Ο 21χρονος Στέλιος είναι ο φοιτητής, ο πολυτραυματίας και εγκαυματίας που πήρε εξιτήριο σήμερα το πρωί από το Νοσοκομείο «Παπαγεωργίου». Ο Στέλιος μαζί με τη φίλη του ήταν επιβάτες στο 2ο βαγόνι και σύμφωνα με όσα είπε ο πατέρας του, είναι οι μοναδικοί επιζώντες του κυλικείου της αμαξοστοιχίας Intercity 62.
Ο Στέλιος Στρατέλος, ο νεαρός φοιτητής που βρισκόταν μαζί με τη σύντροφό του στο κυλικείο τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης στα Τέμπη και σώθηκε από θαύμα, πήρε σήμερα εξιτήριο, μετά από 29 ημέρες νοσηλείας, από το νοσοκομείο «Παπαγεωργίου».
Ο πατέρας του 21χρονου, Νίκος Στρατέλος, μίλησε στην κάμερα του T-live και στην Αφροδίτη Σπηλιώτη, φέρνοντας στο μυαλό του τις δραματικές ώρες που πέρασε μέχρι να μιλήσει με το παιδί του.
Ήμασταν τυχεροί, ήμασταν πολύ τυχεροί. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο… Λυπάμαι τους γονείς που έχασαν τα αγγελούδια τους.
Με το παιδί μιλήσαμε δύο ώρες μετά τη σύγκρουση, γιατί δεν μπορούσαμε να τον βρούμε σε κανένα τηλέφωνο. Σίγουρα, αυτή η εμπειρία είναι τρομακτική και εύχομαι να μην τη ζήσει κανένας.
«Μέχρι να τον δούμε και να ακούσουμε, σε πρώτη φάση, τη φωνή του στον δρόμο και μετά να τον δούμε στο νοσοκομείο ήταν στιγμές πολύ δύσκολες. Παράλληλα, μετά στο νοσοκομείο, συνεχίσαμε να έχουμε δύσκολη κατάσταση τουλάχιστον για μία εβδομάδα, γιατί το παιδί είχε διασωληνωθεί και ακολουθήθηκε η θεραπεία που έπρεπε να ακολουθηθεί. Ήταν στο 6ο βαγόνι, αλλά λόγω των καθυστερήσεων στα Παλαιοφάρσαλα, πήγαν στο εστιατόριο να φάνε κάτι μαζί με την κοπέλα του. Ήταν οι δύο μοναδικοί διασωθέντες του δεύτερου βαγονιού».
Όπως εξομολογήθηκε ο πατέρας του νεαρού, για τις προσπάθειες να απεγκλωβιστούν από το μοιραίο βαγόνι, «η κοπέλα του τον τράβηξε, βρήκαν μία τρύπα και βγήκαν έξω για να σωθούν. Ήταν χωρίς παπούτσια και ρούχα γιατί κάηκαν».
«Εμένα το παιδί μου σώθηκε αλλά δεν μπορώ να το χαρώ, γιατί άλλοι γονείς δεν μπόρεσαν να νοιώσουν το ίδιο».
Μία παράκληση, σεβασμός στους ανθρώπους, να θάψουν τα παιδιά τους και να φύγουν όσοι είναι στο νοσοκομείο για τα σπίτια τους.
Για τις τραγικές στιγμές που έζησε ο γιος του, αλλά και εκατοντάδες ακόμη επιβάτες της αμαξοστοιχίας Intercity 62 μίλησε μέσα από τα Μεσημβρινά γεγονότα του Star με τη Θώμη Παληού, ο κος Νίκος Στρατέλος.
«Νιώθω τυχερός που έχω σώο το παιδί μου» τόνισε ο κος Νίκος Στρατέλος, ο γιος του οποίου, μετά το δυστύχημα, βρίσκεται σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, καθώς έχει υποστεί βαριά εγκαύματα.
Ο Στέλιος Στρατέλος και η φίλη του, Βασιλική Οικονομάκη, είναι αθλητές του Άρη Θήβας, σύμφωνα με την ιστοσελίδα stereabasket.
Στο τρένο των Τεμπών και στο τραγικό δυστύχημα που κόστισε τη ζωή σε 59 συνανθρώπους μας, επέβαιναν, μεταξύ άλλων, δύο αθλητές του Άρη Θήβας.
Ο Στέλιος Στρατέλος, που αγωνίζεται στο αντρικό τμήμα του Άρη Θήβας και η Βασιλική Οικονομάκη, που αγωνίστηκε στον Άρη μέχρι το 2020, είναι φοιτητές και πήραν το μοιραίο τρένο της επιστροφής για τη Θεσσαλονίκη.
Είχαν εισιτήριο, σύμφωνα με πληροφορίες, στο 4ο βαγόνι, αλλά, την ώρα της σύγκρουσης, ο Στρατέλος και η Οικονομάκη επέστρεφαν στη θέση τους από το 2ο βαγόνι (καφετέρια) του τρένου, όπου είχαν πάει να ψωνίσουν.
Από τη σύγκρουση των τρένων, ο Στρατέλος τραυματίστηκε έχοντας εγκαύματα στο σώμα του, ενώ η Οικονομάκη νοσηλεύτηκε με κατάγματα.
