Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν Αργεντινός ποδοσφαιριστής και προπονητής ποδοσφαίρου. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, ενώ αρκετοί στο άθλημα και κυρίως φίλαθλοι θεωρούν το Μαραντόνα ως τον καλύτερο όλων.
«Δε θέλω να πεινάει κανένα παιδί στον κόσμο. Ξέρω τι σημαίνει φτώχεια και δυστυχία. Η μητέρα μου προσποιούνταν στομαχόπονο και δεν έτρωγε, για να φτάσει το φαγητό για όλους. Θέλω να υπάρχει δικαιοσύνη σε όλη τη γη».
«Η φτώχεια είναι κακή, είναι δύσκολη, το ήξερα καλά. Θέλεις πολλά πράγματα και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τα ονειρεύεσαι. Θα ήταν ωραίο αν υπήρχε περισσότερη δικαιοσύνη – αν εκείνοι που έχουν πολλά είχαν λίγο λιγότερα και όσοι έχουν λίγα να είχαν λίγα περισσότερα».
«Το γκολ μπήκε λίγο με το κεφάλι του Ντιέγκο και λίγο με το χέρι του Θεού».
«Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει και ανεξάρτητα από το ποιος είναι υπεύθυνος, το νούμερο 10 θα είναι πάντα δικό μου».
«Κρεμόμουν από ένα νήμα. Άρχισα να μπαίνω στη σήραγγα (του θανάτου) και οι οπαδοί της Μπόκα με τράβηξαν πίσω και πίσω τους ήρθαν οι οπαδοί των Ρίβερ, Σαν Λορέντσο, Ρασίνγκ, Ουρακάν, Ιντεπεντιέτε».
«Είμαι προνομιούχος, αλλά μόνο επειδή ήταν το θέλημα του Θεού. Ο Θεός με έκανε να παίζω καλά. Μου έδωσε την ικανότητα στη γέννηση. Γι ‘αυτό κάνω το σημάδι του Σταυρού κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο. Αν δεν το έκανα, θα τον πρόδιδα».
«Έχετε παρατηρήσει πόσο ενθουσιώδης φαίνεται ο Κριστιάνο Ρονάλντο; Σκοράρει ένα γκολ και σας πουλά σαμπουάν».
«Η τρέλα είναι τρομακτική. Στην κλινική ένιωσα σαν τον Τζακ Νίκολσον στην «Φωλιά του Κούκου» … Στην κλινική υπάρχει ένας άντρας που πιστεύει ότι είναι ο Ροβινσώνας Κρούσος και κανείς δεν πιστεύει ότι είμαι ο Μαραντόνα».
«Το να φτάσεις στη μικρή περιοχή και να μην μπαίνεις στο τέρμα είναι σαν να χορεύεις με την αδερφή σου».
«Αν ο Πελέ είναι ο Μπετόβεν, είμαι ο Ρον Γουντ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Μπόνο του ποδοσφαίρου, όλα μαζί σε ένα. Επειδή ήμουν η παθιασμένη πλευρά του ποδοσφαίρου»