Στην αληθινή ιστορία που ακολουθεί θα δούμε ότι η ζωή έχει πάντα πολύ πιο ευφάνταστα σενάρια κι από τις καλύτερες ταινίες. Αυτές τις ηρωίδες αξίζει να χειροκροτήσουμε.
Σκέφτομαι πολύ καιρό να γράψω την ιστορία μου, αλλά δεν ήμουν έτοιμη. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω και να δώσω ελπίδα σε όλους τους μόνους γονείς που νομίζουν πως η ζωή τους θα είναι πάντα στην ίδια φάση και πως υπάρχει μόνο ο κατήφορος.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο κατήφορος είναι προσωρινός για να εκτιμήσεις την κορυφή που έρχεται. Πάντα έρχεται η κορυφή, πίστεψέ με, αρκεί να είσαι εργατικός, πεισματάρης και να μην το βάζεις κάτω. Να μην ακούς κανέναν παρά μόνο το ένστικτό σου και τις ανάγκες του παιδιού σου.
Να λες δεν πα να γ@μηθεί εγώ την άκρη θα τη βρω. Έτσι τη βρήκα κι εγώ με ένα μικρό παιδί 4 χρονών, όταν βρέθηκα από την σπιταρόνα στα Βόρεια Προάστια, να κοιμάμαι σε ένα ταξί.
Με τον άντρα μου χωρίσαμε και ξαφνικά ήρθε ένα κατασχετήριο και τα πήρε όλα. Από τη μια μέρα στην άλλη, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τι να πρωτο-σώσω; Ήρθαν και τα πήραν όλα, λίγες εβδομάδες μετά πήραν και το σπίτι και δεν είχα προλάβει να βρω πού να μείνουμε με το παιδί. Οι γονείς μου μενουν σε χωριό, τι να κάνω εκεί, πού να έβρισκα δουλειά;
Μόνη μου περιουσία ένα ταξί. Ευτυχώς το ταξί αυτό ήταν στο όνομά μου και είχαμε πάρει υπάλληλο με τον άντρα μου. Η τράπεζα δεν το πήρε γιατί ήταν περασμένο σ’ εμένα από πριν τον γάμο. Αναγκάστηκα να απολύσω τον υπάλληλο, έδωσα για επαγγελματικό δίπλωμα με δανεικά από έναν θείο μου και άρχισα να το δουλεύω εγώ. 16 ώρες τη μέρα κάθε μέρα για 2 χρόνια. Με το παιδί μέσα στο ταξί γιατί δεν είχα πού να το αφήσω όταν σχόλαγε από τον παιδικό σταθμό και ύστερα από το δημοτικό.
Εκεί μέσα το διάβαζα, εκεί μέσα λέγαμε το μάθημά της, εκεί μέσα παίρναμε πελάτες, εκεί τρώγαμε και όταν έληγε η βάρδια, έριχνα τα καθίσματα την σκέπαζα με μια κουβέρτα τον χειμώνα ή με ένα σεντόνι το καλοκαίρι και της έλεγα ιστορίες.
Για μια μαμά που αγαπούσε τόσο πολύ το παιδί της που ήθελε να του δείξει όλο τον κόσμο με ένα ταξί. Κι όταν κοιμόταν, έγερνα στη θέση του οδηγού και έβαζα τα κλάμματα κρυφά κι έλεγα δεν θα τα καταφέρω. Ο πρώην σύζυγος άφαντος κι εγώ με το κοριτσάκι μου στους δρόμους, να το βάζω στη διαδικασία να ανέχεται την κάθε τρέλα και παραξενιά, να είναι όλη μέρα σε ένα κάθισμα, να το παίρνει ο ύπνος τα μεσημέρια και να γέρνει το κεφαλάκι της στο πίσω παράθυρο… Πόσες φορές να ήξερες φοβήθηκα μην με καταγγείλει κανείς και μου το πάρει η πρόνοια…
Όταν τη ρωτούσαν στο σχολείο να γράψει για το σπίτι της, αυτή έλεγε ότι σπίτι της ήταν το ταξί και τα παιδιά μαζί με τη δασκάλα γέλαγαν, πίστευαν ότι το έβγαζε από το μυαλό της.
Μετά από δύο χρόνια, κατάφερα να μαζέψω λεφτά, να νοικιάσω ένα μικρό σπιτάκι και να το επιπλώσω. Το παιδί, πάλι, μαζί μου στο ταξί, αλλά τουλάχιστον, δεν κοιμόμασταν σε αυτό και ήμασταν πιο ασφαλείς. Σιγά σιγά, χωρίς προσωπική ζωή και πολλή δουλειά, κατάφερα να πάρω άλλο ένα ταξί και σήμερα έχω ολόκληρο στόλο από πέντε ταξί και δεν χρειάζεται να εργάζομαι όπως παλιά.
Η κόρη μου είναι 15 χρονών πια, ο πατέρας της δεν έχει εμφανιστεί εδώ και 11 χρόνια, δεν ξέρουμε καν πού είναι, δεν με νοιάζει καν να ψάξω.
Κατάφερα να γεννηθώ από τις στάχτες μου, να αναστήσω το παιδί μου και σήμερα να ζούμε αξιοπρεπώς.
Μόνο μελανό σημείο ότι ξέχασα τη γυναίκα μέσα μου κι έφτασα, πια, 52 χρονών και, πλέον, δεν μου κάνει αίσθηση ο έρωτας.
Πώς να σου κάνει αίσθηση κάτι που έχεις 11 χρόνια να αισθανθείς και δεν ξέρεις πως είναι να σου λείπει;
Εύχομαι ολόψυχα σε όλους τους μόνους γονείς να βρουν την άκρη τους και να μην ξεχνούν να βοηθούν.
Η βοήθεια είναι αλυσίδα, σήμερα βοηθάς εσύ, αύριο αυτήν τη βοήθεια θα στη γυρίσει κάποιος άλλος.
Συνεχίστε την εξαιρετική δουλειά!
Ηλέκτρα