Η βραβευμένη μικρού μήκους ταινία «Εμένα ο γιος μου» του Χάρη Καραουλάνη δείχνει την πλευρά του Αλτσχάιμερ που πολλές φορές ξεχνάμε.
Η πλοκή της ταινίας
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νόσου Αλτσχάιμερ θυμόμαστε την ταινία του Έλληνα κινηματογραφιστή που έχει ταξιδέψει σε διάσημα φεστιβάλ όλου του κόσμου κι έχει βραβευτεί.
Δύο άνθρωποι ζουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους και προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Μια μητέρα με άνοια και η σχέση της με τον γιο της. Πόσο επίπονο είναι και για τους δύο; Πόση δύναμη χρειάζεται απ’ το περιβάλλον του ένας άνθρωπος με συμπτώματα άνοιας; Πόσο τρομακτική είναι ακόμα και η σκέψη του να μην αναγνωρίζεις τους αγαπημένους σου και να τους αναζητάς απεγνωσμένα;
Η άνοια υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής του ασθενούς, ενώ δυσβάσταχτο είναι και το ψυχολογικό βάρος με το οποίο επιφορτίζεται όλη η οικογένεια. Δεν είναι εύκολο. Για κανέναν. Κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση των ατόμων Αλτσχάιμερ. Και μόνη η σκέψη του να μην έχουμε αναμνήσεις μας τρομάζει. Οι φροντιστές των ανθρώπων με άνοια είναι πραγματικοί ήρωες. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό.
Τα νοήματα της ταινίας «Εμένα ο γιος μου»
Ο Σπύρος βγάζει βόλτα στο πάρκο, μια ηλικιωμένη κυρία με κινητικά προβλήματα. Η κυρία ξεκινάει να μιλάει για τον γιο της. Όταν θα θελήσει αργότερα να πάρει τον γιο της τηλέφωνο θα ανακαλύψει ότι το κινητό της έχει “κλαπεί” από τον Σπύρο.
Κάθε 68 δευτερόλεπτα οι γιατροί προσθέτουν στην λίστα των ατόμων με Αλτσχάιμερ ακόμα έναν ασθενή.
Δυστυχώς, το Αλτσχάιμερ μπορεί να «χτυπήσει» την πόρτα οποιαδήποτε στιγμή γι’ αυτό η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η πρόληψη.
