Τα περιστατικά σχολικού εκφοβισμού δυστυχώς διαδέχονται το ένα – το άλλο στην Ελλάδα και οι γονείς των θυμάτων έρχονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση που δεν θα το ήθελαν ακόμα και για τον χειρότερο εχθρό τους. Στις μέρες μας υπάρχει επαρκής ενημέρωση σχετικά με το bullying, όμως δεν ήταν πάντα έτσι.
Τότε δεν το λέγαμε bullying ούτε σχολικό εκφοβισμό. Τότε τα παιδιά έπαιζαν στην αυλή του σχολείου, στις πλατείες και στις παιδικές χαρές χωρίς σχεδόν καμιά επίβλεψη από ενήλικα. Κι αν υπήρχε κάπου κάποια γιαγιά να μας κοιτάζει ή κάποια γειτόνισσα δεν έμπλεκε στους καυγάδες μας. Τα παιδιά με έλεγαν “χοντρή” αλλά μετά από λίγο παίζαμε όλοι μαζί. Κανείς δεν καταλάβαινε ότι με είχε πειράξει. Ούτε καν εγώ η ίδια. Κανείς δεν με στήριζε εκείνη τη στιγμή. Και κανείς δεν συζητούσε για το πώς μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Τα παιδιά κοροϊδεύαμε, πειράζαμε, κλωτσάγαμε, χτυπάγαμε και μετά τα βρίσκαμε ή δεν τα βρίσκαμε.
Κι ενώ πλέον οι γονείς φαίνεται να έχουν μια σαφώς καλύτερη ιδέα για το πώς να αποτρέψουν το bullying αλλά και πώς να στηρίξουν τα παιδιά τους είτε είναι “θύτες” είτε είναι “θύματα”, κι η δική μου η μαμά τότε, έκανε κάτι τόσο μαγικό- ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει- που με είχε βοηθήσει να διαχειριστώ τον εκφοβισμό.
Κάθε φορά που της έλεγα ότι κάποιος με είχε κοροϊδέψει- δεν της το έλεγα πάντα- μου έκανε πάντα την ίδια ερώτηση. Αφού άκουγε όλη την ιστορία προσεχτικά, η πρώτη της ερώτηση ήταν “τι μας λέει αυτό που έκανε το παιδί για εκείνο;”.
Τότε φανταζόμασταν μαζί ιστορίες για τον ποιο λόγο ήθελε να με κοροϊδέψει, τι ένιωθε, πώς ήταν η μέρα. “Ίσως να πέρασε μια άσχημη μέρα”, “μπορεί κάποιος να τον είπε χοντρό”, “μπορεί να νιώθει άσχημα για το σώμα του”, “μπορεί να το είδε στην τηλεόραση” και άλλα τέτοια. Σταδιακά, άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάθε φορά που κάποιος με κορόιδευε το πρόβλημα δεν ήμουν εγώ… αλλά το άλλο παιδί. Σε εκείνο είχε συμβεί κάτι και ένιωθε την ανάγκη να κοροϊδέψει. Και χωρίς να το καταλάβει, η μαμά μου με μάθαινε ότι το θύμα δεν φταίει ποτέ!
Ταυτόχρονα, όμως, με βοηθούσε να έχω κι ενσυναίσθηση. Καταλάβαινα ότι η αγένεια είναι ένας τρόπος έκφρασης του θυμού και μιας εσωτερικής διαμάχης. Και κάθε φορά που κάποιος με κορόιδευε, δεν αναρωτιόμουν “γιατί κοροϊδεύει εμένα ή τι έχω;” αλλά “τι να συνέβη σε αυτό το παιδί;”.
Η ερώτησή της ήταν η ασπίδα που μου έδωσε για να προστατεύω τον εαυτό μου. Για να μην πληγώνομαι αλλά και να μην θυμώνω. Με έμαθε να μην παίρνω όσα λένε οι άλλοι προσωπικά και να θέτω τα όριά μου με ψυχραιμία.
Περισσότερες ειδήσεις σήμερα:
Διαβάστε επίσης: