To Πάσχα είναι μια ιδανική περίοδος για εξορμήσεις και εκδρομές, λίγο ο καιρός μιας και είμαστε στην εποχή της Άνοιξης και στο βάθος αχνοφαίνεται το καλοκαίρι, λίγο η διάθεσή μας που είναι άμεσα συνδεδεμένη και με τον καιρό, έτσι αρκετός κόσμος το Πάσχα το βλέπει σαν μια ιδανική περίοδο για μίνι διακοπές. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι τουριστικοί προορισμοί έχουν πληρότητες αυτήν την εποχή. Τα νησιά κάνουν πρόβα τζενεράλε πριν υποδεχθούν τις ορδές των τουριστών αλλά και κάθε γωνιά της Ελλάδας ετοιμάζεται να υποδεχθεί κόσμο.
Δεν είναι λίγοι και αυτοί που επιλέγουν μια επίσκεψη στο χωρίο, μια ευκαιρία να βρεθούμε με αγαπημένα πρόσωπα και συγγενείς ενώ είναι και μια συνήθως οικονομική λύση από το να επιλέξουμε έναν τουριστικό προορισμό. Φυσικά υπάρχει και η οικονομική λύση του να μείνουμε εκεί που είμαστε και να γλιτώσουμε συγκεκριμένες καταστάσεις από την επίσκεψή μας στο χωριό του/της συζύγου μας.
Το να επισκεφθούμε ένα κυκλαδίτικο νησί η ανάλογα με το τι σηκώνει η τσέπη του καθενός και να κάνουμε διακοπές συνδυάζοντάς τις με ξεκούραση είναι το ιδανικό. Οπότε ας το αφήσουμε στην άκρη αφού όποιος το επιλέξει σίγουρα θα περάσει υπέροχα, για να δούμε όμως 6 λόγους που δεν θέλουμε να επισκεφθούμε το χωριό και φέτος.
Όταν πας σε ένα σπίτι που είναι κλειστό από το καλοκαίρι, πρέπει να το ανοίξεις, να το καθαρίσεις, να διώξεις τις αράχνες και όλα τα υπόλοιπα έντομα που το έκαναν στέκι τους, να ρίξεις όλο τον Βόσπορο στην αυλή που έχει 2 μέτρα σκόνη.
Έπειτα, πρέπει να αδειάσεις τις βαλίτσες, να πλύνεις τις ντουλάπες και να τακτοποιήσεις τα ρούχα και τα παιχνίδια της οικογένειας. Και όλα αυτά, με δυο παιδιά που πεινάνε, νυστάζουν και δεν μην ξέρουν τι θέλουν να τρέχουν ανάμεσα στα πόδια σου. Ούτε στον εχθρό μου!
Κι αφού τελειώνεις με το συγύρισμα και λες «ωραία, τώρα θα χαρώ επιτέλους την οικογένειά μου!», αρχίζει άλλο μαρτύριο: η μακρά παρέλαση από θείες, ξαδέρφια και γειτόνισσες που θέλουν να μας δουν. Οι άνθρωποι, φυσικά, είναι γλυκύτατοι και η πρόθεσή τους η καλύτερη, αλλά θέλω και λίγη ιδιωτηκότητα!
Μετά από έναν ολόκληρο χειμώνα που έβλεπα τα παιδιά μου μόνο όταν έπρεπε να τα διαβάσω ή να τα κοιμίσω, θέλω να περάσω λίγο ανέμελο χρόνο μαζί τους. Θέλω να πάμε βόλτα όλοι μαζί, να βάψουμε τα αυγά και να πλάσουμε κουλουράκια οικογενειακώς, χωρίς «εξωτερικές παρεμβολές». Το να ετοιμάζω ελληνικούς καφέδες στην κουζίνα, να σερβίρω γλυκά του κουταλιού και να απαντάω σε ένα κάρο (αδιάκριτες ή μη) ερωτήσεις δεν ήταν στα πλάνα μου, αλήθεια!
