Μπορεί να ακούγεται σαν σενάριο ταινίας με υπερήρωες, αλλά η τέχνη μιμείται τη ζωή και η ζωή είναι τελικά αυτή που στήνει τα πιο αληθινά σενάρια. Ο Θανάσης Τριαρίδης ήταν γιατρός στο Θεαγένειο και έπασχε χρόνια από καρκίνο, ωστόσο δεν άφησε στιγμή την ασθένειά του να επηρεάσει τη ζωή και το λειτούργημά του.
Θανάσης Τριαρίδης: Η διπλή ζωή ενός υπερήρωα
Παρά την ασθένειά του, ο Θανάσης Τριαρίδης δούλευε ασταμάτητα προκειμένου να μην αφήσει τους ασθενείς του. Κι αυτοί, ζητούσαν και ήθελαν μόνο αυτόν. Έτσι, ενώ τις πρωινές ώρες έκανε χημειοθεραπείες, μετά έμπαινε αμέσως στα χειρουργεία για να χειρουργήσει τους ασθενείς του. Έπειτα, πήγαινε και στα εξωτερικά ιατρεία για να βοηθήσει δεκάδες ασθενείς που περίμεναν.
Ενώ θα μπορούσε να πάρει μερικές μέρες άδειας για να φροντίσει τον εαυτό του, εκείνος προτιμούσε να πολλαπλασιάζει τις ώρες εργασίας του. Για να μην αφήσει κανέναν χωρίς εξέταση, έβαζε και εθελοντικά εξωτερικά ιατρεία μέχρι αργά το βράδυ. Κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να αντιμετωπίζει με τέτοια ψυχραιμία την ασθένειά του, ωστόσο το έκανε πράγματι και ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του.
Θανάσης Τριαρίδης: Το «ευχαριστώ» των ασθενών του
Πολλοί ασθενείς για να τον ευχαριστήσουν που τους εξυπηρετούσε του πήγαιναν τρόφιμα και κρασιά. Ωστόσο εκείνος δεν κρατούσε τίποτα και τα έδινε με μεγάλο χαμόγελο στις νοσηλεύτριες. Ή σε άλλους ασθενείς που τα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη.
Όσα έγραψε για τον Θανάση Τριαρίδη ο φίλος του Λευτέρης Μαυρίκος:
«Το πιο σημαντικό του όμως χαρακτηριστικό ήταν το χιούμορ του, ο αυτοσαρκασμός και η μόνιμη διάθεση να κάνει πλάκα και να δεχτεί την πλάκα. Έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες διάφοροι φίλοι να πειράζουμε ό ένας τον άλλον, με πειράγματα που άλλοι θα τα θεωρούσαν χοντράδες. Ειδικά τα χρόνια της αρρώστιας, είχαμε φτιάξει την «πλάκα φάρμακο». Στις καφετέριες της Τούμπας, γιατί δεν μπορούσε να πάει πιο μακριά, ανάμεσα σε ποτά στην αρχή και σόδες αργότερα, αντιμετωπίζαμε με αστεία την αρρώστια.
Στον πρώτο καρκίνο στους λεμφαδένες του έλεγα ότι έβγαλε γυναικείο καρκίνο στα β…. Στον δεύτερο στον πνεύμονα, του έλεγα «Πόσο απατεώνας είσαι ρε γιατρέ; Πήγες και έβγαλες καρκίνο άλλοθι για τα τσιγάρα». «Επιτέλους» έλεγε αυτός «τώρα θα σταματήσουν να με πρήζουν για το κάπνισμα».
