«Κάποτε ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πολύ» και «άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια» είναι δύο από τις πιο γνωστές ατάκες της αγαπημένης ηθοποιού που σχεδόν όλοι έχουμε ακούσει. Η Μήτση Κωνσταντάρα, αδερφή του ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα, υπήρξε μια εξαιρετική ηθοποιός με λαμπρή και μεγάλη καριέρα στο θέατρο και στο σινεμά.
Την ίδια σχεδόν περίοδο με τη γέννησή της έμεινε ορφανή από πατέρα, γι’αυτό αγαπήθηκε ιδιαίτερα από όλη την οικογένεια. Τα δυο μεγαλύτερα αδέρφια της, και ιδιαίτερα ο Λάμπρος, την αντιμετώπιζαν πάντα σαν μικρό παιδί. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία οι πολύ κοντινοί της άνθρωποι την αποκαλούσαν χαϊδευτικά Μίτσα. Η ίδια πήρε το όνομά της από τον πατέρα της.
Σπούδασε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου από όπου αποφοίτησε με άριστα και το 1945 πρωτοεμφανίστηκε στην Πρώτη Κρατική Σκηνή με το έργο Αρλεζιάννα. Εκείνη την εποχή υπήρχε ένα είδος θεάτρου, τα ονομαστά Μπουλούκια, τα οποία η ίδια υπηρέτησε με μεγάλη επιτυχία, κάτι όμως που την έκανε το μαύρο πρόβατο της οικογένειας για το δρόμο που ακολούθησε.
Το 1948, συμμετείχε στο θίασο Δημητρίου-Σκορδούλη-Κάσση, που κάνει περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη για περίπου ένα χρόνο. Για κάποιο διάστημα εγκατέλειψε το θέατρο για οικογενειακούς λόγους. Εκείνη την περίοδο έμενε στο σπίτι του αδερφού της.
Το 1961 επανέρχεται στο θέατρο αρχικά μόνη της στο θίασο της Μαίρης Αλκαίου και του Βασίλη Διαμαντοπούλου, στο έργο “Ένα Δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν” και ακολουθεί το έργο “Πέντε στρέμματα Παράδεισος”κ.α.
Από το 1964 και μετά, άρχισε να παίζει με τον αδερφό της Λάμπρο, σε θέατρο και σινεμά, σε παραστάσεις όπως “Μια Κυρία Ατυχήσασσα” (που στο σινεμά μεταφέρθηκε με τον τίτλο “Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι”), “Τι 30, τι 40, τι 50”, “Υπάρχει και φιλότιμο” κ.α. Τα πιο πολλά από αυτά τα έργα πήγαν και στον κινηματογράφο με άλλο τίτλο. Η Μήτση κοντά στον Λάμπρο ξέφυγε από την ανωνυμία και μαζί γυρίσανε περίπου 30 ταινίες.
Τη δεκαετία του ’70 συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο στα έργα “Αλκιβιάδης” του Ν. Τουτουντζάκη, “Δικαίωση” του Νίκου Ζακοπούλουκαι πολλά άλλα έργα. Έκανε όμως και αυτόνομη καριέρα και στην τηλεόραση τη δεκαετία του ’70 σε σειρές όπως: “Λούνα Παρκ”, “Εκείνες Και Εγώ”, ”Μεθοριακός Σταθμός”, Παλιατζής κ.α.
Στον ελληνικό κινηματογράφο έπαιζε την κακομοίρα γεροντοκόρη και την υπηρέτρια. Συνήθως αποτελούσε μια γυναίκα χωρίς δική της βούληση, η οποία ήταν έρμαιο του αδερφού της. Ο αδερφός της πάλευε συνήθως για να την παντρέψει, ενώ προσπαθούσε επίσης με κάθε τρόπο να κρύψει τα χρονάκια της.
Η Μήτση Κωνσταντάρα αποτελούσε μια γυναίκα με τόλμη και τσαγανό. Αυτό το απέδειξε και με το επάγγελμα που διάλεξε να πραγματοποιήσει, καθότι πήγε κόντρα στους δικούς της για να ακολουθήσει το όνειρό της. Όνειρο της ίδιας ήταν να σπουδάσει υποκριτική. Σπούδασε λοιπόν στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και αποφοίτησε με άριστα.
Ο θάνατος του αδερφού της ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα της ζωής της. Δύο χρόνια πριν το θάνατό του, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, υπέστη εγκεφαλικό και δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Η Μήτση Κωνσταντάρα τον έβλεπε μέχρι το θάνατό του και μαράζωνε κάθε μέρα που περνούσε. Μάλιστα, έξι μήνες μετά τον θάνατό του και η ίδια «έφυγε» από τη ζωή με τον ίδιο τρόπο. Η Μήτση Κωνσταντάρα χτυπήθηκε από εγκεφαλικό επεισόδιο και κατέληξε στις 22 Δεκεμβρίου 1985.
Η Μήτση άντεξε μακριά από τον αδερφό της περίπου 180 μέρες. 180 μέρες γεμάτες από μελαγχολία και μαράζι. Κι έτσι, «πέταξε» κοντά του.