Το Σάββατο του Λαζάρου, όντας κινητή γιορτή, ημερομηνιακά μεταβάλλεται κάθε χρόνο, προσαρμοζόμενη στην ημερομηνία του Πάσχα.
Πιο συγκεκριμένα, το Σάββατο του Λαζάρου λαμβάνει χώρα πάντα την προηγούμενη εβδομάδα πριν από την Κυριακή των Βαΐων, η οποία με τη σειρά της προηγείται του Πάσχα.
Για παράδειγμα, φέτος το 2024, το Σάββατο του Λαζάρου γιορτάζεται στις 27 Απριλίου, ενώ το Πάσχα θα εορταστεί στις 5 Μαΐου.
Η εξάρτηση της ημερομηνίας του Λαζάρου από το Πάσχα οφείλεται στην στενή θεολογική τους σύνδεση. Το Σάββατο του Λαζάρου μνημονεύει το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου από τον Ιησού Χριστό, ένα γεγονός που θεωρείται προάγγελος της δικής Του ανάστασης, την οποία εορτάζουμε το Πάσχα.
Πότε πέφτει το Σάββατο του Λαζάρου της επόμενες χρονιές
Το 2025 η γιορτή του Λαζάρου θα είναι στις 12 Απριλίου και το 2026 θα πέσει στις 04 Απριλίου.
Σάββατο του Λαζάρου: Τι γιορτάζουμε
Στις Ορθόδοξες εκκλησίες το Σάββατο του Λαζάρου γιορτάζεται η ανάστασή του από τον Χριστό.
Ο Λάζαρος ζούσε στη Βηθανία και στο σπίτι του είχε φιλοξενήσει πολλές φορές τον Χριστό. Οι αδερφές του Λαζάρου ήταν η Μάρθα και η Μαρία (η τελευταία είχε αλείψει με μύρο τα πόδια του Ιησού).
Σύμφωνα με πηγές της Καινής Διαθήκης, ο Λάζαρος μια μέρα αρρώστησε πολύ βαριά. Για να θεραπευτεί οι αδερφές του ζήτησαν βοήθεια από τον Χριστό. Μέχρι όμως ο Χριστός να πλησιάσει στο μέρος που βρισκόταν ο Λάζαρος, αυτός πέθανε. (Κατά την άφιξη του Χριστού είχαν ήδη περάσει 4 ημέρες όπου ο Λάζαρος είχε πεθάνει)
Οι αδερφές του Λαζάρου «παραπονέθηκαν» στον Χριστό ότι αν είχε φτάσει εγκαίρως τότε θα μπορούσε να τον θεραπεύσει. Τότε ο Χριστός με μεγάλη συγκίνηση αναφώνησε «Λάζαρε δεύρο έξω». Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έγινε ένα θαύμα. Ο Λάζαρος αναστήθηκε.
Εκείνη τη χρονική περίοδο ο Λάζαρος ήταν περίπου 30 χρονών και όπως λέγεται έζησε άλλα τόσα χρόνια. Πήγε στην Κύπρο και έγινε επίσκοπος Κιτίου μέχρι να πεθάνει. Πολλά χρόνια αργότερα (το 890 μ.Χ.) τα λείψανα του Λαζάρου μεταφέρθηκαν από την Κύπρο στην Κωνσταντινούπολη. Τοποθετήθηκαν σε μία αργυρή θήκη και χτίστηκε ένας ναός προς τιμήν του.
Τι σημαίνει το όνομα «Λάζαρος»
Το όνομα Λάζαρος είναι εξελληνισμένο και προέρχεται από το εβραϊκό όνομα Ελεάζαρ που σημαίνει «Ο Θεός έχει βοηθήσει».
Άλλη πιο ελεύθερη απόδοση του ονόματος θα μπορούσε να του προσδώσει την ερμηνεία «Ο Θεός είναι η σωτηρία μου».
Τα έθιμα που υπάρχουν στη γιορτή του Λαζάρου
Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής. Σε κάποια χωριά μάλιστα οι αγρότες δεν μαζεύουν τη σοδειά τους γιατί φοβούνται ότι οι καρποί της γης φέρουν τον θάνατο μέσα τους. O Λάζαρος είναι μια μορφή που εμπνέει σεβασμό στον ελληνικό λαό. Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές και ποικίλες, ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί ως επί το πλείστον.
Για παράδειγμα τα κάλαντα για το Σάββατο του Λαζάρου τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές, ενώ παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά έθιμα και έδιναν ιδιαίτερο τόνο στις μικρές κοινωνίες.
