Συγκλονισμένη είναι η τοπική κοινωνία του Βόλου αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα από την αυτοκτονία της 18χρονης Μαρίας. Το κορίτσι έβαλε τέλος στη ζωή του δια απαγχονισμού και αφού πρώτα κατανάλωσε μεγάλη ποσότητα χαπιών.
Η 18χρονη κοπέλα, που έμενε μόνιμα στον Βόλο με τη μητέρα και την αδελφή της, είχε πάει λίγες ημέρες στο χωριό Κανάλια Μαγνησίας. Μια ημέρα πριν βάλει τέλος στη ζωή της, διασκέδαζε στην πλατεία του χωριού για τα γενέθλια της κολλητής της. Την επομένη, η φίλη της που την έψαχνε τη βρήκε νεκρή.
Δυστυχώς, το 2017 η οικογένεια είχε βυθιστεί ξανά στο πένθος, όταν ο πατέρας της Μαρίας είχε πεθάνει στα 54 του νικημένος από τον καρκίνο, ενώ η 25χρονη αδελφή της, Ελένη, πάσχει από κυστική ίνωση και μάλιστα είχε κάνει μεταμόσχευση.
«Το μωρό μας δεν είναι πια σπίτι.
Μοιάζει αδιανόητο και φυσικό ταυτόχρονα.
«Γελάω και κλαίω μαζί», μου είπε πρόσφατα. Απ’ όταν άρχισε να καταλαβαίνει τον εαυτό της ήθελε οι αποφάσεις της ζωής της να είναι δικές της. Το δεχτήκαμε και καμαρώναμε για το δυναμισμό της. Νιώθουμε περήφανες για κείνη και τώρα. Διάλεξε συνειδητά πως να κάνει τη μεγάλη έξοδο.
Πώς και γιατί μη ρωτάτε. Το φορτίο που σήκωνε ήταν πολύ βαρύτερο απ’ όσο της αναλογούσε. Νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη που έφτασε ως εδώ, που τα κατάφερε.
Εύχομαι ότι έφυγε με τη ψυχή της όσο πιο γεμάτη γινόταν. Από έρωτα, γέλιο, αγκαλιές, φίλους, αγάπη, φιλιά. Ξέρω πως, φυσικά, δεν ήταν πλήρης. Είχε τόσα σχέδια και όνειρα, ανάγκες, επιθυμίες. Η ανάγκη της για λύτρωση, όμως, ήταν μεγαλύτερη απ οποιαδήποτε άλλη.
Κατ’ επιθυμία της δεν θα πραγματοποιηθεί κηδεία, αλλά καύση.
Δεν θέλουμε αμήν και κεράκια. Ούτε λύπηση. Δεν ήταν καημένη. Ήταν μία επαναστάτρια. Κι ακόμα είναι.
Ένα μίγμα «ευαισθησίας κι αξιοπρέπειας».
Το ωραιότερο μαγκάκι.
Αυτό κρατήστε από τη Μαρία.
“Κι όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει”.
Μωράκι μου, σ’αγαπώ πολύ».