Ο Ηλίας Μαμαλάκης ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μεταξύ άλλων, εξομολογήθηκε και ποιο πράγμα είναι εκείνο που αισθάνεται ως το μεγαλύτερο κακό που του έχει συμβεί.
Ηλίας Μαμαλάκης: «Το μεγαλύτερο κακό που αισθάνομαι είναι πως δεν έχω ένα δικό μου παιδί»
Το μεγαλύτερο κακό, το έχω πει και στην Ντορίτα, που αισθάνομαι, είναι ότι δεν έχω δικό μου παιδί. Ήθελα πολύ να έχω ένα δικό μου παιδί και όταν πέρασα τα πολύ δύσκολα, αν είχα ένα παιδί, θα ήταν 40 χρονών, που σημαίνει ότι θα είχα κάποιον δίπλα μου, να τον πιάσω αγκαζέ και να με στηρίξει.
Αυτό μόνο στο παιδί σου ή τον σύντροφό σου μπορείς να το κάνεις. Η μάνα σου έχει καλή προαίρεση, αλλά δεν είναι σε θέση να σε στηρίξει τόσο, όσο ένα παιδί που έχεις. Αυτή η διαπίστωση πονάει. Το ανακάλυψα όταν αρρώστησε η Στέλλα (η πρώτη του σύζυγος) αυτό, όταν περνούσε τα δύσκολα.
Το 1975 που παντρεύτηκα εγώ, η τεχνολογία σε σχέση με την εγκυμοσύνη ήταν ανύπαρκτη. Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες και σε μένα και στη Στέλλα που ήταν άλυτες, σύμφωνα με τους γιατρούς. Συμβιβαστήκαμε με αυτό, κοιταχτήκαμε και είπαμε, προχωράμε. Η διέξοδος η μεγάλη ήταν ότι δουλέψαμε πάρα πολύ… Δεν σκεφτήκαμε να υιοθετήσουμε παιδί, δεν ένιωθα ικανό τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο. Φοβόμουν πάρα πολύ τις τυχαίες αντιδράσεις.
Αν έχεις ένα παιδί εξ αίματος και σε νευριάσει, του δίνεις μια φάπα και μετά από μισή ώρα είστε αγκαλιά. Αν δεν είναι δικό σου, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Έτσι αισθανόμουν. Έκανα, όμως, 14 βαφτιστήρια και τώρα είμαι παππούς.
Ηλίας Μαμαλάκης: «Ήμουν στα όρια του θανάτου»
Είχα μια κακή περιπέτεια υγείας πρόσφατα στην Κύπρο, πολύ σοβαρότερη από όσο γράφτηκε. Ήμουν στα όρια του θανάτου.
Υπάρχει ένα μικρόβιο που λέγεται «Κλωστρίδιο», το οποίο συνυπάρχει με τον άνθρωπο, αλλά ας πούμε ότι είναι εν ύπνω. Πριν φύγω για την Κύπρο, πήρα μια αντιβίωση, γιατί είχα ένα πρόβλημα στον φάρυγγα και μου είπαν οι γιατροί ότι όταν το κλωστρίδιο συναντηθεί με τη συγκεκριμένη αντιβίωση, δημιουργεί ένα σοκ στον οργανισμό σηπτικό.
Γυρίζω στο ξενοδοχείο, στη μία η ώρα το πρωί, Σάββατο προς Κυριακή, την επόμενη θα έφευγα για να γυρίσω στην Αθήνα. Εκείνη την ώρα, όμως, με πιάνει μια διάρροια και μπορώ να πω ότι χάρηκα. Λέω «έχω φάει τον αγλέουρα στην Κύπρο, οπότε να ξεκουραστεί και λίγο το πεπτικό». Αυτή, όμως, δεν ήταν μια διάρροια από τις συνηθισμένες, ήταν μια αφυδάτωση του σώματος τόσο μεγάλη που έγινα ένα κουβάρι κι έπεσα αναίσθητος.
Ήμουν ολομόναχος και δεν ξέρω πώς λειτούργησε η αυτοσυντήρηση μου και στις 7 το πρωί βρήκα το κουράγιο, βρήκα το κινητό μου και πήρα έναν φίλο μου Κύπριο. Του είπα «Ηλία, είμαι χάλια. Στείλε μου ένα νοσοκομειακό» κι ήρθε μέσα σε 20 λεπτά. Εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ να ξεκλειδώσω, ήρθαν από τη ρεσεψιόν και το ξεκλείδωσαν. Με έβαλαν σε φορείο με το «αλουμινόχαρτο» από πάνω γιατί είχε πέσει η θερμοκρασία μου και για μεγάλη μου τύχη, δεν με πάνε στα επείγοντα. Αν με πήγαιναν και με έβαζαν σε φορείο κι ερχόταν ένας να μου βάλει ορό, θα πέθαινα. Με πήγαν στην εντατική κι η καλή μου τύχη είναι πως οι γιατροί με δύναμη και ζόρι, άρχισαν να με ρωτάνε. Οπότε δεν μπορούσα να μην απαντήσω, μου έδωσαν και κάνα χαστουκάκι, όμως δεν είχα δύναμη.
Έμεινα για έξι μέρες στην εντατική, εκεί ήταν το μεγάλο μου δράμα. Είναι δέκα κρεβάτια, τα εννέα σε καταστολή με ρόγχους και ο μόνος που έχει τις αισθήσεις του είμαι εγώ. Η ψυχή μου ταράχθηκε. Η χαρά μου η μεγάλη ήταν πως το ξημέρωμα της Δευτέρας, γύρω στις εννιά το πρωί, ήρθε η Ντορίτα και δεν υπήρχε ωραιότερο δώρο στη ζωή μου από αυτό. Χάρηκα πάρα πολύ και πήρα τα πάνω μου.
