Στα πλαίσια του σχολικού μαθήματος της «Γλώσσας» ο δάσκαλος της έκτης τάξης σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, Τάσος Παπαναστασίου, ζήτησε από τα παιδιά να γράψουν μία έκθεση 250 λέξεων περιγράφοντας το σπίτι τους.
Δεν γνωρίζουμε πως τα πήγαν τα άλλα παιδιά, αλλά μία έκθεση μαθήτριας κατάφερε σίγουρα να ξεχωρίσει καθώς περιέγραψε το «σπίτι» της με έναν μοναδικό τρόπο που δεν συναντά κανείς συχνά.
Έτσι, ο δάσκαλός της, Τάσος Παπαναστασίου, αποφάσισε να μοιραστεί την έκθεση της μαθήτριάς του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook δηλώντας «περήφανος».
«Το σπίτι μου,
Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν σπίτια. Έχουν την ατυχία να ζουν στους δρόμους με μόνη ελπίδα τη βοήθεια των συνανθρώπων τους. Οι περισσότεροι όμως, είναι τυχεροί και έχουν σπίτια.
Το δικό μου σπίτι βρίσκεται όπου βρίσκομαι και εγώ ακριβώς τη στιγμή που βρίσκομαι σε ένα μέρος. Με πιο απλά λόγια, με ακολουθεί συνέχεια και αυτό γιατί είναι μέσα μου. Σε αυτό το σπίτι μέσα, υπάρχει ό,τι χωράει και δεν χωράει ο νους σας. Σκέψεις, μέρη, άνθρωποι, συναισθήματα, φανταστικά πράγματα και πλάσματα και πολλά άλλα υπάρχουν μέσα σε αυτό το σπίτι και αυτό γιατί το σπίτι μου είναι το μυαλό και η καρδιά μου.
Την εξωτερική εμφάνιση δεν χρειάζεται να σας την περιγράψω, γιατί την βλέπετε και μόνοι σας αυτή τη στιγμή!».
Όπως μπορείτε να δείτε, ο δάσκαλος έχει διορθώσει με «ανεπαίσθητο» τρόπο μόνο κάποια ορθογραφικά λαθάκια της μικρής και στο τέλος της έκθεσης γράφει: «Μπράβο. είσαι ένα σπουδαίο κορίτσι».
Κι αν κρίνουμε από όσα διαβάσαμε, προσυπογράφουμε.
Η ανάρτηση του δασκάλου έγινε όπως ήταν αναμενόμενο viral με τον ίδιο να επανέρχεται αναφέροντας πως η μικρή μαθήτρια χάρηκε πολύ με το γεγονός ότι η έκθεσή της άρεσε τόσο πολύ και σημείωσε:
«Το κείμενο γράφτηκε από το παιδί. Πολλά τέτοια κείμενα γράφονται από τα παιδιά μας, σε πάρα πολλά σχολεία της πατρίδας μας, όταν τα εμπιστευόμαστε και όταν τους δίνουμε τη δυνατότητα να εκφράσουν τον εαυτό τους και να γράψουν χωρίς τον φόβο της κόκκινης μολυβιάς. Τα κειμενικά είδη, η παραγωγή γραπτού λόγου στο δημοτικό σχολείο, διδάσκεται ως τρόπος έκφρασης και δημιουργίας και όχι ως τρόπος εξέτασης και αξιολόγησης!».