Η Teale Kelley μοιράστηκε την δυσκολία της εγκυμοσύνης στην εφηβεία αλλά και την αντιμετώπιση που είχε από την οικογένεια της σε μια τόσο μικρή ηλικία
«Στα 16 μου καθόμουν στο κρεβάτι μου, κλαίγοντας στην αγκαλιά της αδερφής μου, με ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στο χέρι. Έβγαινα με ένα αγόρι εδώ και έναν χρόνο. Ήμουν μικρή και ήμουν τρελά ερωτευμένη. Τη μέρα εκείνη, έγινα ένα στατιστικό. Δεν ήταν κάτι για το οποίο είχα προετοιμαστεί. Προγραμμάτιζα να φύγω για σπουδές και να κάνω αυτά που κάνουν οι περισσότεροι έφηβοι. Συνειδητοποίησα, όμως, τότε πως κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου από εκεί και πέρα επρόκειτο να αλλάξει. Έκλαιγα για ώρες. Η μικρή μου αδελφή μου κρατούσε το χέρι και μου έλεγε πως όλα θα πάνε καλά. Με έσφιγγε στην αγκαλιά της και με διαβεβαίωνε ότι θα τα καταφέρω, ότι εγώ συνέβαλλα στην ανατροφή της και ότι πίστευε σε εμένα. Η μαμά μου μπήκε τότε στο δωμάτιο και κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι λέξεις ‘είμαι έγκυος’ βγήκαν με τρεμάμενη φωνή από τα χείλη μου. Με κοίταξε με απογοήτευση και ντροπή. Ένιωσα την καρδιά μου να βουλιάζει στο πάτωμα. Μπήκε μέσα και ο πατριός μου, ουρλιάζοντας και λέγοντάς μου ότι πρέπει να κάνω έκτρωση και ότι δεν είχα άλλη επιλογή, γιατί ήμουν κάτω από 18. Ήξερα ότι αυτό δεν είναι αλήθεια και ήξερα, ότι μπορώ να παίρνω τις δικές μου αποφάσεις. Και έτσι πήρα τη συνειδητή απόφαση να κρατήσω το μωρό. Όταν πήγα για τον πρώτο μου υπέρηχο και άκουσα την καρδούλα του ήξερα, ότι είχα πάρει τη σωστή απόφαση.»
«Οι γονείς μου μού είπαν, ότι αν ήθελα να κρατήσω το μωρό θα έπρεπε να φύγω από το σπίτι. Και αυτό έκανα. Ήμουν στο Γυμνάσιο τότε. Πήγα να ζήσω με την οικογένεια του φίλου μου. Καθώς οι συμμαθητές μου το μάθαιναν δεν άντεχα να πάω στο σχολείο. Περπατούσα στους διαδρόμους και ψιθύριζαν «τσούλα» πίσω από την πλάτη μου. Κάποιος μου είπε: «Μπορείς να κάνεις έκτρωση τώρα και να σώσει το αγέννητο παιδί σου από τη μιζέρια του να μεγαλώνει με εσένα ως μαμά». Έχασα τους περισσότερους φίλους μου μέσα σε λίγες μέρες. Κανείς δεν ήθελε να κάνει παρέα με την έγκυο.»
«Θα γεννούσα τον Νοέμβριο, οπότε άρχισα να κάνω online μαθήματα από το καλοκαίρι. Δούλευα σε φαστφουντάδικο και προσπαθούσα να μαζέψω χρήματα. Στις 13 Νοεμβρίου έφερα στον κόσμο ένα μικρό κοριτσάκι που ονόμασα Ella. Ήμουν απόλυτα τρομοκρατημένη. Η νοσοκόμα που με φρόντιζε ήταν επίσης έφηβη μαμά και μου μίλησε για την ιστορία της. Έμεινε στο πλευρό μου ατελείωτες ώρες. Μου είπε: «Βλέπω κάτι ξεχωριστό σε εσένα, κορίτσι μου. Θα τα καταφέρεις.» Τη στιγμή που μου ακούμπησε το μωρό μου στην αγκαλιά μου ένιωσα ολόκληρη. Συνειδητοποίησα, ότι δεν με ένοιαζε τα έλεγαν οι άλλοι. Ήξερα, ότι θα γίνω καλή μαμά. Ήξερα ότι θα δώσω στην Ella τη ζωή που της αξίζει.»
«Εγώ αποφοίτησα ένα εξάμηνο νωρίτερα –Δεκέμβριο αντί για Ιούνιο. Ήμουν το πρώτο άτομο στην οικογένειά μου που παίρνει απολυτήριο Λυκείου. Δουλεύοντας στο φαστφουντάδικο, κατάφερα να μαζέψω 1.000 δολάρια μέσα σε 6 μήνες. Ήθελα να πάρω δίπλωμα νοσηλεύτριας από μια σχολή και εκεί πήγαν όλα μου το λεφτά. Ήθελα να βρω μια αξιοπρεπή δουλειά, για να μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς μου. Όταν έγινα 18 άρχισα να δουλεύω σε νοσοκομείο. Επίσης, σέρβιρα σε ένα εστιατόριο 4 βράδια την εβδομάδα και δούλευα 12ωρες βάρδιες στο νοσοκομείο, 3 μέρες την εβδομάδα. Αποφάσισα πως είχε έρθει η ώρα να σπουδάσω. Συναντήθηκα με την πρύτανη του Πανεπιστημίου και της είπα πόσο πολύ ήθελα να γίνω νοσηλεύτρια. Μου είπε “Πολλοί έχουν αυτό το όνειρο. Χρειάζεται χρόνο, χρήματα και καλούς βαθμούς. Είσαι σίγουρη, ότι θες να τραβήξεις αυτόν τον δρόμο; Δεδομένου, ότι έχεις και ένα μωρό;” Ήξερα, ότι δεν είχε άδικο. Ήξερα, ότι λιγότερο από το 2% των έφηβων μαμάδων σπουδάζουν. Ήξερα, όμως, ότι ήθελα να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Και να κάνω την κόρη μου υπερήφανη.»
