Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας πέραν από ταλαντούχος ηθοποιός ήταν και ένας ζεν πρεμιέ της εποχής του, αφού πόζαρε ως φωτομοντέλο στο Παρίσι τη δεκαετία του 30.
Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μπορεί να διέπρεψε στο απαιτητικό είδος της κωμωδίας, αλλά και οι δραματικοί ρόλοι, τους οποίους ερμήνευσε στο θέατρο, επαινέθηκαν από την κριτική.
Βέρος Αθηναίος, με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1913, στο Κολωνάκι, στην οδό Πλουτάρχου 13, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας τη σχέση του με τον αριθμό 13. Γιος χρυσοχόου, δούλεψε κοντά στον πατέρα του και αφού πέρασε δύο χρόνια στη Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα και ασχολήθηκε παθιασμένα με το ποδόσφαιρο, το 1931 βρέθηκε στο Παρίσι για να σπουδάσει την τέχνη του χρυσοχόου.
Τυχαία βρέθηκε να παίζει ως κομπάρσος σε μία ταινία και στη συνέχεια σε μία θεατρική παράσταση, που σκηνοθετούσε ο σπουδαίος Γάλλος θεατράνθρωπος Λουί Ζουβέ. Μαγεμένος από τα φώτα της ράμπας, αποφάσισε να κάνει στροφή στη ζωή του και ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική.
Μέσα στην κατοχή έπεσε θύμα του δωσίλογου και απατεώνα Κώστα Πετρουτσόπουλου. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας του δάνεισε (όπως και άλλοι από φόβο), και όταν ήρθε η στιγμή που ήθελε τα χρήματα λόγω αναγκών, μια μυημένη νοσοκόμα του τηλεφώνησε και του είπε ότι ο Πετρουτσόπουλος πέθανε από σηψαιμία.
Περίλυπος ο Κωνσταντάρας, που έχασε τα χρήματα του, πήρε μια ανθοδέσμη και πήγε στο νοσοκομείο.
Όμως, από μια άλλη νοσοκόμα που δεν ήταν μυημένη, πληροφορήθηκε ότι ο Πετρουτσόπουλος ποτέ δεν νοσηλεύτηκε εκεί, έχαιρε άκρας υγείας και αναχώρησε νωρίς το πρωί για την Ρώμη!
Το τέλος του μεγάλου ηθοποιού δεν θύμιζε τίποτε από τη λάμψη της δεκαετίας του 1960. Σε πλήρη αφωνία μετά από δύο εγκεφαλικά, κλεισμένος στο σπίτι του, τα δημοσιεύματα της εποχής έκαναν λόγο για τον έγκλειστο της Βάρκιζας.
Το κοινό όμως θα θυμάται πάντα τον μεγάλο ζεν πρεμιέ, τον Λαμπρούκο του ελληνικού κινηματογράφου, με τους μεγάλους ρόλους πίσω από τα εκφραστικά καταγάλανα μάτια του.