Η μορφή του Αλέξανδρου Νικολαΐδη θα μείνει ανεξίτηλη στο 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Σταυρούπολης.
Ο artist Μάριος Σιμόπουλος ολοκλήρωσε, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου, ένα εκπληκτικό γκράφιτι με τη μορφή του Έλληνα ολυμπιονίκη, στο σχολείο, όπου υπήρξε μαθητής μέχρι το 1997, όπου και αποφοίτησε.
Στην ανάρτησή της η σύζυγος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, Δώρα Τσαμπάζη ανέφερε:
Το καλύτερο δώρο για τη γιορτή του Γιώργου μας έκανε ο @simopoulos_marios_art που σήμερα ολοκλήρωσε το γκράφιτι του Αλέξανδρου στο 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο Σταυρούπολης, στο κτίριο όπου υπήρξε μαθητής ο Αλέξανδρος μέχρι το 1997 όπου και αποφοίτησε.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, τον δήμαρχο Σταυρούπολης, κο Δεμουρτζίδη, για την πρωτοβουλία και τον διευθυντή τομέα αθλητισμού κο Αναστασιάδη για τα διαδικαστικά.
Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καλλιτέχνη @simopoulos_marios_art που δούλεψε αδιάκοπα τέσσερις ημέρες, προκειμένου αύριο οι μαθητές που θα επιστρέψουν στα θρανία να το δουν μπροστά τους…
Αύριο ξημερώνουν 6 μήνες χωρίς εσένα. Μεγάλη Παρασκευή, ημέρα πένθους. Αγάπησα τόσο πολύ τη ζωή μου μαζί σου. Όμως με έμαθες να αγαπώ και να νιώθω ευλογημένη για όσα συνεχίζω να έχω. Τα παιδιά μας, τις στιγμές μας, έναν έρωτα που θα ζήλευαν οι καλύτεροι ποιητές στον κόσμο. Και έτσι καταφέρνω να αγαπώ και το τώρα.
Το διάστημα που λείπεις, πήρα τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής μου. Μα αυτό που έμαθα περισσότερο είναι πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου και πόσο μεγάλη ανάγκη είχα την αγάπη που εισέπραξα να τη μετουσιώσω σε ενσυναίσθηση στους γύρω μου. Σε ευχαριστώ, λοιπόν, για όσα μου έδωσες και όσα συνεχίζεις να μου δίνεις από εκεί ψηλά. Εύχομαι κάπου εκεί κοντά στα αστέρια που λάμπουν τη νύχτα, να πετάς ανάμεσα στο φως και να μου χαμογελάς…
Πριν λίγες μέρες παρέδωσα για πέντε χρόνια, το μετάλλιο του 2004 του Αλέξανδρου, που δημοπρατήθηκε και επεστράφη στην οικογένειά μας, στο Ολυμπιακό Μουσείο της Αθήνας, με την παρουσία μαθητών από σχολεία της Αθήνας. Συνομίλησα με τα παιδιά που το 2004 ήταν αγέννητα, για το τι θα πει να αγωνίζεσαι με το εθνόσημο, να σέβεσαι τους αντιπάλους σου, να είσαι πάνω από όλα πρωταθλητής του ήθους και της αξιοπρέπειας. Οι μαθητές ζήτησαν να το φορέσουν και κάποιοι άλλοι να το αγγίξουν. Ήταν σαν το φόρεσε ξανά ο ίδιος στο στήθος του μέσα από τα παιδιά. Πολλές φορές. Έφυγα και ένιωσα ότι άφησα ένα κομμάτι της ψυχής μου εκεί, όμως ταυτόχρονα τόσο σίγουρη ότι αυτό ήταν το σωστό.