Η Μαρία Ηλιάκη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «Marie Claire» και τη δημοσιογράφο Εβίτα Τσιλοχρήστου και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην εγκυμοσύνη της, στην απώλεια της μητέρας της αλλά και στην απουσία της από την τηλεόραση.
Η γνωστή παρουσιάστρια μίλησε για την περίοδο της εγκυμοσύνης της, πώς βιώνει τη μητρότητα, την απώλεια της μητέρας της και την απουσία της από την τηλεόραση.
Η περίοδος της εγκυμοσύνης πώς ήταν;
Δεν μπορώ να πω πως ήταν ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Άργησα να συνδεθώ συναισθηματικά με το όλο θέμα. Ήμουν στρατιώτης, κάνοντας σωστά όλα όσα έπρεπε για εννιά μήνες για να είναι το παιδί καλά. Δεν έζησα τις συγκινήσεις, που λένε, με τo μωρό, όταν το έβλεπα σε υπέρηχους ή όταν άκουγα την καρδιά του. Ένιωθα ανακούφιση που ήταν το παιδί καλά. Ακόμη και τη στιγμή της γέννησης της κόρης μου ήμουν σοκαρισμένη και όχι συγκινημένη.
Όταν την είδα μπροστά μου τα πρώτα δευτερόλεπτα, μου φάνηκε τεράστια. Αναρωτιόμουν πού ήταν το πλάσμα αυτό και πώς χωρούσε μέσα στην κοιλιά μου. Σκεφτόμουν τέτοια απλά πράγματα. Είχα και δύσκολη εγκυμοσύνη με πολλούς εμετούς, δεν είχα χρόνο να χαρώ τη συγκεκριμένη περίοδο. Μετά τους πρώτους πέντε μήνες της ζωής της ένιωσα έντονα συναισθήματα. Αρχίσαμε να καταλαβαινόμαστε κι εγώ ξεκίνησα να τρελαίνομαι. Η επαφή με το μωρό όταν αρχίζει να καταλαβαίνει, είναι πολύ όμορφη.
Έχασες τη μητέρα σου σε μια κομβική ηλικία. Στην καριέρα σου αναπτυσσόσουν ακόμη, δεν είχες αποκτήσει τη δική σου οικογένεια. Τι σκέψεις προκαλεί αυτή η δύσκολη εμπειρία τώρα που είσαι κι εσύ μητέρα;
Δίχως να το γνωρίζω – επειδή είχαμε μια συγκρουσιακή σχέση – η μητέρα μου ήταν ένας πολύ βασικός πυλώνας στη ζωή μου. Εκτός του ότι ήταν το λιμάνι μου και απευθυνόμουν σ’ εκείνη για ό,τι κι αν συνέβαινε, ήταν και ο άνθρωπος στον οποίο ξεσπούσα. Γιατί εκείνη ήταν πάντα εκεί να με ακούει και να μου τα συγχωρεί όλα.
Οπότε περάσαμε πολύ γλυκές αλλά και πολύ δύσκολες στιγμές, ειδικά στην εφηβεία. Όταν χάνεις τη μητέρα σου, αισθάνεσαι ορφάνια. Μια μεγάλη μοναξιά. Αυτό ένιωσα. Θα ήθελα πολύ να είναι εδώ, γιατί αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Στο μαιευτήριο τη σκεφτόμουν έντονα, ήθελα να είναι εκεί. Μου λείπει πολύ.
Σχετικά με το αν μ’ επηρεάζει κι αλλιώς τώρα που είμαι μητέρα, ναι, έχω σκεφτεί αρκετές φορές, με φόβο και με τρόμο πώς θα είναι για το παιδί μου αν φύγω εγώ από τη ζωή. Αλλά, όπως είπα, επειδή ο φόβος σε μένα αποτελεί τροχοπέδη, προσπαθώ ν’ αγαπώ όσο γίνεται τον εαυτό μου και να τον προσέχω. Είμαι στρατιώτης σε αυτό. Κάνω τις εξετάσεις μου, κοιτάζω να είμαι καλά, να είμαστε υγιείς εγώ και ο πατέρας της Κατερίνας, για να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά της.
Όταν απουσιάζεις από την τηλεόραση, πώς το διαχειρίζεσαι;
Έχω υπάρξει εκτός τηλεόρασης και με τους δύο τρόπους. Από δική μου επιλογή και το αντίθετο, οπότε μπορώ πια να τα διαχειριστώ και τα δύο. Έχω περάσει και περιόδους που στενοχωριόμουν, όπως μπορεί να στενοχωριέται κάθε επαγγελματίας που δεν κάνει τη δουλειά του. Η τηλεόραση είναι η δουλειά μου, από αυτή έχω μάθει να βιοπορίζομαι και να ζω. Οπότε όταν ένας άνθρωπος δεν εργάζεται είναι στενάχωρο. Επηρεάζεται κανείς τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.
Επειδή όμως έχω σπουδάσει επικοινωνία και ο τομέας αυτός έχει πολλά παρακλάδια ευτυχώς, μπορώ να κάνω και άλλα πράγματα όταν δεν βρίσκομαι κάπου τηλεοπτικά. Κι επειδή έχει πολύ «θόρυβο» ο συγκεκριμένος χώρος που σε παρασύρει και ασχολείσαι με πράγματα που δε θα έπρεπε, κάποιες φορές είναι ωραίο να κάνεις κι ένα διάλειμμα. Εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν είναι και τόσο σημαντικά τα «γύρω – γύρω» που εμείς νομίζουμε.