Καλεσμένη στην εκπομπή του Φώτη Σεργουλόπουλου και της Τζένης Μελιτά, «Πρωίαν σε είδον τη μεσημβρίαν», βρέθηκε η Κατερίνα Βρανά, η οποία μίλησε τόσο για την κατάσταση της υγείας της, όσο και για τις ευθύνες που φέρει το κράτος απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρία.
«Εμείς έχουμε σωματικές βλάβες, την αναπηρία τη δημιουργεί η ανεπάρκεια του κράτους να μας λάβει στα υπόψιν του. Στην Ελλάδα το ένιωθα από πριν αυτό, ταξίδευα πολύ συχνά με βαλίτσα που είχε ροδάκια, στην Αθήνα δεν μπορείς να την κυκλοφορήσεις. Μπράβο στις γιαγιάδες που πάνε στη λαϊκή με καρότσι! Όχι να είσαι ανάπηρος, να σπάσεις το πόδι σου, δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις στην Ελλάδα. Όλα τα μαγαζιά έχουν ένα σκαλοπατάκι μπροστά στην είσοδο, όλοι ξέρουμε για τα χάλια των πεζοδρομίων. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι λακκούβες, και επειδή είμαστε κάφροι δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στη ράμπα αναπήρων. Η ίδια μου η μητέρα έχει παρκάρει κλείνοντας ράμπα αναπήρων», είπε.
Υπενθυμίζουμε πως η Κατερίνα Βρανά κινδύνευσε να χάσει τη ζωή της, όταν βρισκόταν στη Μαλαισία για παραστάσεις stand up comedy και έπαθε διάτρηση εντέρου, σηψαιμία και τελικά μπήκε σε τεχνητό κώμα.
Η ίδια είχε πει σχετικά σε συνέντευξή της: «Δεν ξέρουν τι το δημιούργησε. Έγινε διάτρηση εντέρου. Βγήκαν έξω όλα τα κόπρανα, μολύνθηκαν όλα τα όργανα, έπαθα σηψαιμία. Οχτώ στους δέκα πεθαίνουν, εγώ τη γλίτωσα δε ξέρω ποιος είναι ο άλλος. Έχω ακόμα πρόβλημα κίνησης, όρασης, ισορροπίας, όλα τα χω και συμφέρω. Ήμουν στη Μαλαισία τότε…Ήρθαν όλοι οι δικοί μου στη Μαλαισία. Ότι γινόταν γύρω μου τα έβλεπα στα όνειρά μου, υποσυνείδητα άκουγα τα πάντα. Οπότε όταν ξύπνησα ήξερα που είμαι και τι έχει γίνει αλλά δεν ήξερα το δρόμο που έχω μπροστά μου, αυτό ίσως με βοήθησε. Το χιούμορ μου επιστρατεύτηκε αμέσως, στη Μαλαισία φοβήθηκα κάποια στιγμή που έπαθα μια αιμορραγία».
Αναφορικά με την πανδημία covid-19 και τον φόβο της για τον κορονοΐο είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή της στο Marie Claire:
«Ο κορονοϊός δεν με επηρέασε και πάρα πολύ. Δεν είναι ότι έβγαινα με το αμαξίδιο κάθε μέρα και τα έσπαγα, οπότε χαλάρωσα πάρα πολύ με την καραντίνα. Ήταν πάρα πολύ όμορφα. Δεν είχα και φυσικοθεραπείες…” περιγράφει. “Εγώ θεωρούσα ότι άμα είσαι ανάπηρη είναι δώρο του σύμπαντος να κωλοβαρέσεις για την υπόλοιπη ζωή. Δεν είναι έτσι. Το ήξερες ότι οι ανάπηροι άνθρωποι πρέπει να γυμνάζονται πιο πολύ; Εγώ δεν το ήξερα. Δεν μου το είχε πει κανείς. Είμαι έξαλλη».