Ο γνωστός ηθοποιός, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, έγινε ευρέως γνωστός μέσα από τον ρόλο του στη σειρά «Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα». Έχει σπουδάσει υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και μαζί με τον Γιώργο Κατσή, συνθέτουν τη θεατρική «Ομάδα Μπέρν». Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος έχει τρία αδέρφια.
«Επηρεάζουν τη ζωή μου οι παραστάσεις και τα έργα που κάνω, τα συναισθήματα και όλη αυτή η εργασία πάνω στα έργα. Όταν, για παράδειγμα, πας να κάνεις τον Ίψεν, ο οποίος είναι ένας μεγάλος συγγραφέας που έχει πολλά πράγματα μέσα, τα οποία για να τα ακουμπήσεις και να καταλάβεις τι γίνεται πρέπει να επηρεαστείς πραγματικά 24 ώρες το 24ωρο. Αν δεν το κάνεις, θα είναι απλώς ένα ωραίο έργο και μπορεί να έχει και κάποιο νόημα. Για να μπεις βαθιά μέσα στα ζουμιά που έχει το έργο, πρέπει να επηρεαστείς πολύ. Έχω σκοπό και το προσπαθώ να επηρεάζομαι πολύ και μετά να υπάρχει αποσυμπίεσα Κάποιες φορές μπορεί να είναι δύσκολο για τους γύρω μου, αλλά όποιος είναι μαζί μου πολύ καιρό, γονείς, φίλοι, συγγενείς, κοπέλες, το αντιλαμβάνονται ότι με επηρεάζει», έχει δηλώσει ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος στο Mytv.
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο δέκα χρόνια πριν, όταν ήμουν 21 χρονών έχει πει ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος στο theaternow.gr. Τότε ένας φίλος μου από το σχολείο είχε πάει στο «Θέατρο Αλλαγών» στην Ομόνοια και παρακολουθούσε σεμινάρια θεάτρου και αυτοσχεδιασμού κυρίως. Μου πρότεινε να πάω και έτσι ξεκίνησαν όλα. Εκείνη την περίοδο δεν είχα κάποιο σκοπό στη ζωή μου. Δούλευα στην εταιρεία του πατέρα μου που δεν μου άρεσε, είχα περάσει σε μια σχολή που δεν είχα πάει ποτέ. Οπότε, ήμουν ένα παιδί χωρίς στόχους και προσανατολισμό. Μέσα από το θέατρο άρχισα να βρίσκω το στόχο μου. Είδα πως με ενδιαφέρει, με γεμίζει και ότι όλα αυτά που ένιωθα σε πιο μικρή ηλικία και τις πληγές που είχα πως μπορούσα να τα εκφράσω στο θέατρο. Μετά από δύο-τρία χρόνια αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό».
«Αν δεν περνούσα στο Εθνικό, που ήταν δωρεάν η φοίτηση, δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με το θέατρο γιατί δεν θα μου έδιναν χρήματα οι γονείς μου για να φοιτήσω σε κάποια ιδιωτική σχολή.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να περάσω στο Εθνικό. Θυμάμαι όταν βγήκαν τα αποτελέσματα και διάβασα το όνομά μου στον υπολογιστή χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι και είπα: «Ναι, ρε γαμώτο». Έβγαλα ένα άχτι, γιατί ο πατέρας μου είναι μηδενιστής και μου είχε πει «Σιγά μην σε πάρουν στο Εθνικό», ένιωσα μία ικανοποίηση που τότε δεν μπορούσα να την εκφράσω με αγνή χαρά. Ένιωσα λίγο ότι τους απέδειξα τι μπορώ να κάνω. Όμως δεν χρειάζεται να αποδεικνύουμε πάντα. Καλύτερα να κάνουμε κάτι για να το χαρούμε απλά και ωραία. Αυτό το καταλαβαίνω τώρα, μετά από οκτώ χρόνια, που μπορώ πλέον να χαίρομαι για τις επιτυχίες μου χωρίς να χρειάζεται να αποδεικνύω τίποτα σε κανέναν. Το θέμα είναι να δουλεύουμε, να χαιρόμαστε και να βοηθάμε τον εαυτό μας. Φυσικά, όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου πως πέρασαν στο Εθνικό έκλαιγαν από χαρά», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του.
«Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήρθε γρήγορα. Με είδε η Γεωργία Μαυραγάνη στις εξετάσεις που κάναμε στο Εθνικό και ζήτησε να πάω στην ακρόαση για μια δουλειά που ήταν για εφήβους και λεγόταν «Όχι αθώος πια». Γενικά έχω κοπιάσει για αυτή τη δουλειά. Μπορεί να δουλεύω κάθε χρόνο, αλλά δεν είναι πως καθόμουν και ερχόντουσαν οι δουλειές. Κόπιαζα… Και κιλά έχασα και γυμναστική έκανα και τραγούδι και διάβασα. Πριν μπω στη σχολή δεν ήξερα τίποτα. Όταν πέρασα ήξερα πρέπει να διαβάσω. Η δουλειά αυτή θέλει κόπο. Δεν νιώθω ότι θυσίασα πράγματα από την προσωπική μου ζωή για την υποκριτική. Τώρα που βλέπω τον εαυτό μου στο παρελθόν, ήμουν ένα παιδί που δεν είχε σκοπό στη ζωή του και μπήκε στο θέατρο και βρήκε σκοπό. Τελικά η προσωπική μου ζωή, όπως τη βλέπω πλέον, που μένω και μόνος μου τρία χρόνια εδώ στα Εξάρχεια, συνδυάζεται με τη δουλειά μου. Ό, τι σχέσεις και αν έχω κάνει ήταν με κοπέλες που μπορούσαν να θαυμάσουν την δουλειά μου και να συνδυαστούν με αυτήν. Η δουλειά αυτή, ειδικά ανάλογα την παράσταση, απαιτεί πολύ χρόνο από την προσωπική σου ζωή. Φέτος έπαιζα σε ένα παιδικό καθημερινά και πήγαινα και γυμναστήριο για να βγαίνει αυτή η παράσταση. Είχα ένα ρόλο που έτρεχε πάνω-κάτω. Αν θέλω να βγάλω την παράσταση και σωματικά και φωνητικά και ψυχικά θέλει πολλή δουλειά πέρα από την παράσταση. Δεν θεωρώ όμως πως θυσιάζω κάτι, γιατί μου αρέσει πολύ αυτή η προετοιμασία που χρειάζεται για να τα καταφέρεις. Δεν θα προτιμούσα ένα ταξίδι δέκα μέρες στην Ιταλία από το να χάσω μια δουλειά για τέσσερις μήνες. Προτιμώ τη δουλειά από την αναψυχή. Γιατί για μένα είναι και αναψυχή η δουλειά».
«Ήρθα σε αντιπαραθέσεις με τους γονείς μου. Δεν έκανα τη δουλειά που ήθελε ο πατέρας μου να ακολουθήσω, οπότε εναντιώθηκα και πήγα να ασχοληθώ με την τέχνη. Δυσκολεύτηκα πολύ και στη σχέση με τον πατέρα μου, οπότε αυτό-που συνέβη πριν από οκτώ χρόνια ήταν μια θυσία. Κατάφερα και πέρασα στο Εθνικό που ήταν δωρεάν, οπότε δεν είχα μεγάλη οικονομική ανάγκη: Τότε, λοιπόν, εναντιώθηκα στο θέλημα του πατέρα μου. Από τότε θυσιάζω κάποιες οικονομικές ανέσεις για την τέχνη, όμως, όταν πηγαίνω στη δουλειά μου και νιώθω χαρούμενος, δεν είναι για μένα θυσία. Παλαιότερα δούλευα σε ένα βιβλιοδετείο του πατέρα μου και με έπιανε η ψυχή μου, δεν ήθελα. Τώρα πάω για. πρόβα και είμαι μια χαρά γιατί με γεμίζει η δουλειά μου. Ακόμα και όταν έχω σχέση με κάποια κοπέλα, είμαι καλά γιατί είμαι καλά στη ζωή μου».
«Πριν μπω στο “Εθνικό”, στα 23 μου, ζύγιζα 110 κιλά! Απ’ όταν τελείωσα το σχολείο και όσο δούλευα στο βιβλιοδετείο ήμουν 110 κιλά. Δεν είχα κάποιο θέμα υγείας, αλλά έτρωγα πάρα πολύ και δεν έκανα τίποτε άλλο. Κάποια στιγμή αποφάσισα να τα χάσω, γιατί δεν ένιωθα ωραία με το σώμα μου. Κάποτε μου έλεγαν οι γονείς μου να αδυνατίσω, αλλά εγώ δεν το έκανα. Κι όταν σταμάτησαν, το πήρα απόφαση. Έτσι άρχισα το τρέξιμο και δεν έτρωγα το βράδυ. Μέσα σε έναν χρόνο από τα 110 κιλά έφτασα στα 85. Οι φίλοι μου είχαν πάθει πλάκα και με ρωτούσαν πού πήγε ο άλλος μισός και τέτοια! Μόνο τρέξιμο και καθόλου φαγητό το βράδυ. Πρόσεχα πολύ τη διατροφή μου, γιατί έπινα και μετά πήγαινα στις 3 το πρωί και έτρωγα κρέπα κ.ά. Κι αυτό έχει τη χαρά του, αλλά άμα θέλεις να τρέξεις, να κάνεις πράγματα και να νιώσεις καλά -και σωματικά να έχεις αντοχές- είναι δύσκολο», έχει πει ο ίδιος.