Αρκετοί από εμάς έχουμε παραβρεθεί σε οικογενειακά τραπέζια και ειδικά στις γιορτές του Πάσχα. Και δεν μιλάμε για τα στενού κύκλου οικογενειακά τραπέζια αλλά για αυτά τα μεγάλα τα καλά που λέμε, όπου έχουμε την τύχη ή και την ατυχία να δούμε συγγενείς που έχουμε να δούμε καιρό. Και πρέπει να δείξουμε και το καλό μας πρόσωπο. Ναι αγαπάμε τις οικογενειακές στιγμές αλλά ας μην ξεχνάμε ότι τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε και σίγουρα θα έχουν υπάρξει στιγμές σε οικογενειακά τραπέζια που μας έκαναν να αισθανθούμε άβολα η να θέλουμε να φύγουμε μακριά.
Φυσικά σε αυτήν την συνθήκη σημαντικό ρόλο παίζει και η ηλικία.. καθώς και η οικογενειακή μας κατάσταση. Κάποιος θείος υα πάει την συζήτηση στην πολιτική και θα καταλήξει το τραπέζι να γίνει πεδίο μάχης και πολιτικής αντιπαράθεσης. Ή κάποιος συγγενείς θα κάνει την ερώτηση…. πότε θα παντρευτείς; η πότε θα κάνεις παιδιά; Και ας μην ξεχνάμε και τους φοιτητές.. Πότε θα πάρεις πτυχίο και πόσα μαθήματα χρωστάς. Ερωτήσεις κόκκινο πανί για αρκετούς και θα έπρεπε να απαγορευτούν στα οικογενειακά τραπέζια, είτε να αρχίσουμε να αποφεύγουμε τα τραπέζια αυτά μήπως.
Κάθε ελληνική οικογένεια ξέρει καλά πως, είτε είναι γιορτή ή ακόμα και χωρίς κανένα απολύτως λόγο πάντα υπάρχει μια ευκαιρία ένα κοτόπουλο στο φούρνο ή ένα κατσικάκι γιουβέτσι να γίνει οικογενειακή υπόθεση και να εξελιχθεί σε ένα από τα επικότερα οικογενειακά τραπέζια.
Από το Βορρά μας μέχρι το Νότο μας και από το Ανατολικότερο μέρος μέχρι το Δυτικότερο χωριό των συνόρων της χώρας μας, πίστεψέ με αν τα τραπέζια είχαν στόμα θα είχαν τινάξει την μπάνκα στον αέρα.
“Τα οικογενειακά τραπέζια είναι ωραία, αρκεί να προλάβεις να φας πριν αρχίσει ο καυγάς”
Κανονικά από εδώ και κάτω θα έπρεπε να υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο διάλογοι του μπαμπά Αλέκου, της μαμάς Κωστούλας, του θείου Γιώργου, της θείας Ευτυχίας (της ανύπανδρης μεγαλοκοπέλας) και εκείνου του ξάδερφου που το όνομά του μοιάζει περισσότερο με γλωσσοδέτη παρά με βαφτιστικό, “τες πα” που λένε και στο χωριό, νομίζω όμως πως η περιγραφή θα είναι απολαυστικότερη.
Οικογενειακά τραπέζια, ένα αναγκαίο κακό για πολλούς, ή η αναμέτρηση-σύσφιξη της οικογένειας για τους πιο παραδοσιακούς.
Υπάρχουν θέματα όμως που ενοχλούν στα οικογενειακά τραπέζια για παράδειγμα η θεία Ευτυχία που λέγαμε πριν, εκεί στην υπέροχη μπουκιά του φαγητού ανακατεμένο με τη σαλάτα κάνει την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου…
– Εκείνο το ωραίο παλικάρι που ήσασταν μαζί πέρσι το Πάσχα πότε θα έρθει να σε ζητήσει; Μην απαντήσεις είναι ερώτηση παγίδα, υπολόγισε ανά ζευγάρι αυτιά τις εξηγήσεις που πρέπει να δώσεις: α) γιατί τον ξαπόστειλες, β) γιατί σε ξαπόστειλε και γ) αν υπάρχει κάτι νέο στον ορίζοντα. Οπότε κάνε πως δεν άκουσες ασχολήσου με το κινητό εκείνη τη στιγμή και αν σε ξαναρωτήσει στη στιγμή κάνε πως παίρνεις κάποιο επείγον τηλεφώνημα, όλα εγώ πια!;
Μια βόλτα στο χωριό Πάσχα φτάνει να σε πείσει γιατί δεν πρέπει να ξαναπάς, η κουβέντα θα ξεκινήσει από Μεγάλο Σάββατο για τα χωράφια των Βροντάκηδων που συνορεύουν με τα δικά σας αλλά και των Φουρτουνάκηδων, όπου είσαι ο αναίσθητος της οικογένειας και η ντροπή του σογιού ολόκληρου που δεν βουτάς το πάλαι ποτέ δίκαννο του παππού (λείπει ο κόκορας) να αδράξεις την ευκαιρία και χράααατς τον άτιμο…
Οικογενειακά τραπέζια ο προεκλογικός αγώνας τώρα δικαιώνεται, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, πόσες και πόσες οικογενειακές τραγελαφικές ιστορίες δεν τέθηκαν επί τραπεζίου παραμονή των εκλογών, με κόντρες επί κοντρών για το τι πρέπει να ψηφίσεις και τι ρουσφέτι θα ζητήσεις τελικά από τον τοπικό βουλευτή. Και να πεις δεν το πρότεινε εκείνη η κοπέλα που έβγαινες στις προηγούμενες εκλογές; Πάρε τα εκλογικά δικαιώματα και φέρτα εδώ που μένεις να τελειώνουμε.
Όπως και να έχει όμως να τα τιμάς τα οικογενειακά τραπέζια, είναι οι ρίζες σου και το σημείο αναφοράς για τον καθένα μας.
Είναι το οξυγόνο των Κυριακών μας και η βαλβίδα αποσυμπίεσης στη μίζερη καθημερινότητα που βιώνουμε. Είναι η γεύση που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη σου γιατί η γιαγιά ήξερε και αντί ρίγανης έβαζε θυμάρι στο ψητό κατσικάκι.
Οικογενειακά τραπέζια, οι στιγμές που αγαπούμε να μισούμε και σκεφτόμαστε να πάμε, αλλά που μετανιώνουμε στη στιγμή που δεν πήγαμε την τελευταία φορά.
Οικογενειακά τραπέζια, οι μυρωδιές που μας κρατάνε αιώνες τώρα δεμένους σαν μια γροθιά, ακόμα και όταν ακονίζουμε τα μαχαίρια να φαγωθούμε μεταξύ μας και όχι να φάμε το παστίτσιο.
Οικογενειακά τραπέζια οι στιγμές που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε αλλά με την πρώτη έλλειψη τα φέρνουμε στο μυαλό και χαμογελάμε γλυκόπικρα.
Οικογενειακά τραπέζια γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο αγαπησιάρικα ενοχλητικό.