Ακολουθεί η εξομολόγηση της Ναυσικάς που μέσα από την ιστορία της η 25χρονη μας περιγράφει την εμπειρία της από την σχέση της με έναν 52χρονο με τον οποίο και ενώ είχαν δώσει ραντεβού για να φύγουν μαζί, εκείνος δεν εμφανίστηκε ποτέ.
Ναυσικά: O κεραυνοβόλος της έρωτας με τον 52χρονο
“Ηταν Ιούλιος του 2005 όταν τον είδα πρώτη φορά. Έχετε ακούσει ποτέ για έρωτα κεραυνοβόλο; Ε, αυτό έπαθα κι εγώ όταν άνοιξε την πόρτα του γραφείου του και μπήκα.
Είχα πάει για μια δουλειά που με έστειλε η αφεντικίνα μου. Δεν θυμάμαι τι έγινε εκείνο το απόγευμα, τι μου είπε, τι του είπα, θυμάμαι όμως πεντακάθαρα οτι αναρωτήθηκα “ρε συ,τι γίνεται εδώ; Γιατί τρέμουν τα χέρια μου όταν με κοιτάει;”
Πήγα ακόμη δύο φορές για κάτι έγγραφα και ήρθε η μέρα που δεν θα τον ξαναέβλεπα. Τον είχα ερωτευτεί..άυπνες νύχτες,πεταλούδες στο στομάχι,ταχυκαρδία ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που τον σκεφτόμουν και έχανα τα λόγια μου κάθε φορά που τον αντίκριζα,είχα σταματήσει μέχρι και να τρώω!Ρώτησα κι έμαθα πως ήταν χωρισμένος με ένα γιο.
Μόλις ολοκληρώσαμε το ραντεβού στο γραφείο του, με οδήγησε ως την εξώπορτα για να μου ανοίξει να φύγω. Και τότε τα έπαιξα όλα για όλα!
“ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ” του είπα σχεδόν με μια ανάσα.
Έμεινε να με κοιτάζει παγωμένος για λίγο, μετά χαμογέλασε και μου άνοιξε την πόρτα.
“Καλή σου μέρα!”
Ναυσικά: Έπεσα να πεθάνω από ντροπή, από την απόρριψη
Όπως φαντάζεστε, έπεσα να πεθάνω. Από στεναχώρια, από ντροπή, από την απόρριψη. Έκλαιγα μέρες, δε μπορούσα να καταλάβω τι σκατά με είχε πιάσει και είπα στον άνθρωπο τέτοια πράγματα! Δηλαδή, σαν τι περίμενα να κάνει; Κωλοτούμπες γιατί (ήθελα να) νιώθει το ίδιο;
Πάμε μια εβδομάδα μετά. Είχε ωραία μέρα, ήθελα να περπατήσω, βγήκα από το σπίτι να βγάλω βόλτα τον σκύλο.
Μετά από 10 λεπτά περπάτημα, γύρισα το κεφάλι…και τον είδα μπροστά μου! ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ! Πάγωσα στη θέση μου και παρακαλούσα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Αντιθέτως, εκείνος μου χαμογέλασε και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. “Και εγώ ήθελα να σε ξαναδώ” μου είπε και πραγματικά δεν πίστευα στ’ αυτιά μου!
Με φίλησε. Εκεί. Στην άκρη του πεζοδρομίου, με αυτοκίνητα να πηγαινοέρχονται, και με τον κίνδυνο να μας δει ο οποιοσδήποτε!Θα μου πεις “ε,και τι σε ένοιαζε ποιός θα σας δει;” ….ναι,σωστό κι αυτό.. Ήμουν 25 και ήταν 52…
Πέρασα μαζί του σχεδόν 5 χρόνια γεμάτα έρωτα, πάθος, απίστευτη χημεία!Ήμουν ερωτευμένη!Δε μου είχε ξανατυχει!!Τον ήθελα, έλιωνα γι αυτόν!Ήμασταν πάντα διακριτικοί όμως, είχαμε πρόβλημα στο να το μάθει κανείς, ιδιαίτερα οι δικοί μου.Τι θα έλεγα;
Ναυσικά:”Ελα μπαμπά, να σου γνωρίσω το γαμπρό, θα τα βρείτε, είναι 5 χρόνια πιο μεγάλος”
“Ελα μπαμπά, να σου γνωρίσω το γαμπρό, θα τα βρείτε, είναι 5 χρόνια πιο μεγάλος από σένα!Ναι,ναι,δεν είναι συναρπαστικό;Έχει κι ένα γιο,ναι,μόνο 2 χρόνια πιο μεγάλη είμαι, ναι,μια χαρά τα πάμε, δόξα τον Ύψιστο!” …και 5 χρόνια μετά, του έρχεται πρόταση για δουλειά στο εξωτερικό, πρόταση που ΔΕ ΓΙΝΟΤΑΝ να αρνηθεί!
