Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα δώσει πολλή σημασία στη μαγειρική, όσο ήμουν ανύπαντρη. Όλον εκείνον τον καιρό που είχαμε σχέση με τον άντρα μου, πηγαίναμε για φαγητό έξω.
Όταν όμως παντρευτήκαμε, θα έπρεπε να υπάρχει φαγητό στο σπίτι.
Άρχισα λοιπόν να μαθαίνω μαγειρική από διάφορες πηγές στο διαδίκτυο, από περιοδικά, κτλ. Ξέρετε τι έκανα συχνά; Πολλές φορές έπαιρνα την καρέκλα και καθόμουν μπροστά στην κουζίνα για να είμαι σίγουρη ότι δεν θα καταστραφεί το φαγητό μου. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε.
Η αλήθεια είναι ότι η πεθερά μου με βοήθησε πολύ. Μου έμαθε μικρά μυστικά για τα φαγητά και μου έδωσε μεγάλη ενθάρρυνση. «Η μαγειρική είναι αγάπη» συνήθιζε να μου λέει. Κι εγώ την άκουγα και προσπαθούσα να τη μιμηθώ.
Οι προσπάθειές μου απέδωσαν! Η μαγειρική μου βελτιώθηκε θεαματικά και μάλιστα, εκτός από τα κλασικά παραδοσιακά ελληνικά φαγητά, τώρα μαθαίνω και συνταγές «πειραγμένες».
Προσπαθώ να εντυπωσιάσω τον άντρα μου, γιατί πραγματικά ήταν μαθημένος με τα φαγητά της πεθεράς μου, που, μεταξύ μας, είναι θεσπέσια!
Πολλές φορές, ο άντρας μου, όταν τρώμε, με γεμίζει με επαίνους και μου λέει ότι το φαγητό μου είναι πολύ καλό.
Όμως… δεν είναι σαν αυτό της μαμάς του! «Αχ, και να είχαμε τώρα λίγο από το παστίτσιο της μανούλας μου… Αχ και να είχαμε λίγη πίτα, όπως την κάνει η μάνα μου».
Τώρα όλο και πιο συχνά μου αναφέρει ότι τα φαγητά της μάνας του δεν μπορούν να συγκριθούν με τα δικά μου. Μερικές φορές, μάλιστα, όταν λαχταρά κάτι σαν ντολμαδάκια ή ιμάμ, μου λέει «μήπως να πούμε στη μάνα μου να μας φτιάξει; Έτσι, για να μην κουράζεσαι κιόλας».
Όμως αυτό άρχισε να με ενοχλεί. Το ξέρω ότι σαν το φαγητό της μάνας μας δεν υπάρχει, αλλά θα έπρεπε να πάψει να μου το αναφέρει.
Ντίνα