Στον καρκίνο στον εγκέφαλο όταν έκανε τις ακτινοβολίες του έλεγα ότι θα τον παίρνω μαζί μου στο κάμπινγκ για φακό και αυτός έλεγε ότι τώρα θα κάνει το καλύτερο πυροφάνι της καριέρας του σαν ψαράς, επειδή το κεφάλι του θα λαμπυρίζει από την ακτινοβολία. «Άσε που θα γίνεις πανέξυπνος και θα γράψεις και κανέναν βιβλίο σαν τον Θανασάκη» του έλεγα εγώ. «Λές ρε σύ;» μου έλεγε «να γίνω και εγώ συγγραφέας; Θα γίνω φίρμα. Τώρα όταν χτυπάω Θανάσης Τριαρίδης στο google βγάζει δέκα σελίδες για τον μικρό και μία για μένα».
Αυτό συνεχίστηκε μέχρι την ύστατη ώρα. Λίγες μέρες πρίν φύγει, όντας νοσηλευόμενος στο Θεαγένειο, τον είδα σε μια πολύ άβολη και άχαρη στάση και άρχισα τα γνωστά: «Τι στάση είναι αυτή ρε τουμπιώτης άνθρωπος; Θα σε βγάλω φωτογραφία και θα σε εκβιάζω για να κερνάς μπύρες σε όλη σου την ζωή». Χαμογέλασε με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο του τελευταίου καιρού πιο πολύ με τα μάτια και μου είπε «Χε χε σιγά μην πάρεις μπύρες από μένα»!
Ήταν σκληρό και μερικές φορές επώδυνο όλο αυτό το πράγμα αλλά έμαθα ότι πρέπει να βγάζεις την γλώσσα στον φόβο. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να δείξεις ότι φοβάσαι γιατί τότε θα σταματήσεις να αγωνίζεσαι. Δεν ξέρω αν φοβόταν (ο μόνος ίσως άνθρωπος που το ξέρει είναι η γυναίκα του η Ναταλία) αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία εντέλει γιατί ούτε μια στιγμή δεν έδειξε κάτι τέτοιο, ούτε μια στιγμή δεν σταμάτησε να αγωνίζεται Αγωνίστηκε όσο κανένας άλλος. Ίσως να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος στα χρονικά που να άντεξε σχεδόν έξι χρόνια συνεχούς χημειοθεραπείας.
Ο Θανάσης, ο Μιχάλης, ο Γιάννης και κάποιοι λίγοι ακόμα είναι φίλοι πολύτιμοι, φίλοι μια ζωή. Ζήσαμε, συζητήσαμε, ονειρευτήκαμε, πραγματοποιήσαμε κάποια από τα σχέδια μας, ενώ κάποια άλλα τα αφήσαμε και μείναν σχέδια (όπως το Π.Π.Π Μιχάλη.)
Η όποια ποιότητα έχω σαν άνθρωπος, είναι η ποιότητα των ονείρων, των συζητήσεων των μικρών και μεγάλων στιγμών που ζήσαμε κλεισμένοι στο ασανσέρ στο σπίτι του Θανάση, σε μια παραλία να μιλάμε για τον Μπρεχτ, στο κρεβάτι του Θεαγένειου, πρώτα εγώ και μετά ο Θανάσης, οι μουσικές στο σπίτι του Γιάννη, η ωδή στην ξεχασμένη ένα απόγευμα στην Σαντορίνη… Τώρα που ο πρώτος από εμάς έφυγε, θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για ό,τι μου προσφέρατε.
Από τον Θανάση διαλέγω να κρατήσω μία φράση, όπως την κατέγραψε ο συνονόματός του Θανάσ(ακ)ης Τριαρίδης. Την χρειάζομαι για τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
«…..δεν είναι κακό να φοβάσαι. Αλλά μην σταματήσεις ούτε στιγμή να βάζεις κόντρα…»
Θανάσης Τριαρίδης: Και οι υπερήρωες πεθαίνουν
Δυστυχώς, 10 χρόνια μετά τη διάγνωση, έφυγε από τη ζωή στην ηλικία των 45 ετών την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013 σκορπώντας θλίψη στην οικογένειά του, στους φίλους αλλά και σε εκατοντάδες ασθενείς του.
