Ενας άνθρωπος, ο Γιώργος Καμπανός γλίτωσε από τον εφιάλτη των ναρκωτικών ενώ κατάφερε και στα 42 του έτη πήρε το πτυχίο της ιατρικής.
Ο Γιώργος Καμπανός σε λίγες ημέρες μπαίνει στα 43 κι αν κάποιος του έλεγε, μερικά χρόνια πριν, πως το 2020 θα είχε καταφέρει κόντρα στις αντιξοότητες να γίνει κάτοχος πτυχίου Ιατρικής αλλά και …συγγραφέας βιβλίων με θέμα την απεξάρτηση από τα ναρκωτικά μάλλον θα τον περνούσε για τρελό.
Έζησε για πολλά χρόνια στο περιθώριο, πόνεσε, είδε τον θάνατο κατάματα, πάλεψε με τον εαυτό του , αντιμετώπισε τους εφιάλτες του σε μια μάχη άνιση, όμως στο τέλος τα κατάφερε.
Πριν από 20 χρόνια ο Γιώργος έμοιαζε ζωντανός νεκρός, «πνιγμένος» στα ναρκωτικά, σε μια ζωή δίχως κανένα μέλλον και προσδοκία. Όπως εξιστόρησε πρόσφατα και στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, η πίστη στο Θεό και η ανάγκη να ζήσει επιτέλους μια φυσιολογική ζωή ήταν αυτά που τον επανέφεραν από την «εικονική πραγματικότητα» των χημικών ουσιών.
«Εγώ, από τα 13, 14 πήρα έναν άσχημο δρόμο. Σταμάτησα το σχολείο στην β΄ Γυμνασίου και άρχισα τις μαγκιές. Κάπνισμα, μικροκλοπές, μαστούρωμα , φασαρίες και σιγά σιγά μπήκαν στην ζωή μου και τα ναρκωτικά. Χασίς, χάπια και μετά πρέζα», εξήγησε στο ethnos.gr ο Γιώργος.
Η περιπέτεια με τα ναρκωτικά που του κατέστρεψε την ζωή
«Στα 19 μου είχα ήδη περάσει πολλά. Μπλεξίματα με την αστυνομία και φουλ στην εξάρτηση. Ζούσα μια άνευ προηγουμένου ταλαιπωρία. Ένοιωθα κάθε μέρα άρρωστος. Κάποια στιγμή κατάλαβα πώς έφτασα πάτο και έτσι μπήκα σε κλειστό κέντρο απεξάρτησης. Ουσιαστικά δεν είχα πάρει την απόφαση να σταματήσω τα ναρκωτικά αλλά ήθελα να βάλω ένα φρένο στην κατηφόρα. Η φθορά ενός ανθρώπου που είναι 100% εξαρτημένος από αυτές τις ουσίες είναι απίστευτη, σωματικά , πνευματικά… Μετά από αρκετούς μήνες στο κέντρο απεξάρτησης βγήκα έξω κι άρχισα πάλι τα ίδια.
Για μια 5αετία περίπου ήμουν σε κακό χάλι. Πόνεσα πολύ, διαλύθηκα από όλες τις απόψεις. Είναι δύσκολα, δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, χάνεις φιλίες, βιώνεις καταστάσεις που δεν αξίζει να γνωρίσει κανείς. Μπήκα ξανά στην απεξάρτηση όμως αυτή την φορά είπα πως δεν θα ξαναγυρίσω στον κόσμο των ναρκωτικών με τίποτα.
Τι με έκανε να το πω αυτό; Η κατάντια, δεν το ήθελα άλλο αυτό. Έκατσα έναν χρόνο περίπου και σιγά σιγά άρχισα να επιστρέφω στη ζωή, να βλέπω πιο καθαρά, να έχω δύναμη , διάθεση και δίψα για την ζωή. Άρχισαν να με απασχολούν κάποια θέματα υπαρξιακά, στράφηκα στην πίστη , στο Θεό κι αυτό με βοήθησε πολύ. Μόλις βγήκα από την κοινότητα πήγα σε μια ιδιωτική θεολογική σχολή στο Πικέρμι. Στη συνέχεια εργάστηκα στο κέντρο απεξάρτησης προκειμένου να βοηθήσω νέα παιδιά στον τομέα της απεξάρτησης. Κάπου στα 30 μού μπήκε η σκέψη να γίνω γιατρός».
