Ο Άγιος Ονούφριος θεωρείται από τους σημαντικότερους ασκητές της ιστορίας του Χριστιανισμού. Οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι καταγόταν από την Περσία. Ξεκίνησε τη μοναχική του πορεία σε ένα κοινόβιο κοντά στην Ερμούπολη της Θηβαΐδος. Εκεί, επιδόθηκε σε αυστηρή άσκηση, υπακοή και πνευματική εξέλιξη. Αργότερα, η επιθυμία του για ακόμα μεγαλύτερη απομόνωση και άσκηση τον οδήγησε στα βάθη της ερήμου. Εκεί έζησε για περίπου 60 χρόνια, επιδιδόμενος σε αυστηρότατη νηστεία και προσευχή. Σύμφωνα με την παράδοση, φορούσε μόνο τα φύλλα των δέντρων και ζούσε με ελάχιστη τροφή.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Ονούφρη στις 12 Ιουνίου κάθε έτους. Η ημέρα αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία για όσους φέρουν το όνομα Ονούφριος και Ονούφρια. Θεωρείται προστάτης των ασκητών και των μοναχών.
Εικονίζεται συνήθως με μακρυά, γκρίζα γενειάδα και ράσα φτιαγμένα από φύλλα δέντρων. Υπάρχουν διάφοροι ναοί και μονές αφιερωμένες στον Άγιο Ονούφριο στην Ελλάδα, όπως η Μονή Κεράτων στην Αττική και η Μονή Λειμώνος στη Λέσβο.
Ανέπτυξε τις ασκητικές του αρετές στο μέγιστο βαθμό και έγινε γνωστός ως ο ασκητής Παφνούτιος. Ο Παφνούτιος τον ανακάλυψε, έμαθε για την ασκητική του ζωή και μετέφερε τα πάντα γι’ αυτόν στους ασκητές της Αιγύπτου. Μετά τον θάνατο του Ονούφριου, ο Παφνούτιος έθαψε το σώμα του σε έναν βράχο, τυλίγοντάς το με ένα μέρος του χιτώνα του.
Ο παρακάτω απολογισμός είναι η εξομολόγηση ενός εκκλησιαστή που αναδεικνύει ποιος άγιος μπορεί να μας σώσει από τον θάνατο.
Αυτή τη διήγηση μοιράστηκε ο Γέροντας Χριστόδουλος κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην αγροικία στο Βουνό, όπου βοηθούσα τον κηπουρό, τον αδελφό Ιερώνυμο, στις 12 Ιουνίου 1944.
Ο γέροντας Χριστόδουλος, αναπολώντας ένα γεγονός που συνέβη κατά τη διάρκεια της τουρκικής κατοχής γύρω στο 1910, μοιράστηκε την ακόλουθη ιστορία για να τιμήσει και να δοξάσει τον Άγιο Ονούφριο.
«Εγώ», άρχισε, «εκείνη την εποχή, ως νεότερος άνδρας, υπηρετούσα ως διαχειριστής του δάσους του μοναστηριού. Μια μέρα, επιστρέφοντας στην Παναγία, συνάντησα έναν Τούρκο δασοφύλακα, έναν κυβερνητικό αξιωματούχο.
Αφού περάσαμε ώρες όρθιοι, δείχνοντάς του τα όρια του μοναστηριού, κατεβήκαμε τελικά σε αυτό το σημείο για να ξεκουραστούμε και να γευματίσουμε. Ο Τούρκος ήταν εξαντλημένος από το ταξίδι και ελαφρώς υπέρβαρος. Αφού απολαύσαμε το γεύμα μας, πήγαμε στη βρύση. Ο Τούρκος, ενθουσιασμένος και αναζωογονημένος από το κρύο νερό της πηγής, έπινε ξανά και ξανά, χωρίς αναστολές».
Ο Χριστόδουλος συνέχισε: «Αναφώνησε: ‘Α, τσίχλα! Τσίχλα! Κρύα και καλή!’ Αλλά συνέχισε να πίνει και σε λίγο άρχισε να βιώνει αφόρητους πόνους. Η κοιλιά του πρήστηκε και το πρήξιμο έφτασε μέχρι το στήθος του. Φώναζε και παρακαλούσε για βοήθεια.
Ήμασταν αβοήθητοι και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. ‘Ω,’ φώναζε, ‘θα σκάσω, θα σκάσω! Βρεθήκαμε μπροστά σε μια δελεαστική κατάσταση. Γύρισα στον γέρο Ιωακείμ τον Κρητικό και του είπα: ‘Λυπάσαι τον Τούρκο; Μπορεί να πεθάνει και να έχουμε πρόβλημα».
«Ε», απάντησε ο Ιωακείμ, «μήπως πρέπει να λυπηθούμε τον Τούρκο; Ας τον αφήσουμε να πεθάνει».
«Αλλά ήξερα τις συνέπειες. Θα μας ενέπλεκαν, θα μας πήγαιναν στη Θεσσαλονίκη και το μοναστήρι θα είχε έξοδα. ‘Ει! είπε ο Ιωακείμ, ‘Τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτόν εδώ στα βουνά; Κάντε ό,τι μπορείτε. Δεν θα παρέμβω.
Γιατί ήπιε τόσο πολύ νερό; Απλά για να….
Περισσότερες ειδήσεις σήμερα
Διαβάστε επίσης:
Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: «Βλέπω πολλούς νέους να πεθαίνουν και γέρους να ζούν πολλά χρόνια…»