Η Φραντζέσκα ήταν ένα ταλαντούχο κορίτσι, φοιτήτρια με όνειρα και δίψα για ζωή και επιτυχία. Ήταν στο μοιραίο τρένο και ήταν από τα αγγελούδια που έχασε τη ζωή της στο τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Ο παππούς της Φραντζέσκας μιλάει για την εγγονή του
«Χρυσό παιδί, τι να σας πω, ήταν ενθουσιασμένη. Δεν μεγάλωσε με κακία και όλα αυτά, και όλοι οι παππούδες ήταν μία χαρά. Και η μαμά και ο μπαμπάς και τα παιδιά. Δεν έχουμε παράπονο, ούτε το παιδί μας. Ό,τι χρειαζόταν πάντα του τα παρείχαμε. Τραγουδούσε με τον μπαμπά της, ο μπαμπάς της έπαιζε πιάνο, και τραγουδούσε αυτή. Και το τραγούδι αυτό το είπε για τα 3 χρόνια. Μόλις άνοιξα, δεν είδα κάτι, είδα τα γράμματα τα λευκά και λέω τραγουδάει στους αγγέλους. Και λέω αυτό το όνομα είναι πολύ δικό μας, και μετά βλέπω τις φωτογραφίες της και φωνάζω: γιαγιά, σήκω να δεις την εγγονή σου στην τηλεόραση που τραγουδάει. Σας ευχαριστούμε πολύ, την είδαμε τουλάχιστον για τελευταία φορά».
«Ήταν παιδί που το αγαπούσαμε πολύ, πάρα πολύ, δεν την αφήναμε ποτέ. Αυτό να μην ξαναγίνει σε κανέναν, σε καμία χώρα του κόσμου. Είναι ανθρώπινο λάθος, φταίει και ο σταθμάρχης, φταίνε που δεν έκαναν έλεγχο στις γραμμές. Φταίει το σύστημα που δεν το είχαν τοποθετήσει. Πολλά φταίνε. Και ποιος ξέρει πόσα άλλα υπάρχουν και δεν τα γνωρίζουμε. Και μας τα παιδιά μας ανεβαίνουν να πάνε να χαρούν, και τα φέρνουν σε νεκροφόρες».
«Χαρούμενο παιδί. Από 5 ετών πήγαινε και έπαιρνε μαθήματα βιολιού. Έπαιζε πιάνο, μόνη της έμαθε να παίζει τις νότες του πιάνου. Τραγουδούσε, συνέταξε μόνη της τα λόγια του τραγουδιού, τους στίχους όλα. Η ίδια το τραγούδησε και την συνόδευε ο πατέρας της. ήθελε να γίνει ψυχολόγος στην αρχή. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε πρώτη στην Βαλκανικών Σπουδών. Είχε έφεση στις γλώσσες, ήθελε να μάθει ισπανικά, αραβικά. Της άρεσε να είναι με κόσμο. Άκουγε, όπου πόνος φίλης να είχε στεναχώρια, καθόταν και την άκουγε. Ακόμα και με μεγάλους συζητούσε».
«Εγώ την είχα αναλάβει. Όλη την ημέρα την είχα εγώ, οι γονείς στη δουλειά. Ο Θεός θα τη φύλαξε. Να το βγάλετε αυτό στη δημοσιότητα. Ο Θεός προστατεύει όλα τα παιδιά και για κάποιον λόγο, τα παίρνει νέα. Πρέπει να βάλουν μυαλό όλοι. Και οι πολιτικοί να μην αρπάζουν όλα τα ρουσφέτια και να λένε ψέματα. Τα παιδιά δεν ξαναγυρίζουν. Όλα έγιναν από ανθρώπινο λάθος του σταθμάρχη και από τις κυβερνήσεις που μας κυβερνούν. Να βγάλετε τα λόγια μου, δεν φοβάμαι κανέναν».
Η γιαγιά της Φραντζέσκας Μπέζα
«Δε ξαναγυρίζουν πίσω τα παιδιά, δεν υπάρχουν λόγια, οι γονείς υποφέρουν. Όλοι είμαστε χάλια».
«Η εγγόνα μου ήταν ένας άγγελος επί Γης, ένα πολύ αγαπητό πλάσμα… Τραγουδούσε από μικρή, συνέθετε τραγούδια, έγραφε στίχους, ζωγράφιζε. Αχ, τα χεράκια της “έπιαναν”, έφτιαχνε πράγματα με πηλό… Πιάνο έμαθε μόνη της, τραγουδούσε μέσα στο σπίτι, από πέντε ετών μάθαινε βιολί. Ήταν πολύ ταλαντούχα, πολύ κοινωνικό παιδί, αγαπούσε όλον τον κόσμο».
«Δεν έχω λόγια να πω. Λυπάμαι πολύ για όλα τα παιδιά που χάθηκαν άδικα. Άδικα. Φταίνε όλοι αυτοί που μας κυβερνούν. Από τον πιο μεγάλο μέχρι τον πιο μικρό. Αυτοί είναι η αιτία που χάσαμε τα παιδιά μας. Τα παιδιά ήταν μέσα στην καλή χαρά, πήγαν να διασκεδάσουν και μας τα φέρνουν στο φέρετρο. Οι αίτιοι να το βρουν, οι ψυχές τους να καούν, σε όλη τους τη ζωή να τραβούν τον πόνο που έχουν οι μανάδες. Όλοι τους κακούργοι είναι».
«Η Φραντζέσκα ήταν το αγαπημένο μου εγγόνι. Έχω άλλα τρία αγοράκια που πονάνε κι εκείνα. Όλα μεγάλωσαν στο σπίτι μου. Με είχε σαν μαμά της. Από το σχολείο την έπαιρνα. Μου το είπαν τη δεύτερη ημέρα, δεν ήξερα ότι ήταν στο τρένο. Οι κόρες μου μου το είπαν».
«Έχω πει στον Θεό, στην Παναγία να τα έχει κοντά της. Μόνο να μην υπέφερε η εγγόνα μου την ώρα που έφευγε».
