Ο ρόλος του νονού και της νονάς στη ζωή ενός παιδιού, είναι κάτι πολύ παραπάνω από την καθιερωμένη λαμπάδα κι ένα ζευγάρι παπούτσια το Πάσχα. Οι νονοί είναι σαν δεύτεροι γονείς που, ό,τι κι αν συμβεί, πρέπει να είναι δίπλα του, να το καθοδηγούν, να το στηρίζουν και να το αγαπούν.
Ωστόσο, σύμφωνα με την ανάρτηση της Ραφαηλίας Κοσμίδου, στις μέρες μας όλο και λιγότεροι νονοί ανταποκρίνονται σε αυτόν τον ρόλο. Οι περισσότεροι περιορίζουν τον ρόλο τους σε μια επίσκεψη κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ή εξαφανίζονται τελείως.
«Τις μέρες αυτές που κάνουμε πολλές πασχαλινές συζητήσεις στη τάξη, παρατηρώ κάτι στα παιδιά που πάντα με στεναχωρούσε.
Ο νονός η νονά απουσιάζει από τη ζωή του παιδιού. Σχεδόν τα μισά παιδιά της τάξης απάντησαν «δεν ξέρω που είναι έχει χρόνια να φανεί».
Και αν όχι χρόνια, μήνες! Συζητήσαμε αρκετά για το κομμάτι αυτό, για να ξεκαθαρίσουμε ότι κάποιος που αναλαμβάνει να γίνει νονός ή νονά δε σημαίνει να έχει καθημερινή ή εβδομαδιαία επαφή. Ούτε τηλέφωνο δεν παίρνει είπε ένας μαθητής μου.
Κάπου εκεί τους είπα την δίκη μου εμπειρία, είχα και εγώ μια νονά που την παρουσία της στη ζωή μου τη θυμάμαι να τελείωσε γύρω στα 9 μου χρόνια. Δεν είναι ότι φταίει κάποιος από τους γονείς ή ο νονός-α για την σχέση που χάνεται.
Σίγουρα πάντως δε φταίτε εσείς τους είπα. Είναι κυρίως μια λάθος εκτίμηση μεταξύ γονέων και νονού που πιστεύουν πως η σχέση τους θα κρατήσει χρόνια πως γνωρίζει καλά ο ένας τον άλλον πως μπορεί να αναλάβει μια ευθύνες ή να προτείνει μια ευθύνη γιατί είναι σημαντική ευθύνη να βαφτίζεις κάποιον.
Και δεν εννοώ τα ρούχα, τα παπούτσια, την λαμπάδα και το τσουρέκι. Ο ρόλος του νονού είναι πιο σημαντικός από αυτά. Είναι ο πρώτος άνθρωπος στη ζωή του παιδιού που το νοιάζεται χωρίς να έχουνε συγγενική σχέση αίματος. Είναι αυτός που του μαθαίνει ότι μας αγαπούν και άνθρωποι, που δεν είναι συγγενείς και τους εμπιστευόμαστε.
Είναι οι πνευματικοί γονείς που θα δώσουν μέρος της παιδείας στο παιδί ή θα αναλάβουν σε περίπτωση χαμό ενός γονέα την ευθύνη να έχει έναν πνευματικό γονέα να απευθυνθεί. Είναι πολλά.
Τα παιδιά ακούν με προσοχή. Δεν έδειχνε να στεναχωριούνται παραπάνω, φαντάζομαι συμβιβάζεσαι με τις απουσίες των ανθρώπων. Ή τις κουβέντες που γίνονται μέσα στο σπίτι για αυτούς. Εσείς να τους σκέφτεστε αν το νιώθετε και ίσως να το νιώσουν και εκείνοι, είπα.
Την δική μου νονά δεν την πρόλαβα. Όταν μεγάλωσα δεν πήρα ποτέ απόφαση να την αναζητήσω. Τη σκέφτομαι μέχρι που πρόσφατα έμαθα πως έφυγε από τη ζωή. Λυπήθηκα πολύ. Μικρός σκεφτόμουν γιατί δε με αναζητούσε εκείνη. Αλλά ίσως το έκανε με τρόπους που δε μάθαινα.
Εγώ θα την σκέφτομαι πάντα, είπε ένα κορίτσι μου. Θα την βρω και θα της πω πως την περίμενα. Μέχρι τότε νονοί είμαστε όλοι μπορεί να μη βαφτίζουμε αλλά δίνουμε ονόματα ο ένας του άλλου με πολλούς τρόπους που δείχνει ότι είμαστε παρόντες».