«Και αυτό έκανα. Ξεκίνησα να πηγαίνω στη Σχολή Νοσηλευτικής. Έγινε το πάθος μου. Και κάπου εκεί έμαθα, ότι ο μπαμπάς της Ella με απατούσε. Ήθελα να πεθάνω. Την πήρα και φύγαμε από το σπίτι του. Βρήκα ένα δικό μου σπίτι. Όλη μου η ζωή ήρθε άνω-κάτω. Τα επόμενα 2 χρόνια συνέχισα να σερβίρω και να δουλεύω στο νοσοκομείο. Γυρνούσα από την δουλειά, έβαζα την Ella για ύπνο και έμενα ξύπνια μέχρι αργά για να διαβάσω, πασχίζοντας να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Κάθε βράδυ.
Αφού έστελνα αιτήματα για δουλειά ξανά και ξανά, μου προσφέρθηκε θέση στο νοσοκομείο των ονείρων μου, στο τμήμα Παιδιατρικής. Συχνά γονείς που και συνάδελφοι μου έλεγαν: Εσύ είσαι ακόμα μωρό, πώς μπορείς να φροντίσεις αυτά τα μωρά; Δεν ήξεραν, ότι μεγάλωνα και ένα μωρό στο σπίτι. Ήμουν 21. Τον Ιανουάριο του 2018 κατάφερα να μπω στη Σχολή Νοσηλευτικής, για την οποία βέβαια έπρεπε να πληρώσω. Δεν είχα πολλά-πολλά με τη μαμά, αφού γέννησα την Ella, όμως ήθελα να τα βρω μαζί της και να της πω ότι ξεκινώ σπουδές. Βρήκα το θάρρος να τη ρωτήσω, αν θα μπορούσε να με βοηθήσει οικονομικά να πληρώσω το Κολέγιο –μου είπε όχι. Γι’ αυτήν δεν είχε καμία σημασία αν θα σπούδαζα ή αν θα τελείωνα το σχολείο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα, ότι θα πρέπει να τα παρατήσω –δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα οικονομικά. Ζήτησα βοήθεια από όποιον μπορούσα. Τελικά ευτυχώς με βοήθησε κάπως η θεία μου.»
Δύο μήνες αφού ξεκίνησε η Σχολή, όλοι σταμάτησαν να δουλεύουν. Το πρόγραμμα των μαθημάτων ήταν αυστηρό και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δουλεύεις ταυτόχρονα. Δεν είχα, όμως, την πολυτέλεια να παρατήσω την δουλειά μου. Χρειαζόμουν χρήματα. Πολλά βράδια ξαγρύπνησα κλαίγοντας, γιατί σωματικά δεν άντεχα άλλο. Σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω. Κάθε φορά, όμως, κοιτούσα στα μάτια την Ella και ήξερα, ότι δεν μπορώ. Τα επόμενα δύο χρόνια η ζωή μου ήταν σε απόλυτη ρουτίνα: Δούλευα, φρόντιζα την Ella, πήγαινα στη Σχολή και έκανα βάρδιες στο νοσοκομείο. Μπορεί να περνούσαν και 3 ή 4 εβδομάδες, χωρίς ρεπό, χωρίς άδεια. Ήμουν εξαντλημένη και ένιωθα ηττημένη. Συχνά αναρωτιόμουν αν αξίζει τον κόπο. Δεν τα παράτησα, όμως. Συνέχισα να προσπαθώ. Τον Σεπτέμβριο του 2019 αποφοίτησα, λαμβάνοντας το Πτυχίο μου με έπαινο. Περπατούσα στην σκηνή, στην απονομή, κλαίγοντας με λυγμούς, γνωρίζοντας ότι νίκησα τα στατιστικά. Ήξερα, ότι μπορούσα πλέον να δώσω στην κόρη μου τη ζωή που της αξίζει.
«Με παρακίνησε να κάνω το καλύτερο που μπορούσα –να γίνω καλύτερη. Δεν υπάρχει τίποτα που θα άλλαζα, να γύριζα πίσω. Τα δάκρυα, την έλλειψη ύπνου, τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος. Για την Ella θα το έκανα ξανά και ξανά. Πραγματικά δεν ξέρω πού θα βρισκόμουν αν δεν υπήρχε στη ζωή μου. Αν έχεις ένα όνειρο, κυνήγα το. Ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τη ζωή σου. Κι αν τα ζάρια δεν έρθουν όπως τα υπολόγισες, μπορείς να τα ξαναρίξεις. Μέσα από σκληρή δουλειά, αφοσίωση και επιμονή. Θέλω όποιος νιώθει ηττημένος και χαμένος να ξέρει, ότι μπορεί να τα καταφέρει. Μπορεί να μοιάζει αδύνατο τώρα, αλλά θα αξίζει τον κόπο!»