Η ιστορία του Νίκου Γιδάρη είναι συγκινητική. Προσπάθησε -αν και ήρθε αντιμέτωπος με αρκετά εμπόδια- να ξαναδώσει ζωή στο εγκαταλελειμένο του χωριό στην Ξάνθη.
Ο νέος κτηνοτρόφος επέλεξε να αναπτύξει τις κτηνοτροφικές του δραστηριότητες σε ένα χωριό γεμάτο ερείπια, το οποίο εδώ και χρόνια οι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν. Κάνοντας κανείς μια βόλτα στον οικισμό που απέχει μόλις μερικά λεπτά από τους Τοξότες, συναντά σπίτια γκρεμισμένα και ταλαιπωρημένα από το διάβα του χρόνου, περιουσίες λεηλατημένες από επιτήδειους αλλά και μνήμες και εικόνες μιας άλλης εποχής.
“Αποφάσισα να επιστρέψω πίσω, όπως οι παππούδες μας, δουλειές δεν υπάρχουν και είπαμε να κάνουμε κάτι για τον τόπο μας, γιατί εδώ γεννηθήκαμε” εξηγεί ο κ. Γίδαρης, για να προσθέσει πως “εδώ που είμαστε είναι τα Ίμερα. Οι γονείς μου ήταν από εδώ αλλά τώρα δεν κατοικεί κανείς, οι κάτοικοι έχουν φύγει όλοι από το χωριό, δεν είχαν δουλειές δεν υπήρχαν νέοι άνθρωποι. Εγώ επέστρεψα για να κάνω διάφορα πράγματα, να ασχοληθώ με την κτηνοτροφία”.
Με πολλή όρεξη και μεράκι κατάφερε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να δημιουργήσει μια κτηνοτροφική μονάδα στην περιοχή, ενώ ξεκίνησε τις διαδικασίες για την επισκευή της πατρικής του οικίας, ώστε να μπορεί να κατοικεί στο χωριό με την οικογένεια του.
“Είμαι ο μοναδικός κάτοικος εδώ. Δεν είναι εύκολο, αλλά θέλω να στηρίξω τον τόπο μου, να βοηθήσω όσο μπορώ να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να επιστρέψει ξανά ο κόσμος εδώ. Δεν είχα βοήθεια από κανέναν και τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα” τονίζει μεταξύ άλλων ο ίδιος, για να προσθέσει πως “η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη και ο χειμώνας βαρύς. Κάναμε μια κτηνοτροφική εγκατάσταση για τις αγελάδες αλλά έπεσε πολύ χιόνι. Η χιονοθύελλα έριξε τη σκεπή. Ήρθε ο ΕΛΓΑ τα είδε και μου είπε ότι θα αποζημιωθώ σε 5 χρόνια! Δεν είναι δυνατόν να πληρώνω κάθε χρόνο τον ΕΛΓΑ και να μου λένε ότι θα αποζημιωθώ μετά από 5 χρόνια. Εάν δεν είχα την οικονομική δυνατότητα και δεν συνέχιζα τον αγώνα μου τα ζώα μου θα πέθαιναν”.
Πέτρινα σπίτια κατεστραμμένα, ένα σχολείο σε πολύ καλή κατάσταση αλλά κλειδωμένο και ανενεργό, σπασμένες λάμπες, χωματόδρομοι και οικιακά σκεύη σκεπασμένα από χώμα και άγρια χόρτα συνθέτουν την εικόνα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στον εγκαταλελειμμένο οικισμό.
Η παλιά ονομασία των Ιμέρων ήταν Σαλτικλή και αρχικά κατοικούνταν από Μουσουλμάνους ωστόσο μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες από τα Ίμερα της Τραπεζούντας που “βάφτισαν” ξανά το χωριό. Διακρίνοντας κανείς μέσα στα ερείπια την αρχιτεκτονική των εγκαταλελειμμένων σπιτιών αντιλαμβάνεται πως το χωριό και οι κάτοικοί του, στο παρελθόν, ευημερούσαν.
