Η Χαρούλα Αλεξίου εμφανίστηκε στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και μίλησε στην Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο για άγνωστες πτυχές της καριέρας της, την απώλεια της φωνής της αλλά και για τον ρόλο της στο Maestro.
Χαρούλα Αλεξίου: «Το πένθος ήταν για την απώλεια της φωνής»
«Βάρος έχει ο χρόνος που αφιερώνεις για να γίνουν αυτά τα πράγματα. Που αφιερώνεσαι στη δουλειά, που δεν ζεις τη ζωή όπως τη ζουν οι άλλοι, κάποια πράγματα τα θυσιάζεις. Για παράδειγμα, να κάνεις μια συνέντευξη ενώ δεν θέλεις. Έχω πάρει απόσταση πια. Μου έδωσε απόλυτη ελευθερία. Το πένθος δεν ήταν επειδή έφυγα από τη δουλειά. Το πένθος ήταν για την απώλεια της φωνής. Όσο και να θες να το διασκεδάσεις, τα έκανα όλα, ταξίδεψα στον κόσμο, είμαι χορτάτος άνθρωπος. Όμως θες τη φωνή σου. Τα σημάδια είχαν φανεί.
Όταν τραγουδάς πρέπει να τραγουδάς, δεν γίνεται να κοροϊδεύεις. Εάν θες να κρατήσεις το καλό που σου έχει συμβεί στη ζωή, κρατάς αυτό και πας παρακάτω. Δεν είναι μια απλή υπόθεση το να πας παρακάτω. Πρέπει να παραδεχτείς την απώλεια, την ήττα, τη νέα συνθήκη. Θέλει τον χρόνο του. Και το πένθος θέλει τον χρόνο του» ανέφερε αρχικά η καταξιωμένη τραγουδίστρια.
«Δεν έζησα μια εύκολη ζωή από παιδί, ήταν ένας συνεχής αγώνας. Καθετί που γινόταν ήταν μια άσκηση δυσκολίας πάνω στην δυσκολία. Ήμουν μαθημένη στον αγώνα και για αυτό απολάμβανα και έδινα στον εαυτό μου τα δώρα αυτά, να απολαύσει και άλλα πράγματα που δεν θα έκανα.
Χαρούλα Αλεξίου: «Δυστυχώς με ενδιέφερε η γνώμη των άλλων»
Όπως το να ζήσω ένα διάστημα στο Παρίσι. Κάνε το κέφι σου! Αυτό καμιά φορά μπορεί να είναι και μια απάντηση, ένας θυμός. Όταν είναι μόνο ομαλά τα πράγματα, δεν φτάνεις σε αυτές τις αποφάσεις. Είναι χρήσιμο να υπάρχουν και δυσκολίες» εξομολογήθηκε η Χαρούλα Αλεξίου.
«Όσο και να φαίνομαι και να είμαι συντηρητική αλλά είμαι και τρελή. Σέβομαι την οικογένεια, σέβομαι τις παραδόσεις, η εποχή τρέχει περισσότερο από αυτό που μπορείς να αντιληφθείς και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ξινή με κάτι καινούργιο που συμβαίνει. Θέλω να μη χάσω τις αισθήσεις μου, το πώς αντιλαμβάνομαι τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, δεν θέλω να χάσω την ενσυναίσθησή μου. Οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν γίνονται πιο εγωιστές γιατί υπάρχει ο φόβος του θανάτου» συμπλήρωσε η Χαρούλα Αλεξίου.
