Η ολυμπιονίκης Άννα Κορακάκη γεννήθηκε στη Δράμα στις 8 Απριλίου 1996. Προπονητής της είναι ο πατέρας της Τάσος Κορακάκης.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο πιστόλι 25 μέτρων και το χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων και είναι η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια στην ιστορία των Ελληνικών Ολυμπιακών Ομάδων, που κατέκτησε δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων.
Αποτέλεσε την πρώτη γυναίκα η οποία έλαβε ως πρώτη λαμπαδηδρόμος την Ολυμπιακή Φλόγα μετά το άναμμα της για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.
Η χρυσή Ολυμπιονίκης Άννα Κορακάκη σε μια σπάνια συνέντευξη στο Down Town και την Αμάντα Φούντη, μίλησε για την περιπέτεια που βίωσε με τον άνθρωπο που την παρακολουθούσε.
Η Άννα Κορακάκη σε μία σπάνια, εφ’ όλης της ύλης, συνέντευξη
Παράλληλα, αναφέρθηκε στον πρωταθλητισμό, την εικόνα που έχει ο κόσμος για εκείνη και για την πρόταση γάμου που δέχθηκε από τον σύντροφό της.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την συνέντευξη της Άννας Κορακάκη
Είσαι τόσο δυναμική και στη ζωή σου;
Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν είμαι. Όσοι με βλέπουν απ’ έξω νομίζουν πως είμαι αγέρωχη, πολύ δυναμική και ενίοτε σκληρή. Είναι κάτι που μου έχουν πει αρκετές φορές, αλλά καμία σχέση. Αν με γνωρίσεις και κάνουμε παρέα θα δεις
πως είμαι το εντελώς αντίθετο.
Οπότε θεωρείς πως είναι άμυνα όλο αυτό;
Μάλλον, δεν ξέρω. Αναγνωρίζω ότι φαίνομαι έτσι, αλλά ίσως είναι κάποια άμυνα, είναι μέχρι να με ξεκλειδώσεις. Υπάρχουν φορές που κι εγώ βλέπω κάποια βίντεο από αγώνες και φωτογραφίες μου και λέω: «Τι έκφραση είναι αυτή; Τόσο παγερή είμαι;» Δεν το καταλαβαίνω εκείνη τη στιγμή, αλλά είμαι το ακριβώς αντίθετο. Είμαι μαλακή σαν βούτυρο και κλαίω με το παραμικρό. Έχω ακούσει σχόλια ότι είμαι σνομπ ή ξινή, αλλά δεν δίνω σημασία. Ξέρω ότι δεν είμαι έτσι και μου αρκεί. Και οι άνθρωποι που αγαπάω και υπολογίζω επίσης ξέρουν ποια είμαι. Αν ο άλλος δεν με προσβάλει, δεν με θίξει ή δεν με διαβάλει δεν θα ασχοληθώ.
Πως διαχειρίστηκες το σχόλιο ότι «Η Άννα Κορακάκη τα θαλάσσωσε» που άκουσες όταν κατέκτησες την 6η θέση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο;
Αυτό το είχα μάθει αφού ολοκλήρωσα τους αγώνες μου. Όταν είμαι σε πολύ μεγάλους αγώνες, ειδικά σε Ολυμπιακούς, δεν βλέπω καθόλου το κινητό, δεν μπαίνω στο Internet και δεν έχω καμία επαφή για να είμαι όσο μπορώ ανεπηρέαστη και να μη χαλάσει από κάτι η ψυχολογία μου. Και επειδή, όπως σου είπα, είμαι πάρα πολύ ευαίσθητη, δεν μπαίνω να δω τίποτα – όχι μόνο τα σχόλια που μπορεί να αφορούν εμένα. Μπορεί να δω μία στενάχωρη είδηση ή αδέσποτα ζωάκια και να με χαλάσει πάρα πολύ, οπότε το αποφεύγω. Δεν με στεναχώρησε το σχόλιο για εμένα, αλλά με τρόμαξε που αυτός ο άνθρωπος είχε βήμα και μπορούσε να λέει ό,τι του κατέβει. Το ότι μπορεί να διαδίδει πως μία 6η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες και το να προκριθείς σε τελικό είναι αποτυχία. Όλα αυτά τα πλασαρίσματα λίγο κάτω από τα μετάλλια σπουδαίων αθλητών για τρίχες δεν μπορούν να θεωρούνται αποτυχία. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να κάνουν τελικό μετά από μία ώρα και να είχαν διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν το πήρα προσωπικά, με στεναχώρησε που μπορεί να αποθάρρυνε άλλους ανθρώπους. Τα μετάλλια είναι η στιγμή. Είναι και οι 8 ισάξιοι.
Αυτό που έμαθες στον κόσμο είναι να μην είμαστε αυστηροί στον τρόπο που κρίνουμε τους αθλητές.
Πραγματικά δεν ξέρουμε τι μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος. Ακόμα και έξω στο δρόμο όταν είμαστε, ας μην κρίνουμε πολύ εύκολα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να ζει ο άλλος από πίσω. Ο ταμίας που θα σου μιλήσει στραβά μπορεί να έχει το παιδί του άρρωστο. Δεν ξέρεις τι γίνεται με τον καθένα δίπλα μας, καλό θα ήταν να μη βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα.