Κάποια στιγμή τελειώνει η παρέλαση επισκεπτών και ετοιμαζόμαστε να πάμε βόλτα στο χωριό. Ωστόσο, ούτε κι αυτό πάει καλά… Ντυνόμαστε, στολιζόμαστε και βγαίνουμε να χαρούμε τις ομορφιές του τόπου αλλά ο άντρας μου λαχταρά να τους δει όλους τους παλιούς του φίλους και συγγενείς.
Όταν λέει «πάμε να πούμε ένα γεια στον ξάδερφο ή τον διπλανό μου στο σχολείο» δεν εννοεί ένα απλό γεια αλλά μια πολύωρη επίσκεψη, ή αλλιώς αρμένικη βίζιτα, έτσι ώστε να έχουν χρόνο να πουν τα νέα όλου του χωριού. Και, παρόλο που το χωριό είναι μικρό, τα νέα του είναι πάντα πολλά!
Όταν σκέφτεσαι διακοπές, φαντάζεσαι μέρες ανέμελες, χωρίς μαγείρεμα, λάτρα και ξεσκονόπανα. Όλα αυτά, όμως, ισχύουν παντού εκτός από το χωριό του άντρα μου! Εκεί δεν έχει μαγαζιά να πιεις έναν καφέ, να φας ένα περιποιημένο γεύμα ή να απολαύσεις ένα ποτό.
Περνάω λοιπόν, όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα κάνοντας ό,τι έκανα και στην Αθήνα αλλά χωρίς τις ανέσεις μου καθώς δεν υπάρχει πλυντήριο πιάτων, αρκετά κατσαρολικά ή ηλεκτρική σκούπα. Η άλλη εναλλακτική είναι να μας κάνουν το τραπέζι καθημερινά οι συγγενείς του, αλλά αυτό θα κάνω πως δεν το είπα ποτέ…
Δεν ξέρω τι γίνεται στα υπόλοιπα χωριά της Ελλάδας αλλά, στο χωριό του άντρα μου που βρίσκεται βόρεια των Χανίων, το σούβλισμα του αρνιού είναι κανονικό μαρτύριο. Ξυπνάμε όλοι από τα χαράματα (κάπου στις 6 το πρωί) να στήσουμε τη σούβλα και, μέχρι αργά το βράδυ που το διαλύουμε, ακούμε κρητικά τραγούδια στη διαπασών.
Όλη αυτή την ώρα, οι γυναίκες της παρέας πρέπει να εφοδιάζουμε τους ψήστες διαρκώς με μεζεδάκια, να προσέχουμε τα παιδιά που λυσσάνε όλα μαζί λίγο πιο πέρα και παράλληλα να ανανεώνουμε τα μπουκάλια ρακής που αδειάζουν μέχρι να πεις κύμινο. Κι αν σηκωθεί κάποιο αρσενικό να βοηθήσει, πέφτουν να τον φάνε σαν τραγανιστή πέτσα από αρνί. Μόλις τελειώσει αυτό το βασανιστήριο, θες να κοιμηθείς σερί τις επόμενες 5 μέρες αλλά δεν μπορείς. Όλο και κάποιος συγγενής θα σου χτυπήσει πρωινιάτικα το κουδούνι για μια γρήγορη επίσκεψη.
Κι εν πάση περιπτώσει, αν είναι να περάσω όοοολα αυτά τα μαρτύρια, καλύτερα να τα περάσω στο δικό μου χωριό. Εκεί τουλάχιστον θα σ συναντήσω τους δικούς μου συγγενείς και φίλους που έχω να τους δω πάνω από έξι χρόνια! Αν θέλουμε να υπάρχει δικαιοσύνη στην οικογένειά μας, φέτος είναι η σειρά μου να διαλέξω πού θα περάσουμε τις διακοπές του Πάσχα. Και διαλέγω το χωριό μου.
Το διαβάσαμε στο mama365.gr