Τα κάλαντα του Λαζάρου ήταν αποκλειστικά σχεδόν γυναικεία και τα τραγουδούσαν κοπέλες διαφόρων ηλικιών ακόμα και κορίτσια τις παντρειάς που ονομάζονταν «Λαζαρίνες».
Την παραμονή της γιορτής, οι Λαζαρίνες ξεχύνονταν στα χωράφια έξω από τα χωριά για να μαζέψουν λουλούδια που με αυτά θα στόλιζαν το καλαθάκι τους την άλλη μέρα ντυμένες με τοπικές ενδυμασίες φορώντας ειδική στολή.
Γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα.
Σε πολύ λίγες περιοχές της χώρας τραγουδιούνται σήμερα τα Λαζαριάτικα κάλαντα. Τα λόγια του τραγουδιού άλλοτε αναφέρονται στην ανάσταση του Λαζάρου και είναι συνήθως μέτρια στιχουργήματα και άλλοτε πάλι αποτελούν παινέματα προσώπων που αγγίζουν τα όρια υψηλής ποιητικής δημιουργίας.
Τα έθιμα του Λαζάρου στα χρόνια της σκλαβιάς είχαν κοινωνική σκοπιμότητα. Στις γυναίκες και ιδίως στα νέα κορίτσια που δεν έβγαιναν συχνά έξω από το σπίτι επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν, δίνονταν κάποιες ελευθερίες: γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.
Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λαζάρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου.
Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά μέρη, ανήμερα την «πρώτη Λαμπρή», τα παιδιά, κρατώντας το «Λάζαρο», έκαναν τους αγερμούς τους. Γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα «λαζαρικά», για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα στους νοικοκυραίους. Στην Ήπειρο μάλιστα, στις κτηνοτροφικές περιοχές, χτύπαγαν ταυτόχρονα και μεγαλοκούδουνα:
Σήμερον έρχεται ο Χριστός
ο επουράνιος θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία
Μάρθα κλάει και Μαρία.
Λάζαρο τον αδελφό της
τον γλυκύ και καρδιακόν της.
Τον μοιρολογούν και λένε
τον μοιρολογούν και κλαίνε.
Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν
και τον εμοιρολογούσαν
Και τη μέρα την Τετάρτη
κίνησε ο Χριστός για να ‘ρθει.
Τότε εβγήκε η Μαρία
έξω από τη Βηθανία
και εμπρός του γονατίζει
και τα πόδια του φιλεί.
Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου
δεν θα πέθαιν’ ο αδελφός μου.
Μα και πάλιν εγώ πιστεύω
και καλότατα ηξεύρω
ότι δύνασαι αν θελήσεις
και νεκρούς να αναστήσεις.
Τότε ο Χριστός δακρύζει
και τον Άδη φοβερίζει.!
Δεύρο έξω Λάζαρέ μου
φίλε και αγαπητέ μου.
Παρευθύς επελυτρώθη
ανεστήθη κι εσηκώθη
Τότε τον Θεόν δοξάζουν
και τον Λάζαρο εξετάζουν.
Πες μας, Λάζαρε, τι είδες
εις τον Άδην απού πήγες;
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,
Δώστε μου νερό λιγάκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι
της καρδιάς και των χειλέων
και μην μ’ ερωτάτε πλέον.
Του χρόνου πάλι να ‘ρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει.
Από τόπο σε τόπο, τα «λαζαρικά» (κάλαντα του Λαζάρου) έχουν αρκετές παραλλαγές. Στη Στερεά Ελλάδα, τη Μακεδονία και τη Θράκη στο έθιμο έπαιρναν μέρος μόνο κορίτσια, οι «Λαζαρίνες» ή «Λαζαρίτσες», έτσι έβρισκαν την ευκαιρία να γίνουν γνωστές και σαν υποψήφιες νύφες.
Για «Λάζαρο» βαστούσαν έναν ξύλινο κόπανο για τα ρούχα, τυλιγμένο με παρδαλά κομμάτια από πανιά, ίδιο μωρό. Σε άλλα μέρη πάλι έντυναν με χτυπητά πολύχρωμα υφάσματα μια ρόκα, μια κούκλα, έναν καλαμένιο σταυρό και τα στόλιζαν με κορδέλες και λουλούδια.
Στη Σκύρο έπαιρναν την τρυπητή κουτάλα, «τη σιδεροχουλιάρα». Έβαζαν σε κάθε τρύπα και από ένα άσπροπούλι -άσπρη μαργαρίτα- ένα κόκκινο γαρίφαλο για στόμα και σχημάτιζαν το πρόσωπο. Έδεναν σταυρωτά πάνω στην κουτάλα ένα ξύλο, για να κάνουν τα χέρια, της φορούσαν και ένα πουκαμισάκι ή ένα μωρουδίστικο ρούχο και ο «Λάζαρος» ήταν έτοιμος.
Γύριζαν τα παιδιά από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας και οι νοικοκυρές τους έδιναν αυγά, λεφτά ή ό,τι άλλο είχαν. Πάντα όλοι κάτι έβρισκαν να δώσουν. Κι όταν θέλαν για κάποιον να πούνε πως ήταν τσιγκούνης έλεγαν: «Ποτέ του αυγό δεν έδωσε, ούτε τ’ αγίου Λαζάρου!». Στα Τρίκαλα τα αυγά που συγκέντρωναν οι Λαζαρίνες, οι μητέρες τους τα έβαφαν κόκκινα και τα κρατούσαν σε ξεχωριστό μέρος. Όταν ήθελαν να περιποιηθούν έναν επισκέπτη από αυτά τα αυγά του έδιναν, του Λαζάρου.
Σε μερικά μέρη τη θέση του «Λάζαρου» έπαιρνε ένα καλάθι στολισμένο με λουλούδια και με πολύχρωμες κορδέλες. Στην Κρήτη έκαναν έναν ξύλινο σταυρό και τον στόλιζαν με ορμαθούς από λεμονανθούς και αγριόχορτα με κόκκινα λουλούδια, τις μαχαιρίτσες.
Στην Κύπρο συναντάμε το έθιμο της αναπαράστασης, στην αρχαιότερη μορφή του. Ο θεός πεθαίνει στην ακμή της νιότης του και αμέσως ανασταίνεται, όπως ο Άδωνης στους αρχαίους Έλληνες. Έντυναν ένα παιδί με κίτρινα λουλούδια, έτσι ώστε ούτε το πρόσωπο του δε φαινόταν. Σε κάθε σπίτι που πήγαιναν, όταν άρχιζαν τα άλλα παιδιά να τραγουδούν, ξάπλωνε και υποκρινόταν το νεκρό, όταν όμως έλεγαν το «Λάζαρε δεύρο έξω» σηκωνόταν.
Το ίδιο έθιμο συναντάμε και στην Κω. Το παιδί που αναπαριστούσε το Λάζαρο, τυλιγμένο σε ένα σεντόνι, ήταν και αυτό στολισμένο με κίτρινα λουλούδια. Αμοιβή της παρέας για την αναπαράσταση τα αυγά για το δάσκαλο. Τα πιο μεγάλα παιδιά, οι «πρωτόσχολοι», έπαιρναν την εικόνα του Λάζαρου, την έβαζαν πάνω σε μια ειδική κατασκευή που στόλιζαν με δεντρολίβανο -ήταν, λέει, η Βηθανία, η πατρίδα του- και γύριζαν στις στάνες. Οι βοσκοί τους φίλευαν αυγά, τυριά και μυζήθρες για τις λαμπρόπιτες.
Για την ψυχή του Λάζαρου οι γυναίκες ζύμωναν ανήμερα το πρωί ειδικά κουλούρια, τους «λαζάρηδες», τα «λαζαρούδια» ή και «λαζαράκια». «Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις» έλεγαν, μια και ο αναστημένος φίλος του Χριστού πίστευαν πως είχε παραγγείλει: «Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…».
Στα «λαζαράκια» δίνουν το σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, όπως ακριβώς παριστάνεται ο Λάζαρος στις εικόνες. Όσα παιδιά έχει η οικογένεια τόσους «λαζάρηδες» πλάθουν και στη θέση των ματιών βάζουν δυο γαρίφαλα. Πολλές νοικοκυρές γέμιζαν τα «λαζαρούδια» με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, ενώ πρόσθεταν και διάφορα μυρωδικά.
Περισσότερες ειδήσεις σήμερα
Λαζαράκια: Μια εύκολη συνταγή για τα γλυκά ψωμάκια και το έθιμο που θέλουμε να κρατήσουμε
Γλυκερία: «Πιστεύω στην ανάσταση της ψυχής κι ότι ταξιδεύει αιώνια»
Πάσχα: Αναλυτικά ανά ημέρα ο καιρός τη Μεγάλη Εβδομάδα – Πού θα βρέχει