Πριν από χρόνια επιχείρησαν ξανά κάποιοι να μείνουν στο χωριό, ωστόσο δεν τα κατάφεραν. Ο κ. Γίδαρης δηλώνει αποφασισμένος να συνεχίσει, τονίζοντας πως για να είναι επιτυχημένη η προσπάθεια απαιτείται συλλογική δουλειά και στήριξη.
“Όταν οι άνθρωποι λειτουργούν όλοι μαζί, σαν μια ομάδα, τότε μπορούν να καταφέρουν πολλά πράγματα. Θέλω να έρθουν και άλλοι και όλοι μαζί να ξαναζωντανέψουμε το χωριό. Αυτή τη στιγμή στις κτηνοτροφικές μου δραστηριότητες απασχολούνται 20 οικογένειες, ενώ έχω ανοίξει και ένα Κρεοπωλείο στο κέντρο της Ξάνθης (Σμύρνης 5) με ντόπια κρέατα ελευθέρας βοσκής από την περιοχή, αλλά και τυροκομικά προϊόντα. Είμαστε παραγωγοί και έτσι δίνουμε τα προϊόντα μας σε χαμηλές τιμές. Το κατσικάκι που πουλάνε στις λαϊκές 9 ευρώ εμείς το έχουμε 6,5 γιατί δεν θέλουμε να βγάλουμε χρήματα και να γίνουμε πλούσιοι, αλλά να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή όχι μόνο για πάρτη μας αλλά για όλους. Αυτά είναι αλυσίδα.
Ξεκίνησα και μια προσπάθεια με αιθέρια έλαια αλλά προς το παρόν κόλλησε στη γραφειοκρατία. Θέλω να δημιουργήσω θέσεις εργασίας και να δώσω ζωή σε αυτό τον τόπο”.
Ανεβαίνοντας πιο ψηλά στο βουνό αντικρίζει κανείς ακόμη δύο οικισμούς γεμάτους ερείπια και πέτρινα μισογκρεμισμένα σπίτια. Πρόκειται για τα Άνω και Κάτω Λιβερά, στα οποία οι ελάχιστοι εναπομείναντες κάτοικοι δίνουν τη δική τους μάχη καθημερινά, απομονωμένοι αλλά ευτυχισμένοι όπως δηλώνουν.
“Εγώ παντρεύτηκα το 63 εδώ, έμεινα στην Ξάνθη για 4 χρόνια και μετά ήρθα πάλι εδώ, με τα κατσίκια, τις αγελάδες, τα καπνά και τα παιδιά μου” εξιστορεί η κα Διαλεκτή που κατοικεί στα Κάτω Λιβερά, για να προσθέσει πως “εάν έρθεις να κάτσεις μια εβδομάδα εδώ, θα πάρεις τα μάτια σου και θα φύγεις. Εγώ είμαι ψημένη τόσα χρόνια και για αυτό αντέχω. Οι νέοι που έρχονται, έρχονται μόνο για καμιά εκδρομή, λένε τι ωραία θέα που έχετε εδώ πάνω, δεν αντέχουν και φεύγουν”.
“Εγώ παντρεύτηκα το 63 εδώ, έμεινα στην Ξάνθη για 4 χρόνια και μετά ήρθα πάλι εδώ, με τα κατσίκια, τις αγελάδες, τα καπνά και τα παιδιά μου” εξιστορεί η κα Διαλεκτή που κατοικεί στα Κάτω Λιβερά, για να προσθέσει πως “εάν έρθεις να κάτσεις μια εβδομάδα εδώ, θα πάρεις τα μάτια σου και θα φύγεις. Εγώ είμαι ψημένη τόσα χρόνια και για αυτό αντέχω. Οι νέοι που έρχονται, έρχονται μόνο για καμιά εκδρομή, λένε τι ωραία θέα που έχετε εδώ πάνω, δεν αντέχουν και φεύγουν”.
Όπως λέει η διαδικασία είναι επίπονη, αλλά είναι κάτι που τελικά το απολαμβάνει ενώ οι μυρωδιές από το φρεσκοψημένο ψωμί… μάγεψαν ακόμη και τα άγρια άλογα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στον ορεινό οικισμό, τα οποία δεν σταματούσαν να περιφέρονται γύρω από το μυρωδάτο σπίτι.
Μια συγκινητική ιστορία για τη δύναμη και το ήθος αυτού του ανθρώπου.