Η 25χρονη Ναυσικά αποφάσισε να ακολουθήσει τη σχέση της, αλλά εκείνος δεν εμφανίστηκε ποτέ
Πρώτη εγώ τον πίεσα να φύγει, κι ας έλιωνα μέσα μου που δε θα τον ξαναβλεπα σύντομα. Εκείνος δεν ήθελε να φύγει χωρίς εμένα, εγώ δε μπορούσα να ακολουθήσω, οι λόγοι ήταν ηλίου φαεινοτεροι. “Θα φύγω, αλλά θα έρθεις μαζί μου.Δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, παντρέψου με και πάμε να φύγουμε!” Στα ουράνια εγώ, στο σπίτι εμπόλεμη ζώνη. Εγώ είχα αποφασίσει, τελεία και παύλα. Θα φεύγαμε και θα παντρευομασταν στο Βερολίνο!
Δώσαμε ραντεβού στο Παγκράτι στις 8 το πρωί.Θα ερχόταν με το γιο του να με πάρει, εμένα και τις βαλίτσες μου,να φύγουμε!
Είχε κρύο, έφτασα λίγο νωρίτερα, πήρα ένα καφέ, έκανα ένα τσιγάρο και περίμενα.
Δεν ήρθε ποτέ.
Έστειλε ένα SMS ” συγγνώμη λάθος, ξέχασέ με” κι αυτό ήταν.
Δεν τον ξαναείδα ποτέ, δεν έμαθα ποτέ νέα του ,δε ξέρω που ζει, αν ζει.
Δεν ξαναερωτευτηκα ποτέ.
Δεν κοίταξα ποτέ τη διαφορά ηλικίας, δε νοιάστηκα αν είχαμε 30 ή 40 χρόνια διαφορά. Εγώ ερωτεύτηκα αυτόν, τον άνθρωπο. Δεν έδωσα σημασία ποτέ στις ρυτίδες του, γελούσα με το κόμπλεξ που είχε που τα χρόνια περνούσαν, εγώ γινόμουν “γυναίκα ” ,κι αυτός “πορνόγερος” όπως μόνος του χαρακτηριζόταν! Κολακευόμουν που φοβόταν μη γνωρίσω κανένα ” μικρο” και τον παρατήσω, ζούσα για τις στιγμές που αγκαλιασμένοι στον καναπέ, τον “έπιανα” με την άκρη του ματιού μου να με χαζεύει και να χαμογελάει. Όταν χαμογελούσε ομόρφαινε ο κόσμος μου όλος, φούσκωνε η καρδιά μου από έρωτα. Με έμαθε πολλά, ανάμεσα σ’ αυτά και τη μαγεία του έρωτα, σαν πράξη, σαν συναίσθημα.
Κι όταν κάποια στιγμή αρρώστησε και τον φρόντισα, μου είπε ότι ήμουν ότι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του μετά το παιδί του και ότι νιώθει ο πιο τυχερός άντρας του κόσμου. Και το βράδυ πριν “φύγουμε “, μου είπε στο τηλέφωνο οτι όταν φτάσουμε, θα πάμε αμέσως για τις άδειες του γάμου τον οποίο είχαμε ονειρευτεί βήμα βήμα ΜΑΖΙ. Και με ρώτησε 3 φορές αν έχω όλα μου τα χαρτιά μαζί, για να μη γίνει κανένα λάθος και δε φύγουμε.
ΑΝ όλα είχαν γίνει αλλιώς ΑΥΤΟ θα ήταν το χαπι Εντ. …αλλά ήταν μόνο end..end of story…
Ναυσικά”.
