Ο Μάκης Δεμίρης ήταν Έλληνας ηθοποιός του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1939 ενώ «έφυγε» από τη ζωή πολύ νωρίς μόλις στα 60 του χρόνια.
Προφανώς ερωτευμένος με την υποκριτική από μικρός, όταν τέλειωσε το σχολείο φοίτησε στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη (αποφοίτησε το 1963) και στο Ωδείο Αθηνών.
Ο Μάκης Δεμίδρης έγινε γνωστός κυρίως σε δεύτερους ρόλους και ήταν αγαπημένος ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Έπαιξε στο πλευρό όλων των μεγάλων Ελλήνων ηθοποιών και υποδύθηκε ρόλους ρεσέψιονιστ, σερβιτόρου και ντέτεκτιβ.
Ήταν ψηλόλιγνος και είχε ιδιαίτερη φυσιογνωμία, γι’αυτό του ταίριαζαν οι κωμικοί ρόλοι.
Έπαιξε στο πλευρό του Θανάση Βέγγου, του Λάμπρου Κωσταντάρα και της Ρένας Βλαχοπούλου και ήταν από τους λίγους ηθοποιούς, που πέρασε με επιτυχία από τον κινηματογράφο στην τηλεόραση.
Το 1972 πρωταγωνίστησε στη σειρά του Κώστα Πρετεντέρη, «Η Γειτονιά μας», η οποία άφησε εποχή.
Ο Δεμίρης υποδυόταν τον καφετζή Μάκη Κατσαούνη, με τον οποίο ήταν ερωτευμένη η κομμώτρια, την οποία ενσάρκωνε η ηθοποιός, Σάσα Καστούρα. Η εν λόγω σειρά σημείωσε μεγάλη επιτυχία και κράτησε τέσσερις σεζόν.
Οι τηλεθεατές αγάπησαν πολύ τους πρωταγωνιστές και συχνά μπέρδευαν την πραγματικότητα με το σήριαλ.
Μάλιστα, όπως είχε αποκαλύψει η Καστούρα, όταν έγινε ο τηλεοπτικός γάμος του Δεμίρη με την κομμώτρια, πολλοί νόμιζαν ότι ήταν παντρεμένοι στην πραγματικότητα.
Τη δεκαετία του ’80. ο Δεμίρης υποδύθηκε τον καθηγητή θρησκευτικών, Λεωνίδα Ζουμπά στην ταινία «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα», ο οποίος δεχόταν συνεχώς πειράγματα από τους μαθητές του σχολείου.
Εκείνη την περίοδο, έμαθε ότι έπασχε από καρκίνο του φάρυγγα.
Ένας από τους συναδέλφους του που του στάθηκε ήταν ο Στάθης Ψάλτης, ο οποίος του έδωσε χρήματα για να ταξιδέψει στη Ρωσία σε εξιδεικευμένους γιατρούς, οι οποίοι του έδωσαν δεκαπέντε χρόνια ζωής.
Ο Δεμίρης συνέχισε να είναι ενεργός στον χώρο και την επόμενη δεκαετία.
Στην τηλεόραση συνεχίζει την καριέρα του με αμείωτη ένταση: «Ιστορίες χωρίς δάκρυα» το 1977, «Το ημερολόγιο ενός θυρωρού» το 1979, «Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα» (1980) και «Κλέφτες και αστυνόμοι σε δράση» το 1985…
Οι τελευταίες του ταινίες θα είναι βιντεοκασέτες εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1980 («Ένας μπόμπος στα θρανία» και «Κουμπάρε μου ξεφτίλα» το 1988), καθώς μέχρι τότε η υγεία του είχε κλονιστεί, χτυπημένος από καρκίνο του φάρυγγα…
https://m.youtube.com/watch?v=ZOAME8GBbJ8&feature=emb_title
Στη δεκαετία του 1980 είχε πρόβλημα με καρκίνο στο φάρυγγα και ενώ όλα έδειχναν ότι η υγεία του εξελισσόταν καλά, πέθανε το 1999 στο σπίτι του, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 60 ετών.
Ο Δεμίρης, επέστρεψε στο θέατρο και τους καθημερινούς ρυθμούς της ζωής του, παλεύοντας για καιρό με τη νόσο.
Από άλλη μια θεατρική περιοδεία είχε επιστρέψει άλλωστε στην Αθήνα εκείνο το μοιραίο φθινόπωρο ο 60άρης ηθοποιός, όταν θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στα Πατήσια στις 14 Οκτωβρίου 1999 από ανακοπή καρδιάς.
Αξέχαστος και ιδιοσυγκρασιακός, ο Δεμίρης έπαιξε σε σπουδαίες ταινίες παλαιότερων δεκαετιών και πέρασε γενναία στην ιδιαίτερη δεκαετία του 1980, αφήνοντάς μας με το χαμόγελο στα χείλη. Κι αν δεν έπαιξε ποτέ του πρώτο ρόλο, δεν τον είχε προφανώς ανάγκη…
Ένας σπουδαίος ηθοποιός γνωστός για την αξιοπρεπή του στάση. Πάλεψε μέχρι το τέλος με δύναμη και ήθος.