Ο Άρης Θήβας με ανακοίνωση του αναφέρει:
«Σύσσωμος ο Άρης Θήβας εύχεται ταχεία ανάρρωση σε δύο αθλητές μας, τον Στέλιο Στρατέλο και τη Βασιλική Οικονομάκη, που επέβαιναν στο μοιραίο τρένο στα Τέμπη. Οι ευχές μας τους συνοδεύουν, όπως και όλους τους υπόλοιπους τραυματίες. Τα θερμά μας συλλυπητήρια επίσης, σε όλες τις οικογένειες που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα».
«Ένιωσα ότι έρχονται πάνω μου τα σίδερα, έρχονται πάνω μου οι τοίχοι, απευθείας έπιασε φωτιά, σε δευτερόλεπτα».
Είναι η περιγραφή της Βασιλικής Οικονομάκη, τραυματία της αμαξοστοιχίας 62 του δυστυχήματος των Τεμπών.
«Τρόμο, φόβο, δεν κατάλαβα από πού ήρθε αυτό το μπαμ. Είχα βρει και μία κοπέλα, ήταν ξαπλωμένη, της λέω: Αγάπη μου τι κάνεις; Πώς είσαι; Πονάς κάπου; Νομίζω μου είπε στην πλάτη και στο πόδι, αλλά το πόδι της είχε ακρωτηριαστεί»!
«Θυμάμαι να είναι όλα μαύρα, να έχουν σβήσει τα φώτα. Να είναι όλα μαύρα, να προσπαθούμε να βγάλουμε τα σίδερα από πάνω μας από τα χαλάσματα. Προσπαθούσα να βρω τους ανθρώπους που ήταν μαζί μου. Φώναζα βοήθεια. Θυμάμαι να καίγομαι και βγήκα έξω επειδή καιγόμουν. Έτσι σώθηκα, πήδηξα σε κάτι πράγματα».
Ήμασταν στο εστιατόριο τη στιγμή της σύγκρουσης. Κάποια στιγμή έγινε μια έκρηξη, ένα “μπαμ”. Εγώ ήμουνα πλάτη εκείνη την ώρα. Τη στιγμή της έκρηξης νιώθαμε ότι ερχόντουσαν όλα πάνω μας, έπεσε ένα βαγόνι πάνω στο δικό μας, οπότε οι λαμαρίνες και όλα τα σίδερα πέσανε πάνω στα καθίσματα, στα πρόσωπά μας και στο σώμα μας. Καταφέραμε να βγούμε έξω, βγήκαμε από μια τρύπα στο έδαφος. Ήμασταν πολύ τυχεροί. Κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουμε όλο αυτό που βιώσαμε. Τι να πούμε για όλα τα παιδιά που βρίσκονταν μέσα… Το εστιατόριο ήταν γεμάτο με παιδιά και χάθηκαν. Ντρέπομαι που επέζησα και ζητάω συγγνώμη από όλα αυτά τα παιδιά που χάθηκαν, εγώ ντρέπομαι.
Όταν βγήκαμε έξω, δεν υπήρχαν ασθενοφόρα. Περπατούσα και μου λέγανε οι αστυνομικοί ότι δεν έχουν έρθει τα ασθενοφόρα. Βγαίνανε άνθρωποι τραυματισμένοι και δεν υπήρχε ασθενοφόρο τα μπουν μέσα. Είχε έρθει το πούλμαν για να παραλάβει τους ανθρώπους να γυρίσουν στα σπίτια τους και δεν είχε έρθει ασθενοφόρο. Έπαιρνα τον πατέρα μου που βρισκόταν στη Θήβα και του έλεγα “πάρε το 100 γιατί εμάς δεν μας το σηκώνουν.
οχτώ ημέρες δεν έχω κοιμηθεί και όλοι αυτοί κοιμούνται. Πετάνε τριαντάφυλλα στα τρένα που ακόμα υπάρχουν πεθαμένα παιδιά εκεί μέσα, λες και είμαστε στα μπουζούκια… Και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια… Οχτώ ημέρες είμαι ζωντανή-νεκρή.
Όλοι φταίμε, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Κι εμείς φταίμε κι εμείς που δεν κάναμε τίποτα τόσα χρόνια. Και δεν βγαίνει κανείς να πει τίποτα. Όλα αυτά τα παιδιά πέθαναν για τίποτα. Τι είμαστε να κάνουμε θυσίες; Πού είμαστε, στον Μεσαίωνα, και θυσιάζουμε τους ανθρώπους για να φτιάξουμε τις ράγες; Οι άνθρωποι αυτοί πώς θα γυρίσουν πίσω, οι οικογένειες αυτές πώς θα ξαναχαμογελάσουν που δεν θα ξαναδούν τα παιδιά τους;
«Είχαν τόσο ψυχική δύναμη; Είχαν μια θεϊκή δύναμη, έγινε ένα θαύμα και σωθήκανε; Γιατί από εκεί δεν σωθήκανε πολλά παιδάκια. Δηλαδή, αν αυτό δεν είναι θαύμα, τι να πω. Αλήθεια. Δοξάζω το Θεό και κάνω το σταυρό μου που το παιδί μου είναι ζωντανό, αλλά αυτό που επικρατεί είναι ένα κενό, μια θλίψη, μια αγανάκτηση» είπε η μητέρα της Βασιλικής.