Τoν τελευταίο καιρό όλο και περισσότερα εγχειρήματα έρχονται για να επιβεβαιώνουν ότι η αναπηρία είναι μπορεί να είναι συμβατή ακόμα και με τις τέχνες που απαιτούν την χρήση του σώματος. Το παράδειγμα που έρχεται για να το επιβεβαιώσει είναι αυτό με την 21χρονη χορεύτρια Kara Skrubis, η οποία παρά τη διάγνωση με καρκίνο των οστών που είχε ως αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του ποδιού της δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει τη μεγάλη της αγάπη το μπαλέτο.
Μίλησε στο περιοδικό «People» και ανέφερε πως όταν νίκησε τον καρκίνο ο σκοπός της ζωής της έγινε ακόμα πιο δυνατός.
Όλα ξεκίνησαν στην ηλικία των 18, η Kara Skrubis ήταν πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο και αντικείμενο σπουδών ο Χορός . Ένα πρωί του Οκτωβρίου του 2019 ξύπνησε με δυνατό πόνο στο γόνατο, ο οποίος αρχικά θεώρησε πως πρόκειται για τραυματισμό. Οι πρώτες εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι και έτσι συνέχισε κανονικά τις σπουδές της μέχρι και τα Χριστούγεννα.
Την περίοδο των Χριστουγέννων, επισκέφτηκε ορθοπεδικό και εκεί διαπίστωσαν, ότι ο «θερμός όγκος» που είχε ψηλαφίσει στο γόνατό της ήταν κακοήθης. Διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου που παρατηρείται κυρίως στην εφηβεία.
Εκεί ξεκίνησαν και οι χημειοθεραπείες οι οποίες προκαλούσαν παρενέργειές και πόνο, και οι γιατροί τής πρότειναν να προχωρήσει σε ακρωτηριασμό: «Το ήξερα ότι θα μου άλλαζε ριζικά τη ζωή, αλλά ήθελα να εξαφανιστεί ο όγκος. Δεν ήθελα να συνεχίσω τις θεραπείες» αναφέρει σήμερα η 21χρονη χορεύτρια.
Η επέμβαση έλαβε χώρα τον Απρίλιο του 2020, και ήταν καθαρή πλέον από καρκίνο. Χρειάστηκαν εννέα μήνες χημειοθεραπείας και οκτώ ανοσοθεραπείας και τελικά απέκτησε ένα προσθετικό άκρο.
Δεν εγκατέλειψε, ωστόσο, ούτε το χορό. «Ποτέ δεν σταμάτησα να πιστεύω ότι θα κατάφερνα να χορέψω ξανά. Ήμουν υπερβολικά ψηλή ως έφηβη και τα παιδιά δεν με αντιμετώπιζαν καλά στο σχολείο. Έτσι, το μπαλέτο ήταν ο δικός μου χώρος όπου μπορούσα να νιώσω ότι έχω όμορφο σώμα, ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι».
«Ποτέ δεν σταμάτησα να πιστεύω ότι θα κατάφερνα να χορέψω ξανά. Ήμουν πάρα πολύ ψηλή ως έφηβη και τα παιδιά δεν με αντιμετώπιζαν καλά στο σχολείο. Έτσι, το μπαλέτο ήταν ο δικός μου χώρος όπου μπορούσα να νιώσω ότι έχω όμορφο σώμα, ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι».
«Μετά τον ακρωτηριασμό μου, δεν έχει αλλάξει αυτό. Δεν έχω την ίδια εμφάνιση με τους συνομηλίκους μου, αλλά μπορώ ακόμα να δείχνω όμορφη και μπορώ ακόμα να κάνω ό,τι και οι άλλοι της ηλικίας μου. Το μπαλέτο είναι σήμερα ο δικός μου τρόπος να αγκαλιάσω την αναπηρία μου, δείχνοντας ότι δεν φοβάμαι να κάνω ό,τι κι αν θελήσω».
Η μητέρα της σε όλη αυτή την προσπάθεια κατάφερε να εξασφαλίσει την υποστήριξη της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης για παιδιά με οστεοσάρκωμα MIB Agents.
Και η 21χρονη χορεύτρια μετά τον χορό απέκτησε έναν ακόμα σκοπό στη ζωή της, έγινε ένα από τα πολυτιμότερα(Junior Advisory Board President) στελέχη της οργάνωσης με σκοπό να υποστηρίξει άλλα παιδιά παρόμοια πάθηση και να στηρίξει τις οικογένειές τους.