Την Κυριακή που μας πέρασε η Κατερίνα Αντωνοπούλου, μία από τις επιζήσαντες από το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, ανέβασε μια ανάρτηση για τον γάτο της, τον Λου, τον οποίο είχε μαζί της στο τρένο και τον έχασε τη στιγμή της σύγκρουσης.
Λίγα λεπτά πριν τη σύγκρουση τον έβγαλε για να ξεμουδιάσει με αποτέλεσμα να τον χάσει.
Σώθηκε από «θαύμα» από το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και τώρα αναζητά τον γάτο της με τον οποίο ταξίδευε μαζί την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.
Λίγες εβδομάδες μετά το δυστύχημα με τους 57 νεκρούς και τους δεκάδες τραυματίες, η νεαρή τραγουδίστρια, Κατερίνα Αντωνοπούλου, ανέβασε μια ανάρτηση στη φιλοζωική σελίδα στο Facebook «Αδέσποτα ζώα Λάρισας».
Όπως αναφέρει, το μοιραίο βράδυ βρισκόταν μαζί με τον γάτο της, τον Λου, στο 2ο βαγόνι της επιβατικής αμαξοστοιχίας, με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Κατά την επιβίβαση τους ο γάτος βρισκόταν μέσα στο κλουβί μεταφοράς του, ωστόσο, λίγα λεπτά πριν από τη σύγκρουση η Κατερίνα τον έβγαλε για να ξεμουδιάσει, με αποτέλεσμα να τον χάσει. Η νεαρή ερμηνεύτρια τραυματίστηκε ελαφρά με ένα κάταγμα στον αγκώνα της.
«Αυτός είναι ο Λου. Ήταν μαζί με τη μαμά του στο 2ο επιβατικό βαγόνι του μοιραίου τρένου και τώρα τον αναζητεί. Είναι περίπου 10 μηνών, πολύ φιλικός και ακούει στο όνομά του. Η πλατούλα του είναι μαύρη και κοντά στον λαιμό του έχει ένα άσπρο δαχτυλίδι με μαύρο στο κέντρο. Έχει άσπρα ποδαράκια και από το πίσω μέρος στα μπροστινά πόδια έχει μια μεγάλη βουλίτσα μαύρου στο καθένα. Επίσης, δεν είναι στειρωμένος».
Για την Κατερίνα Αντωνοπούλου είχε γράψει 5 μέρες μετά το δυστύχημα ο καθηγητής της, Yiannis Kokiasmenos:
Η Κατερίνα μου, η μαθήτριά μου, ήταν στο τρένο και σώθηκε με ένα κάταγμα στον αγκώνα.
Η Κατερίνα μου ήταν και στις πορείες, σήμερα στις έντεκα και προχθές στις επτά.
Με αρχαιοελληνικούς όρους δεν ξέρω μεγαλύτερη Ύβρη από το να της ρίξουν χημικά.
Η Κατερίνα Αντωνοπούλου είχε ευχαριστήσει δημόσια τον καθηγητή της και προέτρεψε τον λαό να διαδηλώσει για τους νεκρούς:
Ο καλύτερος δάσκαλος αν δεν είχα μάθει να πέφτω μαζί του δεν θα είχα σηκωθεί.
Διαδήλωσα και θα διαδηλώνω για τους νεκρούς μας.
Διαδηλώνω για τους ανθρώπους που δεν ακούστηκαν και δεν θα ακουστούν.
Για τις κραυγές τον μανάδων και τα “ανθρώπινα λάθη”.
Φωνάζω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, γιατί δεν με πήρε το 2ο βαγόνι, αλλά κινδυνεύω από τα δακρυγόνα.
Θα φωνάζω μέχρι ο λαιμός μου να κλείσει και να μην έχω φωνή ΓΙΑΤΊ ΕΧΩ ΖΩΗ!
Ζητωκραυγάζω για τους πολεμιστές μας στα νοσοκομεία, όπως τη Μυρσίνη, τον Γεράσιμο, τον Ρομπέρτο, τη Βασιλική, την Ανύσια, τη Δάφνη, την Ντίνα, τον Νίκο, ΓΙΑΤΊ ΠΑΡΑΜΈΝΟΥΝ ΕΔΩ!
Οπότε μια παράκληση ζητώ:
Βγείτε στους δρόμους και ζήστε, φωνάξτε , τραγουδήστε, αγκαλιάστε τους αγαπημένους σας, χορέψτε, χαμογελάστε σε ένα ξένο, διαδηλώστε!
Γιατί ζούμε από τύχη και αν αυτό θέλουμε να αλλάξει ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΛΛΆΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!