Είμαι 40 χρονών παντρεμένος εδώ και 15 χρόνια και ο γάμος μου τον τελευταίο καιρό δεν πάει και πολύ καλά. Αγαπώ τη γυναίκα μου, αλλά έχει μάθει να της τα φέρνω όλα στο χέρι έτοιμα και εκείνη να μην κάνει τίποτα. Και το χειρότερο; Έχει κάνει και τις κόρες μας σαν τα μούτρα της. Έχω κουραστεί πάρα πολύ και έχω ξενερώσει με αυτή την κατάσταση.
Πριν την καραντίνα έκανα σχεδόν τα πάντα – μαγείρευα, σκούπιζα, σφουγγάριζα, έπλενα βεράντες, παντζούρια, άπλωνα τα ρούχα, σιδέρωνα, μιλάμε τα πάντα ενώ παράλληλα δούλευα.
Τώρα με την καραντίνα που είμαστε όλη μέρα σπίτι, κάνω τα ίδια και ακόμη περισσότερα και νιώθω ακόμα μεγαλύτερο άγχος. Εξακολουθώ να εργάζομαι, αλλά από το σπίτι, ενώ εκείνη σερφάρει όλη μέρα στο internet και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άντε να φτιάχνει κανένα κέικ με τα παιδιά ή να τους διαβάζει κανένα παραμύθι. Μέχρι εκεί.
Βαριές, ελαφριές δουλειές, τα κάνω όλα εγώ. Εγώ σερβίρω, εγώ μαζεύω τα πιάτα, τα πλένω και από πάνω. Η γυναίκα μου νομίζει ότι επειδή εργάζομαι από το σπίτι, κάνω διακοπές αλλά δεν είναι έτσι. Ανησυχώ για τη δουλειά μου γιατί δεν ξέρω αύριο μεθαύριο τι γίνεται και όσο εργάζομαι από το σπίτι πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος και όχι να έχω την έγνοια αν έφαγαν τα παιδιά ή αν άπλωσε τα ρούχα. Πρέπει να καταλάβει ότι όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση πρέπει με τον τρόπο της να βοηθήσει και εκείνη.
Έχουν αντιστραφεί τελείως οι ρόλοι. Αντί να τεμπελιάζω εγώ όπως οι περισσότεροι άντρες και να τα κάνει όλα εκείνη που στην τελική δεν εργάζεται κιόλας, είμαι εγώ εκείνος που γκρινιάζω και εκείνη μου λέει ότι είμαι υπερβολικός, ότι είναι και εκείνη αγχωμένη και τελικά τίποτα δεν αλλάζει.
Η κυρία έχει βρει το μήνα που τρέφει τους εννιά και δεν σέβεται καθόλου τίποτα και κανέναν. Έχω αρχίσει και κουράζομαι. Τι μπορώ να κάνω;
Σωτήρης
