Μετά τον θάνατο του πατέρα της, η Γεωργία εξομολογείται τις δύσκολες στιγμές που βιώνει εξαιτίας της μητέρας της και του πατριού της. Ακολουθεί η αληθινή ιστορία της.
«Ονομάζομαι Γεωργία και είμαι 32 ετών. Θα σας πω και εγώ τη δική μου ιστορία και ευελπιστώ να μη γίνω κουραστική. Ξεκινάω από τα βασικά, είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, πατέρα δεν έζησα, τον στερήθηκα μέχρι που ο καρκίνος “επισκέφθηκε” τον πατέρα μου και εγώ τότε στα 16 μου, “έφυγε” στα δικά μου χέρια μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα.
Η μητέρα μου είναι πολύ σκληρή σαν άνθρωπος και ανέκαθεν με ξεχώριζε από την αδελφή μου, το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Είναι ξαναπαντρεμένη με έναν κύριο που όχι μόνο δεν συμπαθώ, αλλά σιχαίνομαι και που τον βλέπω. Και αυτός είναι ίδιος στο χαρακτήρα με τη μητέρα μου, μνησίκακος, ζηλιάρης, σκληρός.. Έτσι είναι και η αδελφή μου, μοιάζουν σε όλα τους και την έχουν μη στάξει και μη βρέξει. Εμένα ποτέ, με είχαν του πεταματού και με έχουν.
Δεν έχω σπουδάσει ούτε καν έχω απολυτήριο Λυκείου γιατί δουλεύω από τη τρυφερή ηλικία των 11 χρόνων στις επιχειρήσεις που είχε η μητέρα μου, ενώ την αδελφή μου τη σπούδασαν, της πήραν αυτοκίνητο, σπίτι επιπλωμένο πολλών χιλιάδων ευρώ κτλ… Εγώ ούτε δίπλωμα δεν έχω. Δεν έχω μόνιμη σταθερή δουλειά και λεφτά. Μένουμε όλοι μαζί, εμένα κάνουν λες και είμαι αόρατη, δεν υπάρχω καν, ούτε που μου μιλάνε και εγώ όταν μιλάω απάντηση καμία. Εγώ μπορεί να κάνω 3 μεροκάματα και να πάρω για παράδειγμα 60 ευρώ. Αυτά που θα πάρω έχουν την απαίτηση να τα ξοδέψω για το σπίτι. Αφού δεν έχω άλλα, έχω και δεν δίνω;
Έχω μείνει ξυπόλυτη με ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και 5 παντελόνια και άλλες τόσες μπλούζες. Ποτέ μου δεν μου έμεναν λεφτά ούτε για σερβιέτες. Τα ξόδευα πάντα για το σπίτι, υπήρχε δεν υπήρχε ανάγκη. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, θα με έδιωχναν, όπως το είχαν ξανακάνει γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πως είμαι φτωχή, χωρίς δουλειά και μένω σπίτι της μητέρας μου αναγκαστικά γιατί δεν βγαίνω όχι για να νοικιάσω γκαρσονιέρα αλλά ούτε χαρτόκουτο.
Δεν με αγαπάνε, δεν με αγάπησαν ποτέ και όλη μέρα κάνω δουλειές του σπιτιού γιατί και αυτό προσφορά είναι, αλλά για αυτούς μόνο τα λεφτά αξίζουν και έχουν και να τα χαίρονται. Εγώ δεν έχω ούτε cent και έχεις και την αδελφή μου να μου μοστράρει ό, τι καινούριο αγοράζει λες και ζηλεύω, αντιθέτως δεν της έχει λείψει τίποτα σε σχέση με εμένα, έχει πολύ καλή δουλειά και μισθό και εγώ που δεν έχω ούτε κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου, δεν έχω δουλειά και λεφτά, δεν τη ζηλεύω. Έχω πολύ καλά στοιχεία στο χαρακτήρα μου και πολλή αγάπη και καλοσύνη, αυτοί όμως όχι…
Δεν τους αγαπάω, δεν τους νιώθω καν οικογένειά μου. Δεν ζήτησα ποτέ από κανέναν. Αν ζήταγα δεν θα ήμουν με δανεικά ρούχα κτλ. Το μόνο που θέλω για εμένα είναι όταν βρω δουλειά να βγάλω δίπλωμα οδήγησης και να πάρω ένα φτηνό οικονομικό αυτοκίνητο να πηγαίνω στη δουλειά μου, γιατί όταν με πηγαίνουν και με φέρνουν από το σπίτι με δικό τους αυτοκίνητο πληρώνω πολύ ακριβά αυτήν την ταρίφα κάθε φορά.
Πολλοί μου λένε να βρω έναν να με “σπιτώσει” και να έχει καλή δουλειά και να είναι οικονομικά καλά να ζήσω μαζί του άνετα. Όμως ρωτάω εγώ… να βρω κάποιον που δεν θα αγαπήσω ίσως πραγματικά, να μείνω μαζί του μόνο και μόνο για να μη με πετάξουν στο δρόμο οι δικοί μου κάποια στιγμή και αν αυτός είναι οξύθυμος, με χτυπάει κτλ να βιώσω κάτι τέτοιο μόνο και μόνο επειδή έφυγα από το σπίτι ή με έδιωξαν;
Η αλήθεια είναι πως θέλω μια σχέση γιατί έχω στερηθεί την αγάπη και από την οικογένειά μου και από προηγούμενες σχέσεις και θα ήθελα να βρω την αγάπη στο πρόσωπο κάποιου και ας μην είναι εφοπλιστής. Δεν με νοιάζουν τα υλικά αγαθά σε αυτές τις περιπτώσεις.
«Γεωργία».