Ο Αιρτον Σένα ήταν ο καλύτερος οδηγός της Formula 1 και ο τελευταίος που άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο.Χαρακτηρίστηκε ως το μεγαλύτερο αστέρι του μηχανοκίνητου αθλητισμού και σκοτώθηκε Πρωτομαγιά του 1994 στην πίστα της Ίμολα της Ιταλίας.
Μια μοιραία στροφή ήταν αρκετή για έναν καταξιωμένο οδηγό και αθλητή να αφήσει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο και να γεμίσει τον κόσμο με θλίψη και θρήνο.
Η σκηνή που η Williams-Renault του Σένα τινάζεται στην τσιμεντένια μπαριέρα στην καταραμένη στροφή Tamburello, στην πίστα της Ίμολα έχει μείνει αναλλοίωτη στη μνήμη .Οι προληπτικοί είπαν τότε ότι το κακό τρίτωσε μετά τον τραυματισμό του Ρούμπενς Μπαρικέλο και το θάνατο του Ρόλαντ Ρατσενμπέργκερ στα δοκιμαστικά στην ίδια πίστα.
«Δεν οδηγούσα συνειδητά, αλλά από ένστικτο. Ήμουν σε μιαν άλλη διάσταση. Είχα ξεπεράσει τα όρια και μπορούσα να πάω ακόμα πιο μακριά. Γνώριζα ότι ήμουν σε άλλη ατμόσφαιρα, πέρα από τη συνείδηση» Άιρτον Σένα Τον Μάιο του 1988 έσπρωχνε ένα αυτοκίνητο Μακλάρεν στα όρια του.
Ήταν μόνο οι κατατακτήριες δοκιμές πριν από τον επίσημο αγώνα, αλλά ο Σένα ήταν αποφασισμένος να ξεχωρίσει. Ο μεγάλος του αντίπαλος ήταν ο Αλέν Προστ, που διατηρούσε τον καλύτερο χρόνο στα δοκιμαστικά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο Σένα οδηγούσε σαν δαιμονισμένος. Ξανά και ξανά έκανε το γύρω της πίστας, μέχρι που σταμάτησε να βλέπει την άσφαλτο και τα διαχωριστικά:…
Αν τύχει ποτέ και έχω ένα ατύχημα που μπορεί να μου κοστίσει τη ζωή, καλύτερα να είναι μια κι έξω. Δεν θέλω να ζήσω σε αναπηρική πολυθρόνα. Ούτε θέλω να μπω στο νοσοκομείο υποφέροντας από σοβαρά τραύματα. Αν πρόκειται να ζήσω, θέλω να ζήσω κανονικά και έντονα, γιατί είμαι άνθρωπος της δράσης», όπως ο ίδιος είχε δηλώσει.
«Στην αρχή είχα μόνο το πάθος για τα γρήγορα αυτοκίνητα. Σιγά-σιγά, το πάθος έγινε ανάγκη. Στο τέλος, κατάλαβα ότι την οδήγηση τη χρειαζόμουν για να ζήσω» ομολογούσε. Για τον θάνατο του κατηγορήθηκαν οι τεχνικοί υπεύθυνοι της Williams, Πάτρικ Χεντ και Έιντριαν Νιούι, αθωώθηκαν στα ιταλικά δικαστήρια το 1997.
Κανείς δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο Σένα ήταν υπεύθυνος για το μοιραίο λάθος. Τραγική λεπτομέρεια Μίκαελ Σουμάχερ ο οποίος σήμερα μετά απο ένα απίστευτο ατύχημα σε πίστα του σκι δίνει μάχη για τη ζωή του ήταν ο πλησιέστερος αυτόπτης μάρτυς καθώς βρισκόταν πίσω από τη Williams του Βραζιλιάνου και μάλλον «Το μονοθέσιο του Άιρτον έδειχνε πολύ νευρικό σ’ εκείνη τη στροφή». Το έβλεπα να πατώνει, να ακουμπάει συχνά στην άσφαλτο και στον προηγούμενο γύρο σχεδόν έχασε τον έλεγχο. Στον επόμενο γύρο, στο ίδιο σημείο, πράγματι τον έχασε. Οι πίσω ποδιές του αυτοκινήτου χτύπησαν στο έδαφος, έφυγε λίγο με το πλάι και… απλά το έχασε» είχε πει τότε ο Σουμάχερ.
Ο Αίρτον Σένα ντα Σίλβα (Ayrton Senna da Silva), γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1960 στο Σάο Πάολο, από πλούσια οικογένεια.Ο πατέρας του, Μίλτον Σίλβα, ήταν βιομήχανος και μεγαλοκτηματίας, και σε ηλικία 4 ετών τον μύησε στα μηχανοκίνητα σπορ, αγοράζοντάς του ένα καρτ. Σε ηλικία 8 ετών ήταν ένας ολοκληρωμένος οδηγός αγώνων σε μονοθέσια τύπου καρτ.
Το 1977 στα 17 του αναδείχθηκε πρωταθλητής καρτ Νοτίου Αμερικής.Το 1978 και το 1980 πήρε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα καρτ, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση. Το 1982 αφήνει τα καρτ και να ασχοληθεί με τα μονοθέσια τύπου φόρμουλα. Μετακομίζει στην Αγγλία και συμμετέχει σε αγώνες Φόρμουλα 2000 και 3000, εντυπωσιάζοντας με την οδήγησή του τις ομάδες της Φόρμουλα 1. Το 1984 υπογράφει με την ομάδα της Τόλμαν (Toleman) και καταφέρνει να πάρει τον πρώτο του βαθμό στις 7 Απριλίου στο Γκραν Πρι της Νοτίου Αφρικής.
Όμως, η μεγάλη επιτυχία θα έλθει στο Γκραν Πρι του Μονακό (3 Ιουνίου 1984), όπου κυριολεκτικά πετάει στο βρεγμένο οδόστρωμα και από τη 13η θέση της εκκίνησης τερματίζει στη 2η θέση, αφήνοντας άφωνο τον κόσμο της Φόρμουλα 1. Τον επόμενο χρόνο παίρνει μετεγγραφή για τη Λότους (Lotus), στην οποία θα παραμείνει έως το 1987, συνεχίζοντας την ανοδική του πορεία. Στις 21 Απριλίου του 1985 κερδίζει το πρώτο του γκραν πρι στην πίστα του Εστορίλ στην Πορτογαλία. Συνολικά, πέτυχε 6 νίκες με την ομάδα του Κόλιν Τσάπμαν, προτού μετακομίσει στη ΜακΛάρεν το 1988.
Τα πέντε χρόνια παραμονής του στη MacLaren (1988-1993) ήταν τα πιο αποδοτικά της καριέρας του. Με την ομάδα του Ρον Ντένις κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1988, 1990, 1991), ενώ εποχή άφησαν οι μονομαχίες του με τον Αλέν Προστ και τον Νάιτζελ Μάνσελ. Το 1994 άφησε τη ΜακΛάρεν για τη Γουίλιαμς (Williams /Renaud), με σκοπό να ξαναπάρει τα πρωτεία στη Φόρμουλα 1.
Ένας καταπληκτικός πιλότος φόρμουλα που όλοι θα τον θυμόμαστε!