Ο Νεόφυτος Νεοφύτου, με αφορμή τα 30 χρόνια από την πρώτη διάγνωση με λευχαιμία προχώρησε σε μια συμβολική κίνηση και δώρισε στο Μακάρειο νοσοκομείο την «καμπάνα της ζωής».
Ο Νεόφυτος Νεοφύτου νίκησε δύο φορές τη λευχαιμία και αποφάσισε να δώσει ελπίδα στους μικρούς ήρωες. Τριάντα χρόνια μετά τη διάγνωσή του με καρκίνο, επέστρεψε στο Μακάρειο Νοσοκομείο, για να δωρίσει στα παιδιά που νοσηλεύονται στην Παιδογκολογική μονάδα, τις καμπάνες σύμβολο νίκης του παιδικού καρκίνου.
Με μια ανάρτησή του, στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο 42χρονος, σήμερα, Νεόφυτος Νεοφύτου έστειλε μήνυμα ελπίδας σε όσους έχουν διαγνωστεί με λευχαιμία, καθώς ο ίδιος τη νίκησε 2 φορές.
Μια ιδιαίτερη μέρα για εμένα σήμερα…
Μια μέρα που με παίρνει αρκετά χρόνια πίσω…
που μου θυμίζει τι έζησα και τι νίκησα!
Μια μέρα που που θυμίζει να χαμογελάω και να λέω ευχαριστώ για την κάθε μέρα που ξεκινάει!
19 Μαΐου 1993…
όταν, σε ηλικία 11 χρονών, πέρασα για πρώτη φορά την είσοδο του Μακάρειου Νοσοκομείου.
30 χρόνια μετά, θέλω να δώσω το μήνυμα της ελπίδας σε όλα τα παιδιά και τους γονείς τους που δίνουν τον δικό τους αγώνα σήμερα.
Για εννέα και πλέον, χρόνια, μπαινόβγαινα στο Παιδογκολογικό, αφού σε ηλικία έντεκα χρονών (το 1993) και δεκατεσσάρων χρονών (το 1996), διαγνώστηκα και τις δύο φορές, με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.
Ο αγώνας ήταν δύσκολος, με πολλές παρενέργειες και επιπτώσεις από τις χημειοθεραπείες.
Τα κατάφερα, όμως, νίκησα και τις δύο φορές αυτό το θηρίο που ονομάζεται καρκίνος.
Οι σκέψεις, οι ευχές και οι προσευχές μου είναι ότι και εσείς θα τα καταφέρετε.
Μπορεί να μη σας γνωρίζω προσωπικά, όμως, σας νιώθω και σας καταλαβαίνω.
Τα πέρασα και εγώ.
Έκλαψα, πόνεσα, χαμογέλασα!
Έπεσα, σηκώθηκα, ξαναέπεσα, ξανασηκώθηκα…
Μικροί μου φίλοι και γονείς…
30 χρόνια μετά βρίσκομαι εδώ, θέλοντας να δώσω το μήνυμα της ελπίδας.
Να μη φοβάστε, να χαμογελάτε και να σκέφτεστε θετικά.
Η ελπίδα υπάρχει… γιατί ο καρκίνος και η λευχαιμία μπορούν να νικηθούν!
Η κάθε μέρα που περνά, είναι και μια νίκη!
Νεόφυτος Νεοφύτου
30 χρόνια μετά… Είμαι εδώ… Είμαι καλά!
⚘️🙏❤️
Ο Νεόφυτος Νεοφύτου είχε μιλήσει στο OMEGAlive για την περιπέτεια της υγείας του.
Όταν διαγνώστηκα για πρώτη φορά, ήταν διακοπές του Πάσχα και ξαφνικά, όπως καθόμουνα στον καναπέ του σπιτιού και έβλεπα τηλεόραση, σηκώθηκα και κούτσαινε το αριστερό μου πόδι. Οι γονείς μου νόμιζαν ότι είχα χτυπήσει στο σχολείο και ήταν κάτι περαστικό. Ωστόσο, στις δεκαπέντε μέρες, άρχισε να κουτσαίνει και το δεξί μου. Τότε άρχισε η περιπέτεια με τους γιατρούς. Θυμάμαι ενδεικτικά είχαμε πάει σε 11 διαφορετικούς γιατρούς και ο καθένας έβγαζε διαφορετικές διαγνώσεις. Μετά από αναλύσεις αίματος, διαπιστώθηκε ότι είχα χαμηλή αιμοσφαιρίνη και χαμηλά αιμοσφαίρια και από εκεί άρχισα να ανεβαίνω τον δικό μου Γολγοθά.
Οι γονείς μου δεν μου είπαν ποτέ ότι είχα λευχαιμία, για να με προστατέψουν. Το είχα μάθει εντελώς τυχαία. Όταν το έμαθα ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, αλλά καθημερινά οι ψυχολόγοι του Μακάρειου Νοσοκομείου, ο γιατρός, οι νοσοκόμες μας έκαναν να νιώθουμε σαν μια οικογένεια. Ενδεικτικό είναι ότι, όταν πήγαινα στον θάλαμο να κάνω τις χημειοθεραπείες μου, ήξερα ότι μπορούσα να χάσω τη ζωή μου, ωστόσο, πήγαινα εκεί χαμογελώντας. Μου έδωσαν πολλή δύναμη και κατάφερα να μετατρέψω την κατάθλιψη και τον πόνο σε δύναμη. Είχα χτυπήσει το χέρι μου κάτω στο κρεβάτι και είχα πει θα τα καταφέρω, θα νικήσω.
