Η 29χρονη Ελευθερία Δρίγκα ήταν μία επιβάτιδα του 2ου βαγονιού του μοιραίου τρένου στα Τέμπη. Η 29χρονη κοπέλα έζησε τη φρίκη και νοσηλεύτηκε με εγκαύματα. Σήμερα το πρωί μίλησε στην εκπομπή Super Κατερίνα και δεν έκρυψε την οργή της για όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας γύρω από τα μοιραία λάθη που οδήγησαν στο δυστύχημα.
«Άκουγα αυτά που λέγατε για πάρτι στο σταθμαρχείο και η ταχυκαρδία μου είναι σε άλλο επίπεδο. Αυτό που έγινε ήταν καθαρό έγκλημα γιατί μπορούσε να αποφευχθεί με πολλούς τρόπους. Δε χωράει το μυαλό μου να ακούει για πάρτι, αλλά και αυτό να έχει συμβεί, δε χωράει το μυαλό μου να είναι μόνο ένας άνθρωπος εκεί είτε είναι άπειρος, είτε ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσμου.
Ήταν μόνος του και δεν υπήρχε κανένα σύστημα gps ώστε να βλέπει τα δυο τρένα. Οι ευθύνες βαραίνουν πάρα πολλούς ανθρώπους…» ανέφερε αρχικά η νεαρή κοπέλα.
«Τα θυμάμαι όλα από τη σύγκρουση. Τα δευτερόλεπτα μέχρι να σταματήσει ο εκτροχιασμός του βαγονιού, φάνηκαν σαν ώρες. Στο βαγόνι που ήμουν ήταν πολύ δύσκολα, ήμουν με άλλα δυο αγόρια στο κουπέ. Εκτροχιαστήκαμε, το βαγόνι έπεσε στο πλάι και βγήκε μαύρος καπνός. Σαν να είχε τοπικές εστίες φωτιάς μέσα στο βαγόνι μας, μάλλον από τον εκτροχιασμό.
Όταν σταμάτησε όλο αυτό και καταλάβαμε ότι είμαστε ζωντανοί, προσπαθούσαμε να δούμε από που και αν μπορούμε να βγούμε… Έβγαλα το κεφάλι μου από το παράθυρο για να πάρω αέρα και αν δεν ήταν τα δυο παιδιά που ήταν μαζί μου να είναι ψύχραιμα και να ακούσουν ανθρώπους από διπλανά κουπέ να φωνάζουν ότι πρέπει να βγούμε, μάλλον θα είχα μείνει εκεί. Τους ακολούθησα και βγήκαμε από ένα παράθυρο. Ήμουν στο βαγόνι δυο» ανέφερε η νεαρή κοπέλα.
«Όταν βγήκα έξω, δεν είχα συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει. Ήμασταν σε σοκ, μας ένοιαζε απλά να βγούμε ζωντανοί. Εγώ το συνειδητοποίησα ώρες, μέρες μετά. Όσοι βγήκαμε από αυτό το βαγόνι και από άλλα βαγόνια μας έδιναν κινητά σε όσους τα χάσαμε, και πηδήξαμε από την άλλη πλευρά της εμπορικής αμαξοστοιχίας για να βγούμε στον δρόμο.
Εκεί ήταν το περιπολικό και ένα λεωφορείο, ένας άνθρωπος που τυχαία σταμάτησε και φύγαμε με αυτό το λεωφορείο στον σταθμό τρένων στη Θεσσαλονίκη. Είχα αντιληφθεί τα εγκαύματα αλλά αυτό που με ένοιαζε εκείνη την ώρα ήταν ότι έφτυνα αίμα και δεν ήξερα πόσο σοβαρά είμαι. Δε με απασχολούσαν εκείνη την ώρα τα εγκαύματα… Η αδρεναλίνη είναι τόσο υψηλή εκείνη την ώρα που δεν καταλαβαίνεις πόνο» πρόσθεσε.