Ένα εγκαταλελειμμένο κοριτσάκι 10 μηνών, που έπασχε από μία σοβαρή ασθένεια στη Γουατεμάλα, υιοθετήθηκε από μία οικογένεια Αμερικάνων, προκειμένου να μην πεθάνει μόνο του.
«Ήμουν 16 ετών, όταν η οικογένειά μου μετακόμισε στη Γουατεμάλα. Μέχρι τότε ζούσα το αμερικανικό όνειρο. Αλλά με αυτήν τη μετακόμισή μου έκανα στροφή 180 μοιρών και άρχισα να βλέπω τον κόσμο με τελείως άλλη οπτική.
Η ζωή μου έμοιαζε πολύ διαφορετική από πολλούς Αμερικανούς εφήβους. Δεν μάθαινα να οδηγώ ή να παίζω βόλεϊ ή να βγαίνω έξω με φίλους. Αντ’ αυτού, μου άρεσε να ψήνω ζαχαρωτά σε ενεργά ηφαίστεια ή να παρακολουθώ εγχειρίσεις σε τοπικά νοσοκομεία, να κρατώ τα χέρια 11χρονων κοριτσιών, καθώς γεννούσαν και να βρίσκω σπίτια σε εγκαταλελειμένα παιδιά.
Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ένα κομμάτι του εαυτού μου θα ήθελε να ζει το αμερικανικό όνειρο. Ένα κομμάτι μου αποζητούσε τις ανέσεις του.
Προτού μετακομίσουμε στη Γουατεμάλα, οι γονείς μου υιοθέτησαν πέντε παιδιά. Εγώ δυσκολευόμουν να προσαρμοστώ. Δεν ήμουν τίποτα από τα δύο. Ήμουν κάτι ανάμεσα. Μέχρι να δεχθώ ένα τηλεφώνημα.
«Είναι ένα 10 μηνών κοριτσάκι. Είναι άρρωστο» μας είπαν. «Θα την πάρω» είπα χωρίς δισταγμό και λίγη ώρα αργότερα η κοινωνική λειτουργός μας χτύπησε την πόρτα, κρατώντας ένα κοριτσάκι τυλιγμένο σε μία πορτοκαλί κουβερτούλα. Εκείνη εξήγησε ότι το κοριτσάκι εγκαταλείφθηκε λόγω της ασθένειάς της. Την άφησαν χωρίς τίποτα, ούτε καν ένα όνομα. Και δεν θα ζούσε για πολύ.
Σύντομα μάθαμε ότι έπασχε από υδρανεγκεφαλία, μια σπάνια μορφή υδροκεφαλίας, στην οποία απουσιάζουν πλήρως τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου. Κοινώς είχε μόνο ένα 3% του εγκεφάλου.
Οι μέρες πέρασαν με μαγνητικές και επισκέψεις στο νοσοκομείο, μέχρι που μία μέρα ρώτησα το δικαστήριο, αν μπορούσα να την υιοθετήσω και να της δώσω ένα όνομα.
«Η οικογένειά της δεν τη θέλει. Προφανώς δεν θα ζήσει για πολύ κι αν τα καταφέρει δεν θα έχει φυσιολογική ζωή. Γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ;», με ρώτησε η δικαστής.
Κοίταξα το κοριτσάκι και της είπα ότι θα τη φρόντιζα, επισημαίνοντας ότι η ζωή της αξίζει, ακόμη κι αν της απομένουν μόνο λίγες ημέρες.
Το εγκαταλελειμμένο κοριτσάκι έζησε λίγο, επειδή είχε μία σοβαρή ασθένεια, αλλά πήρε πολλή αγάπη
Την ονόμασα Έμμα Λι. Έμμα σημαίνει ολόκληρη και πλήρης, κάτι για το οποίο προσευχόμασταν να γίνει για το κεφαλάκι της και Λι είναι το δεύτερο όνομα το δικό μου και της μητέρας μου. Λίγο καιρό μετά, η μικρή Έμμα έφυγε από τα χέρια μου και πήγε στα χέρια του Θεού. Γεννήθηκε χωρίς ελπίδα, αλλά πέθανε με πολλή αγάπη.
Όσο καιρό την κράτησα στα χέρια μου, έμαθα ότι δεν είναι κάθε περίπτωση παιδιού με αυτήν την ασθένεια σαν την Έμμα. Τα περισσότερα παιδιά σαν την Έμμα τα αφήνουν να πεθάνουν μόνα. Κι εγώ δεν ήθελα να γίνεται αυτό.
Έτσι, από τότε υιοθετούσαμε παιδάκια με διαφορετικές ειδικές ανάγκες. Άλλα μένουν μαζί μας για περισσότερο καιρό, άλλα πέθαιναν σχεδόν αμέσως. Όμως νιώθουμε τυχεροί που έστω τους προσφέρουμε αγάπη και αγκαλιά για όσο τους απομένει.
Έπειτα από μεγάλο διάστημα γραφειοκρατίας για να μάθουμε τους νόμους υιοθεσιών στη Γουατεμάλα, τελικά, γίναμε μία πενταμελής οικογένεια, έχοντας υιοθετήσει δύο υπέροχα παιδιά. Το δύο ετών αγοράκι μας έχει να κάνει ακόμη πολλές επεμβάσεις αλλά είναι μαχητής, ενώ η μικρούλα μας έχει μικρό προσδόκιμο ζωής και προσπαθούμε να την κάνουμε να νιώθει όμορφα.
Το τρίτο μας παιδί είναι το βιολογικό μας. Ένας υπέροχος αδελφός που αγαπά τα άλλα δύο παιδάκια μας και τον αγαπούν επίσης».