Για να δώσει όμως εξετάσεις για την Ιατρική ο Γιώργος θα έπρεπε προηγουμένως να τελειώσει το Γυμνάσιο και το Λύκειο. «Ανακάλυψα πως υπήρχε μια διάταξη, «κατ΄ οικον διδαχθείς» λέγεται, όπου δίνει το δικαίωμα σε πρώην χρήστες να διαβάζουν μόνοι τους τα μαθήματα Γυμνασίου- Λυκείου και στο τέλος της χρονιάς να δίνουν εξετάσεις. Έτσι και έκανα. Πέρασα το Γυμνάσιο και τις δυο πρώτες τάξεις Γενικού Λυκείου.
Στην 3η Λυκείου πήγα σε νυχτερινό και στα 33 μου έδωσα για 1η φορά πανελλήνιες εξετάσεις με στόχο την Ιατρική ενώ παράλληλα εργαζόμουν και στην Κοινότητα. Την πρώτη χρονιά πέρασα Βιολογικό. Παρόλα αυτά δεν τα έβαλα κάτω, έδωσα και 2η φορά, πάλι απέτυχα. Είπα μέσα μου «Γιώργο , άλλη μια φορά κι ότι γίνει». Η τρίτη αποδείχθηκε …φαρμακερή. Πέρασα στην Λάρισα κι έξι χρόνια μετά έγινα γιατρός και με την βούλα». Στο τμήμα Ιατρικής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας όλοι γνωρίζουν την αγάπη του Γιώργου για τον ΠΑΟΚ: «Ε, ΠΑΟΚ από μικρό παιδί, στην αρχή με τον μπαμπά, μετά μόνος. Ματς, κερκίδα, εκδρομές με τους «Μακεδόνες» , τους «Αμπαλαέα», ποδόσφαιρο , μπάσκετ. Ο ΠΑΟΚ είναι τρέλα και αγάπη. Είμαι περήφανος για την ομάδα μου. Και σήμερα παρακολουθώ, βλέπω σχεδόν τα πάντα, να ναι καλά το Paok TV».
Η συγκλονιστική εμπειρία του με τις ουσίες και το βιβλίο – οδηγός για την απεξάρτηση
Η ειδικότητα που τον ενδιαφέρει να ακολουθήσει πλέον είναι η Ιατροδικαστική πριν από αυτό όμως θέλει να τελειώσει τα βιβλία του: «Τελειώνω ένα βιβλίο που θα λέγεται «ο φίλος του τοξικομανή». Απευθύνομαι σε πρώτο πρόσωπο σε όλα τα παιδιά που βρίσκονται σε αδιέξοδο. Γράφω πράγματα βγαλμένα μέσα από την ψυχή μου για όσα βίωσα. Θεωρώ πως είναι ένα βιβλίο-οδηγός για τον χρήστη που θέλει να ξεφύγει από τα ναρκωτικά. Ο δεύτερος τόμος θα αφορά τους συγγενείς, οικείους του τοξικομανή όπου προσπαθώ να τους εξηγήσω τι περνάει ο άνθρωπος τους και πως μπορούν να τον βοηθήσουν. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος και χαρούμενος για αυτή την προσπάθεια».
Εξαιρετικά γλαφυρή ήταν η περιγραφή του Γιώργου σχετικά με τις σκέψεις που κάνει όταν κοιτάζει πίσω στο παρελθόν: «Όταν κάποια στιγμή ξύπνησα από την θολούρα των ναρκωτικών και είδα τι είχε συμβεί στην ζωή μου είχα σοκαριστεί. Δεν είχα κανένα εφόδιο για την ζωή, δεν ήξερα να κάνω τίποτα, δεν είχα μάθει να κάνω όνειρα, δεν ήξερα πως είναι να μιλήσεις και να φερθείς φυσιολογικά.
Υπέφερα αρκετά. Πολύ κλάμα, πολύ θλίψη, πολύ μοναξιά. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι μονοπάτια διέσχισα. Όλη αυτή όμως η ταλαιπωρία και όλος αυτός ο πόνος δεν έγιναν εις μάτην. Δεν ήταν πόνος εξαιτίας κακών επιλογών αλλά πόνος γέννας. Πονούσα με ωδίνες τοκετού γιατί και εγώ πάλευα να φέρω έναν νέο άνθρωπο στην ύπαρξη. Και τα κατάφερα».
Αυτό θα πει πως η δύναμη της θέλησης και η πίστη στον Θεό μπορούν να νικήσουν τα πάντα και να κάνουν και τον πιο αδύναμο να τα καταφέρει τελικά στη ζωή του.