Για κάποιους η αλλαγή της ώρας σημαίνει μεγαλύτερη μέρα και λίγο πιο κοντά στο καλοκαίρι. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που τη θεωρούν μια ώρα χαμένη ύπνο.
Το ερώτημα εδώ είναι, γιατί τελικά αλλάζουμε τα ρολόγια μας δύο φορές τον χρόνο; Ποιος είχε τέλος πάντων αυτήν την ιδέα;
Σε ό,τι αφορά την αλλαγή, στην Ευρώπη γίνεται την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου και την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου. Αντίθετα, στις ΗΠΑ η ημέρα είναι κινητή: Από το 2007, πραγματοποιείται τη δεύτερη Κυριακή του Μαρτίου, όταν οι δείκτες των ρολογιών προχωρούν μια ώρα μπροστά, και την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, όταν γυρίζουν μία ώρα πίσω.
Η ιδέα λοιπόν να μετακινείται η ώρα μπρος – πίσω ανά μερικούς μήνες, είναι να μεταφερθεί μία ώρα ηλιοφάνειας από τις πρώτες πρωινές ώρες στις βραδινές, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να εκμεταλλεύονται περισσότερο το φως της ημέρας.
Αλλαγή ώρας: Ο άνθρωπος λόγω του οποίου κοιμόμαστε λιγότερο ή περισσότερο
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος θεωρείται ο πρώτος που το πρότεινε, τον 18ο αιώνα, αφού συνειδητοποίησε ότι σπαταλούσε τα πρωινά του στο Παρίσι μένοντας στο κρεβάτι. Πρότεινε, μάλιστα, στους Γάλλους να ρίχνουν κανονιές την ανατολή του ηλίου για να ξυπνούν όσους κοιμούνταν και να μειώνεται έτσι η κατανάλωση κεριών τη νύχτα.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων 100 χρόνων, η Βιομηχανική Επανάσταση έθεσε τις βάσεις για να περάσει η ιδέα του στην πολιτική. Για μεγάλο μέρος του 19ου αιώνα, η ώρα ρυθμιζόταν σύμφωνα με τον ήλιο και τους ανθρώπους που ρύθμιζαν τα ρολόγια σε κάθε πόλη και κωμόπολη, δημιουργώντας σωρεία αντιφάσεων με τοπικά καθιερωμένες “ηλιακές ώρες”. Για παράδειγμα, μπορεί να ήταν μεσημέρι στη Νέα Υόρκη, 12:05 στην Φιλαδέλφεια και 12:15 στη Βοστώνη.
Αυτό προκάλεσε προβλήματα στις σιδηροδρομικές εταιρείες που προσπαθούσαν να μεταφέρουν επιβάτες και εμπορεύματα εγκαίρως, καθώς κανείς δεν συμφωνούσε στο τι ώρα ήταν. Στη δεκαετία του 1840, οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι υιοθέτησαν συγκεκριμένες ώρες για να μειώσουν τη σύγχυση και ακολούθησαν οι αμερικανικές εταιρείες, σε μία προσπάθεια να αποφύγουν την ομοσπονδιακή παρέμβαση.
Στη Βόρεια Αμερική, μια συμμαχία επιχειρηματιών και επιστημόνων αποφάσισε για τις ζώνες ώρας, και το 1883, οι σιδηρόδρομοι των ΗΠΑ και του Καναδά υιοθέτησαν τέσσερις (Ανατολική, Κεντρική, Ορεινή και Ειρηνική) για να απλοποιήσουν τις υπηρεσίες τους.
Η αλλαγή δεν έγινε αποδεκτή από όλους, όπως άλλωστε αναμενόταν. Οι Ευαγγελικοί Χριστιανοί ήταν από τους πιο σφοδρούς αντιπάλους, υποστηρίζοντας ότι «η ώρα προέρχεται από τον Θεό και οι σιδηρόδρομοι δεν είχαν δικαίωμα να την πειράξουν», ανέφερε η Κάρλεν Στέφενς, επιμελήτρια του Εθνικού Μουσείου Αμερικανικής Ιστορίας.
Μόλις διευθετήθηκε το θέμα της ζώνης ώρας, η ιδέα του Φραγκλίνου για τη θερινή ώρα δεν άργησε να αναδιαμορφωθεί για τον βιομηχανικό κόσμο. Στη δεκαετία του 1900, ένας Άγγλος οικοδόμος, ο Γουίλιαμ Γουίλετ, προέτρεψε τους Βρετανούς νομοθέτες να αλλάξουν την ώρα για να αποκομίσουν οικονομικά οφέλη. Το Κοινοβούλιο απέρριψε την πρόταση το 1909, για να την υιοθετήσει λίγα χρόνια αργότερα υπό την πίεση του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1916, η Γερμανία ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που θέσπισε την πολιτική αυτή σε μια προσπάθεια να μειώσει το ενεργειακό κόστος και τα επόμενα χρόνια πολλά δυτικά έθνη ακολούθησαν το παράδειγμά της.
Περισσότερες Ειδήσεις σήμερα
Μερομήνια: Ο καιρός τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα
«Λουκέτο» σε κατάστημα 100 χρόνων: Στο δρόμο οι εργαζόμενοι
Νότης Σφακιανάκης: Έτοιμος για τη μεγάλη επιστροφή – Οι δύο προϋποθέσεις που φέρεται να έθεσε
