Κάποτε, όταν τα πράγματα ήταν πολύ πιο σκληρά από σήμερα, οι Έλληνες υποχρεώνονταν να εφευρίσκουν τρόπους για να βάζουν φαγητό στο τραπέζι.
Όπως για παράδειγμα την περίοδο της Κατοχής, όταν η ανέχεια έφτασε στο χειρότερο δυνατό σημείο και οι νοικοκυρές κατάφερναν να γεμίσουν το τραπέζι και τα στομάχια των μελών της οικογένειας.
Εκείνα τα δύσκολα χρόνια πρωταγωνίστησαν οι λεγόμενες «συνταγές της πείνας», δηλαδή συνταγές που μπορούσαν να ετοιμαστούν με τα λίγα ή πιο σωστά ελάχιστα υλικά που υπήρχαν ακόμη διαθέσιμα.
Έτσι αναδείχτηκαν πιάτα όπως η μπαζίνα, δηλαδή καλαμποκάλευρο ανακατεμένο σε χλιαρό νερό μέχρι να πήξει, ή η μπομπότα η οποία επίσης βασιζόταν στο αλεύρι από καλαμπόκι το οποίο το έκαναν ζυμάρι προκειμένου να φτιάξουν το ψωμί της Κατοχής. Ακόμη και σκέτο κουρκούτι έφτιαχναν τότε βράζοντας σιγά-σιγά το στάρι ώστε να μην σβολιάσει και στη συνέχεια το πασπάλιζαν με λίγο λάδι, ζάχαρη ή οτιδήποτε άλλο υπήρχε διαθέσιμο.
Ωστόσο ακόμη και το αλεύρι καλαμποκιού μπορούσε ανά περιόδους να ήταν δυσεύρετο ή να κόστιζε μια περιουσία, οπότε χρειαζόταν ακόμη πιο παράξενες ιδέες και… τόλμη για να επιβιώσει κανείς.
Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν τα ταπεινά ρεβίθια, τα οποία όσο κι αν μοιάζει παράξενο, αναδείχτηκαν σε απόλυτο πρωταγωνιστή εκείνων των δύσκολων καιρών. Άλλωστε οι περισσότεροι κάπου έχουμε ακούσει ή έχουμε διαβάσει για τον περίφημο ρεβιθοκαφέ.
Σε ένα αυτοσχέδιο συνήθως σκεύος οι νοικοκυρές έψηναν αυτό το υποτιμημένο super food και στη συνέχεια άλεθαν στους μύλους του καφέ, αφού πραγματικός καφές δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Κι επειδή ακόμη και η ζάχαρη ήταν ένα είδος πολυτελείας, στη θέση της έμπαινε λίγο πετιμέζι για να γλυκάνει αυτό το ρόφημα που κράτησε όρθιους τους Έλληνες.
Βέβαια το μαγικό ρεβίθι απέκτησε και ακόμη μία χρήση που αποδείχτηκε καθοριστική για την επιβίωση. Όπως είπαμε, υπήρξαν διάφοροι τρόποι παρασκευής ψωμιού, σχεδόν όλοι όμως προϋπόθεταν την ύπαρξη παραγόντων που θα το έκαναν να φουσκώσει. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στο μπέικιν πάουντερ που όλοι γνωρίζουμε σήμερα, αλλά και στα πολύ πιο απλά και συνηθισμένα υλικά σαν την μαγιά και την μαγειρική σόδα.
Δίχως αυτά η παρασκευή ψωμιού απαιτούσε ειδικές γνώσεις και τεχνικές όπου τα ρεβίθια έκαναν την διαφορά. Και αυτό διότι μικροοργανισμοί που υπάρχουν στο συγκεκριμένο όσπριο λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, δίνοντας στο ψωμί τον απαραίτητο όγκο, αλλά και ένα ιδιαίτερο άρωμα!
Tο ρεβιθόψωμο σε ορισμένες περιοχές αποκαλείται και νιχοτλί, ενώ στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας πλέον το αποκαλούν εφτάψωμο ή εφτάζυμο και συνεχίζουν να το φτιάχνουν ακόμη και σήμερα σε ειδικές περιστάσεις.
Πλέον, μάλιστα, με την αναβίωση πολλών παραδοσιακών συνταγών, με ένα απλό google search μπορείτε να βρείτε κι εσείς μία και να δοκιμάσετε αυτό το προϊόν που γέμισε από το… τίποτα τα φτωχικά τραπέζια των προγόνων μας…
Περισσότερες ειδήσεις σήμερα