Ένα κείμενο από την σελίδα mum_doodles στο Facebook για την στιγμή που οι μαμάδες αποχωρίζονται τα παιδιά τους. Ένα κείμενο που υπενθυμίζει ότι σαν την αγάπη της μαμάς δεν υπάρχει.
Όταν μεγαλώσεις, θα έχω χρόνο για μένα,
σιωπή και χώρο μέσα στο κεφάλι μου.
Θα έχω ήρεμα πρωινά,
δεν θα ακούω ‘μαμάααα’
να με σηκώνουν από το κρεβάτι.
Αλλά δεν θα έχω εσένα
να μου δείχνεις τον ουρανό
και να με ρωτάς γιατί είναι μπλε.
Τους ήχους δεινοσαύρων που κάνεις,
να φιλάς τα κουκλάκια σου
ενώ τα αγκαλιάζεις.
Ο τρόπος που γελάς
και τρέχεις και λες
“μαμά σε αγαπώ”
ενώ παρατηρείς τη μέρα.
“Μπλε ουρανός” λες
όταν ξυπνάμε πρωί και έχει ήλιο.
Θα μου λείψεις πολύ
όταν θα έχεις ξεπεράσει
αυτή τη μικροσκοπική εκδοχή του εαυτού σου,
αλλά θα σε αγαπώ αύριο
και αύριο και αύριο
και όλα τα αύριο που θα έρθουν.