Για τις γυναίκες που είναι μητέρες μόνες και δεν αναγνωρίζεται από την κοινωνία τον κόπο που περνάνε για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Γυναίκες που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν μόνες τους ένα ή περισσότερα παιδιά.
Γυναίκες που για κάποιο λόγο είναι μάνα και πατέρας για τα παιδιά τους.
Είναι πολλές. Τις βλέπεις γύρω σου, στο σχολείο, στο γραφείο, στο σούπερ μάρκετ, στο πάρκο, να μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στα παιδιά, στη δουλειά, στο νοικοκυριό και να προσπαθούν να τα χωρέσουν όλα σε ένα 24ωρο που ποτέ δεν είναι αρκετό. Τις βλέπεις να περπατάνε βιαστικά, με το σώμα στητό και το κεφάλι ψηλά, θαρρείς και είναι αποφασισμένες να τα καταφέρουν όλα όσο γίνεται καλύτερα. Κι είναι εκείνη η λάμψη στο βλέμμα τους που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι η ικανοποίηση ότι είναι δυνατές ή τα δάκρυα που προσπαθούν να κρύψουν, για να μην προδώσουν την αδυναμία τους.
Μητέρες μόνες.
Είναι εκείνες που αποφάσισαν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί χωρίς να έχουν ένα σύντροφο, παρόλο που σίγουρα πολλοί τους έλεγαν να μην το κάνουν. Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Πέρασαν νύχτες άυπνες προσπαθώντας να ζυγίσουν τις συνέπειες, ξέροντας ότι ο πατέρας δηλώνει πανηγυρικά απών. Εκείνες είχαν το θάρρος να το τολμήσουν. Και είχαν τη μαγκιά να πηγαίνουν μόνες τους σε κάθε υπέρηχο, να κάνουν μόνες τους όλες τις απαραίτητες αγορές και τις προετοιμασίες, να γεννήσουν μόνες τους σε μια αίθουσα τοκετού, να γυρίσουν σ΄ ένα σπίτι με μοναδική συντροφιά το μωρό τους.
Είναι εκείνες που χώρισαν κι έχουν αναλάβει όλες τις υποχρεώσεις του μεγαλώματος των παιδιών. Εκείνες που είδαν το οικοδόμημα του γάμου να γκρεμίζεται, όταν ο πατέρας των παιδιών αποφάσισε να ακολουθήσει άλλη πορεία. Ή ακόμα κι εκείνες που αποφάσισαν να φύγουν από ένα γάμο που δεν της έκανε ευτυχισμένες και να προχωρήσουν μόνες τους, επιλέγοντας τη μοναξιά από μια λάθος σχέση.
Είναι κι εκείνες, που η μοίρα τους στέρησε το σύντροφό τους, και δεν πρόλαβαν ούτε καν να πενθήσουν, γιατί έπρεπε να είναι βράχος να στηρίξουν τα παιδιά τους, για να μπορέσουν εκείνα να βιώσουν την απώλεια όσο πιο ανώδυνα γινόταν.
Μητέρες μόνες.
Αλήθεια, πόση δύναμη χρειάζεται για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, χωρίς την πατρική φιγούρα μέσα στο σπίτι, χωρίς την ασφάλεια που παρέχει η παρουσία ενός συντρόφου, που θα μοιραστεί μαζί τους την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών;
Όποιος κι αν είναι ο λόγος που τις έφερε σ΄αυτή την κατάσταση, η ουσία είναι μία. Θέλει μαγκιά να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνη σου.
Κι εκείνες το ξέρουν καλά, αλλά είναι αποφασισμένες να τα καταφέρουν. Η μητρότητα είναι ένας καθημερινός αγώνας, στον οποίο προσπαθούν διαρκώς να ξεπεράσουν εμπόδια, που παλιότερα ούτε φαντάζονταν ότι υπάρχουν.
Η καθημερινότητά τους δεν είναι εύκολη. Είναι αναγκασμένες να αναλάβουν πολλαπλούς ρόλους.
Έχουν να διεκπεραιώσουν όλα τα πρακτικά θέματα μιας οικογένειας. Πρέπει να ανταπεξέλθουν στις όποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις τους. Χρειάζεται να τα βγάλουν πέρα με ένα εισόδημα, που συχνά δεν επαρκεί.
Και το κυριότερο, έχουν να καλύψουν όλες τις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους και να απαντήσουν με ειλικρίνεια σε όλες τις ερωτήσεις τους.
Θέλει μαγκιά να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνη σου. Απαιτείται διαρκή αφοσίωση και παρουσία.
Η μητέρα θα πρέπει να καλύψει κάθε μικρή ή μεγάλη ανάγκη των παιδιών, χωρίς καθυστερήσεις, λάθη και αναβολές, γιατί απλά δεν υπάρχει κάποιος άλλος να το κάνει.
Η κοινωνική ζωή περιορίζεται και ο προσωπικός χρόνος είναι ανύπαρκτος.
Μα το δυσκολότερο είναι όλα εκείνα τα σκοτεινά και ατελείωτα βράδια, που τα μάτια κλείνουν απ΄την κούραση και τσούζουν από τα δάκρυα, και δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να μοιραστούν το άγχος και την αγωνία τους. Είναι όλες εκείνες οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουν οι μόνες μητέρες για δύο. Είναι η παγωνιά που τις κυκλώνει όταν μπαίνουν σ΄ένα σπιτικό απ’ όπου λείπει η αντρική παρουσία και το στήριγμα που μπορεί να τους προσφέρει.
Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη σου.
Θέλει μαγκιά να πας κόντρα στα στερεότυπα της κοινωνίας, που συχνά στέκεται στην εικόνα και χάνει την ουσία. Θέλει κότσια να αγνοήσεις τα χαμηλόφωνα σχόλια που σε ακολουθούν στο πέρασμά σου.
Θέλει τόλμη να μεγαλώσεις ένα παιδί χωρίς να δεχτείς να υποκύψεις στο γνωστό καταναγκασμό ότι πρέπει να παντρευτείς και να παραμείνεις παντρεμένη, έτσι ώστε το παιδί να μεγαλώσει σε μια κανονική οικογένεια. Λες και την κανονικότητα την ορίζει η παρουσία του πατέρα κι όχι ο ουσιαστικός δεσμός που μπορεί να δέσει μόνο τα άτομα που αγαπιούνται αληθινά.
Κι όλες εκείνες οι γυναίκες που επιλέγουν ή αναγκάζονται να τα καταφέρουν μόνες σ’ έναν κόσμο συχνά σκληρό, είναι άξιες θαυμασμού.
Γιατί βαδίζουν ένα δρόμο δύσκολο, που απαιτεί θυσίες. Γιατί αναγκάζονται πολλές φορές να βάλουν στην άκρη τα δικά τους θέλω, προκειμένου να σταθούν σωστά πλάι στα παιδιά τους.
Γιατί στο πρόσωπό τους δεν είναι μόνο ένας ρόλος αλλά ολόκληρος ο θίασος. Γιατί χρειάστηκε πολλές φορές να σφίξουν τα δόντια και να χαμογελάσουν, όταν το μόνο που ήθελαν ήταν μια αγκαλιά να κλάψουν.
Γιατί έχουν τη μαγκιά να κάνουν δυνατά τα αδύνατα και να μη συμβιβάζονται.
Γιατί οι δυσκολίες δεν έχουν σημασία, μπροστά στο χαμόγελο των παιδιών τους.
Γιατί τα κατάφεραν πέρα από κάθε προσδοκία, κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή τους. Αυτό και το χαμόγελο των παιδιών τους.
Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή – loveletters