημίωση που δίνουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί στα αιρετά τους μέλη να ισούται με το εισόδημα του καθενός τους το ένα ή τα τρία οικονομικά έτη πριν από την εκλογή του. Δήλωνες στην εφορία ενάμισυ ή πέντε χιλιάρικα το μήνα ως λογιστής, τηλεπαρουσιαστής, δικηγόρος; Τα ίδια να εισπράττεις και ως ευρωβουλευτής. Προσαρμοσμένα -εννοείται- στο κόστος ζωής των Βρυξελλών και του Στρασβούργου.
Έτσι, πιστεύω, θα ξεχώριζε η ήρα από το στάρι. Έτσι θα μας εκπροσωπούσαν άνθρωποι του καθήκοντος και όχι υπερτυχεροί κουφιοκεφαλάκηδες.