Μεταθανάτια εμπειρία: Ένας αστροφυσικός, βετεράνος 40 ετών, βίωσε μια συγκλονιστική εμπειρία κοντά στον θάνατο, όταν υπέστη καρδιακή ανακοπή για 7 λεπτά.
«Οι γιατροί χρειάστηκαν 7 λεπτά για να ξεκινήσουν ξανά την καρδιά μου. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έπαθα εγκεφαλικό λόγω της έλλειψης οξυγόνου στον εγκέφαλό μου. Ξύπνησα διασωληνωμένος και μόνο ημισυνείδητος για 2 ημέρες. Μετά ανέκτησα πλήρως τις αισθήσεις μου και ρώτησα ‘Τι συνέβη;’. Είναι δύσκολο να συσχετίσω τον εσωτερικό χρόνο με αυτό που συνέβαινε έξω, αλλά μπορώ να το καταλάβω».
Περιγράφοντας την εμπειρία του στο Reddit, ο άνδρας, ο οποίος ζήτησε να διατηρηθεί η ανωνυμία του, μίλησε για 3 οβάλ ελλείψεις που είδε να αιωρούνται στο μαύρο κενό.
«Είδα μια σειρά από 3 οβάλ ελλείψεις, μία κάθε φορά, απλώς αιωρούμενες σε ένα μαύρο διάστημα. Οι ελλείψεις ήταν όλες όρθιες, σαν να κρέμονταν από μια χορδή (αλλά δεν ήταν), και όλες είχαν ένα πάχος, σαν δακτύλιος.
Η 1η έλλειψη, με όμορφα τοπία, άρχισε να «ξινίζει» και να γίνεται κίτρινη, ενώ η δεύτερη έμοιαζε με «καυτό δακτύλιο σιδήρου», θυμίζοντάς του τη μυρωδιά του αίματος.
Στην εσωτερική και εξωτερική επιφάνεια της 1ης έλλειψης είδα βουνά, ρυάκια, δάση και σύννεφα. Ήταν όμορφα στην αρχή, αλλά μετά άρχισαν να ξινίζουν, καθώς τα χρώματά τους πήραν μια κίτρινη χροιά.
Έσβησε και αντικαταστάθηκε από μια 2η έλλειψη που ήταν ένας καυτός δακτύλιος σιδήρου, τόσο καυτός που κομμάτια σιδήρου θρυμματίζονταν αργά από αυτό».
«Τώρα θεωρώ ότι ήταν όταν έπαθα καρδιακή ανακοπή».
Η 3η έλλειψη, γεμάτη ροζ και μπλε σύννεφα, εμφανίστηκε όταν η καρδιά του άρχισε ξανά να χτυπά.
«Ξαφνικά η σκηνή έγινε φωτεινή για να αποκαλύψει την 3η έλλειψη που ήταν καλυμμένη με όμορφα σύννεφα που ήταν ανοιχτό ροζ και μπλε, σαν από την πιο όμορφη Ανατολή ή Δύση του ηλίου, πιστεύω, όταν η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ξανά. Αυτές οι 3 ελλείψεις παρέμειναν σταθερά στη μνήμη μου αίσθηση για μένα».
Παρόλο που δεν φοβάται πλέον τον θάνατο, ο αστροφυσικός παραδέχεται ότι η εμπειρία τον σημάδεψε:
«Δεν φοβάμαι να πεθάνω, ούτε στο ελάχιστο. Φοβάμαι ό,τι έρχεται πριν, σίγουρα, αλλά η φύση κάνει τον θάνατο εύκολο».
I “died” for 7 minutes back in March. While I was in the hospital for shortness of breath, I had a bad lung hemorrhage. I lost so much blood that my heart had none to pump. I went into cardiac arrest and a “code blue” was issued. It took the doctors 7 minutes to get my heart started again. During that time, I had a stroke due to the lack of oxygen to my brain. I woke up intubated and only semi-conscious for two days, then fully regained consciousness and asked, “What happened?” It is hard to correlate inner time to what was happening outside, but I can make some sense of it.
I saw a series of three oval ellipses, one at a time, just suspended in a black space. The ellipses were all upright, as though they were suspended by a string (but they weren’t), and they all had a thickness to them, like a ring. On the inner and outer surfaces of the first ellipse I saw mountains, streams, forests, and clouds. They were beautiful at first, but then they began to sour as their colors took on a yellow tinge. It faded away, and was replaced by second ellipse that was a hot ring of iron, so hot that pieces of iron were slowly crumbling from it. I could smell the iron as the ring slowly disintegrated as it cooled into blackness. (A nurse later told me that this is what blood smells like.)
I now take it that this is when I was in cardiac arrest. Suddenly the scene brightened to reveal the third ellipse that was covered with beautiful clouds that were light pink and blue, like from the most beautiful sunrise or sunset. That, I believe, is when my heart started beating again. When I regained conscious, those three ellipses remained firmly fixed in my memory. When I was told days later about my cardiac arrest and stroke, it all began to make sense to me.
I even think I know the source of those images. I’m an astronomer, and had been studying Johannes Kepler’s Astronomica Nova and trying to understand how Kepler figured out that the orbits of the planets are ellipses and not circles. It had been on my mind for weeks, and when I hemorrhaged, my dying brain latched onto that shape. The initial and final ellipses were adorned with what I value most, the beauty of our planet, the outdoors and sky, the yellowing of the initial ellipse reflected my dying brain, and the second ellipse was my brain’s interpretation of the smell of blood as I faded away. The third ellipse when I began breathing and returning to life.
That’s all I saw. No tunnel of light or happy deceased family members welcoming me. I think that dreaming, dying reflects what happens to be most accessible in your mind during that time. Your mind tells you a story about it. I was never afraid during my ordeal, I was just a dispassionate observer. Amazingly, the only lasting effects of my seven minutes of code blue is a slightly diminished capacity of my short-term memory.
I learned something from all of this. I’m sure I was a horrific sight to anyone outside, covered with blood as doctors crowded around me trying to pull me back to life. But inside, all was calm. No pain, no discomfort, no worries. Accidents and disease may be terribly painful, but dying is easy. I’m not scared of dying, not in the least. Afraid of what comes before, sure, but nature makes dying easy.
Comment
byu/AlaskaStiletto from discussion
inAskReddit
Η ιστορία του αστροφυσικού αποτελεί μια συγκλονιστική μαρτυρία για τα μυστήρια που περιβάλλουν τον θάνατο και τις εμπειρίες που μπορεί να βιώσουν οι άνθρωποι στα όρια της ζωής.
Περισσότερες ειδήσεις σήμερα
Οι φοβερές επιθανάτιες εμπειρίες που έχει 1 στους 5 ανθρώπους που επιβίωσε από καρδιακή ανακοπή