Την πρώτη μέρα που πήγα Λύκειο, πήγα με το καπελάκι, διότι ήταν νέο το περιβάλλον και ένιωθα ντροπή, ωστόσο, τις επόμενες μέρες έβγαλα το καπελάκι, ήταν ξυρισμένο το κεφάλι μου και έκανα τα αστεία μου.
Θυμάμαι, ένα καλοκαίρι, είχα πάθει σοβαρής μορφής πνευμονία και μεταφέρθηκα εσπευσμένα στο Μακάρειο με 42 πυρετό. Εκείνο το διάστημα κινδύνευα να χάσω τη ζωή μου. Μου είχαν βάλει μάσκα οξυγόνου και μηχανήματα ενωμένα με την καρδιά μου και επί 15 μέρες έπρεπε να κοιμάμαι καθιστός. Τότε γνώρισα και την πίστη μου από τον πάτερ Παΐσιο, ο οποίος ερχόταν στο παιδογκολογικό και προσευχόταν για μένα.
Τη δεύτερη φορά που διαγνώστηκα με λευχαιμία, μου είχαν βάλει καθετήρα Hickman, σε μια απλή ρουτίνα συνκαθαρισμού. Καθώς μου έβαλε ένα φάρμακο μέσα η νοσοκόμα, ένιωσα ένα ρίγος σε εκείνο το σημείο και τη ρωτάω «τι μου έχεις κάνει διαφορετικό;» και μου απαντάει «Νεόφυτέ μου, δεν έκανα κάτι διαφορετικό». Εκείνη τη στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι τον πανικό της νοσοκόμας και των γιατρών να έρθουν κοντά μου. Όταν έχασα τις αισθήσεις μου, έβλεπα τον εαυτό μου να πέφτει σε ένα τεράστιο πηγάδι. Θυμάμαι ότι κούναγα τα χέρια μου, τα πόδια μου, ένιωθα μια γαλήνη και αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι έπεφτα για ώρες ολόκληρες. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα φωτεινό πρόσωπο στο στόμιο του πηγαδιού και με τράβηξε επάνω σε κλάσματα δευτερολέπτου, ενώ έβλεπα ότι έπεφτα για ώρες. Όταν ήρθα πίσω, το μόνο πράγμα που θυμάμαι να λένε είναι ότι «ευτυχώς, ήρθε πίσω». Η πρώτη ερώτηση που έκανα στη νοσοκόμα ήταν πόσες ώρες έχει που λείπω, και μου λέει κράτησε για 1-2 δευτερόλεπτα. Πάντα πίστευα και θα πιστεύω ότι ήταν ο ίδιος ο Θεός που με τράβηξε επάνω.
Είναι διαφορετικό το πώς ζουν τα παιδιά τον καρκίνο ή τη λευχαιμία και διαφορετικό το πώς το βιώνουν οι γονείς.
Η ομορφιά ενός ανθρώπου είναι στην ψυχή και όχι στα μαλλιά. Αν καταφέρω, να ζωγραφίσω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο ενός ανθρώπου για μένα είναι επιτυχία.
Εξάλλου, τα ποσοστά ίασης για τη λευχαιμία, το 1993, ήταν στο 70% οι πιθανότητες να νικήσεις τον καρκίνο, ενώ σήμερα είναι περισσότερα από 82%.
Σήμερα είμαι καλά. Σήμερα παλεύω με τη λευχαιμία. Είμαι ζωντανός. Είμαι εδώ, παλεύω, δεν έχω χάσει τη μάχη! Όταν πεις, θα τα καταφέρω και αλλάξει και η ψυχολογία σου, τότε μπορείς να νικήσεις πολλά πράγματα. Να μη φοβούνται τα παιδιά και οι γονείς, διότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Καμία φορά, ακούμε, δυστυχώς, παιδιά να μην τα καταφέρνουν, ωστόσο, τα ποσοστά ίασης έχουν αυξηθεί. Να υπενθυμίσουμε, μάλιστα, ότι μιλάμε για καρκίνο και για λευχαιμία και όχι για μια απλή ασθένεια.
Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί! Θα βγείτε νικητές! Θα τα καταφέρετε!
30 χρόνια μετά… 1993 – 2023.
Σήμερα, παγκόσμια μέρα κατά του παιδικού καρκίνου και 30 χρόνια μετά, βρίσκομαι εδώ, θέλοντας να δώσω, μέσα απ’ την ψυχή μου, το μήνυμα της ελπίδας, αλλά και λίγη δύναμη στους μικρούς μου φίλους και τους γονείς τους.
Μπορεί να μη σας γνωρίζω προσωπικά, οι σκέψεις μου, όμως και οι προσευχές μου είναι πάντοτε μαζί σας.
Ξέρω… Σας νιώθω…
Σε ηλικία 11 χρονών, το 1993, διαγνωστικά με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία (είδος καρκίνου) και αργότερα ξανά το 1996.
Για 9 χρόνια και κάτι, μπαινόβγαινα στον παιδοογκολογικό θάλαμο του Μακάρειου Νοσοκομείου, δίνοντας τη δική μου μάχη κατά του καρκίνου.
Πόνεσα, Έκλαψα, Φοβήθηκα… Χαμογέλασα!
Νίκησα τον καρκίνο δύο φορές και σήμερα, 30 χρόνια μετά, βρίσκομαι εδώ, δίνοντας έναν καινούργιο αγώνα κατά του καρκίνου, με τη συμπαράστασή μου προς εσάς.
Ένα χαμόγελο θέλω να ζωγραφίσω στα πρόσωπα σας, μια ελπίδα να σας δώσω και λίγη δύναμη.
Μικροί μου φίλοι, γονείς των μικρών μου φίλων… μη φοβάστε και όλα θα πάνε καλά!
Ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί!
θα βγείτε νικητές! Είστε ήδη νικητές!
🙏⚘️❤️