Μοιράστηκες δημόσια την περιπέτεια με τον άνθρωπο που σε παρακολουθούσε. Πόσο σε καθόρισε όλο αυτό;
Και δεν έγραψα τίποτα. Αυτό ήταν το ένα δέκατο αυτών που έγιναν. Είναι κάτι τραυματικό. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Όχι μόνο με καθόριζε, με όριζε κιόλας: Για δύο χρόνια κάθε μου κίνηση, κάθε μου πράξη, κάθε μου στιγμή. Επί δύο χρόνια με το που έβγαινα από το σπίτι ήταν αυτό το πράγμα. Δεν σου κρύβω ότι ακόμα το σκέφτομαι, δεν φεύγει νομίζω ποτέ. Απλώς μαθαίνεις κάπως να ζεις με αυτό και να το διαχειρίζεσαι για να μη σε τρελαίνει και να μην είσαι έρμαιο συναισθημάτων και φοβιών. Και φαντάσου πώς μπορεί να ένιωσε ο δημοσιογράφος που έκανε εκείνο το σχόλιο στους αγώνες του Τόκιο όταν έμαθε τι μου συνέβαινε.
Δηλαδή έβγαινες από το σπίτι και έβλεπες τον άνθρωπο αυτό μπροστά σου;
Ναι, διαρκώς. Και δεν τελείωνε εκεί: Με ακολουθούσε, πήγαινε όπου πήγαινα από πίσω μου. Στο αυτοκίνητο έβρισκα λουλούδια ή σημειώματα, ασταμάτητα και αδιάλειπτα. Μια μέρα που δεν ήταν ο τότε σύντροφός μου στο σπίτι αποπειράθηκε με ένα φίλο του να μπουν μέσα στο διαμέρισμά μου όταν ήμουν μόνη. Κόντεψε να σπάσει την πόρτα και ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν έμπαινε. Είχαμε πάρα πολλά: απειλές, εκφόβιζε φίλους μου, δικούς μου ανθρώπους, γνωστούς μου στις δουλειές τους. Ήταν δύο χρόνια ένα μαρτύριο. Όμως, δεν είναι τόσο όλο αυτό το κυνηγητό, όσο το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος που σε κυνηγάει σου έχει δώσει άπειρα δείγματα πως είναι δυνητικά επικίνδυνος. Αυτό σε κρατάει συνέχεια σε εγρήγορση για άμυνα. Είναι το απρόβλεπτο, δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ο άλλος, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, και αυτό το κάνει τρομακτικό. Εκεί που ηρεμούσε, ξαφνικά από το πουθενά κάτι απρόβλεπτο γινόταν. Εκεί είναι η λεπτή γραμμή.
Πότε κατάλαβες πως έπρεπε να κάνεις κάτι;
Ήταν η απόπειρα να μπουν στο σπίτι τότε κάλεσα την αστυνομία, πήγε αυτόφωρο, έγιναν όλες οι διαδικασίες και μετά από λίγους μήνες ήταν ο εμπρησμός του αυτοκινήτου του τότε συντρόφου μου. Εκεί μάλιστα κινδύνεψαν και άνθρωποι γιατί ήταν σταθμευμένο στο κέντρο της πόλης, κάτω από μια μεγάλη πολυκατοικία. Κάηκε το μισό κτίριο, κάηκαν κι άλλα οχήματα.
Αυτό με τον τότε σύντροφό σου τύπου εκδίκηση;
Να εκδικηθεί για τι ακριβώς; Να εκδικηθεί έναν άνθρωπο επειδή απλώς έχει σχέση μαζί μου; Δεν ξέρω τι είχε στο νου του και τι τον ώθησε να το κάνει αυτό. Και ενώ έκανε όλα αυτά δεν υπήρξε το αίσθημα της μεταμέλειας ούτε στιγμή.
Δηλαδή όλη αυτή η ιστορία έγινε επειδή σε θαύμαζε υπερβολικά; Του έγινες εμμονή;
Ήταν καθαρά εμμονικός. Έχουν βρεθεί αρχεία με εμένα, φωτογραφίες μου και πράγματα που ποστάρω, σε τηλέφωνά του και υπολογιστές, αποθηκευμένα και τριπλοαποθηκευμένα.
Δέχτηκες την Πρωτοχρονιά πρόταση γάμου. Ήταν κάτι που υπήρχε στο μυαλό σου;
Σίγουρα είναι κάτι που ήθελα και ονειρευόμουν. Όταν είσαι σε μια σχέση και είναι ο άλλος ο άνθρωπός σου, τρέχει το μυαλό πιο πέρα και στην προοπτική μιας οικογένειας. Επομένως το περίμενα κάποια στιγμή, αλλά όχι τώρα. Το timing με εξέπληξε. Είναι ένας άνθρωπος που όχι μόνο με στηρίζει, με αγαπάει πιο πολύ απ’ όσο αγαπάω και στηρίζω εγώ τον εαυτό μου, και αυτό είναι αμοιβαίο.
Ανησυχείς μήπως σε αποσπάσει από το στόχο σου για το Παρίσι;
Όχι, κάθε άλλο! Δεν υπάρχει αυτό γιατί αλλιώς δεν θα προχωρούσαμε σε ένα τόσο μεγάλο βήμα. Δέχτηκα μια πρόταση γάμου, αλλά το γάμο δεν ξέρεις πότε θα τον οργανώσεις. Επίσης, ο γάμος δεν χρειάζεται να είναι κάτι grande που απαιτεί διοργάνωση χρόνων, μπορεί να γίνει κάτι πιο κλειστό ή χαλαρό. Οπότε είναι ένα γεγονός που δεν μας παρεμποδίζει σε κάτι σχετικά με την προετοιμασία μου αντίθετα, με μπουστάρει πολύ ψυχολογικά. Είναι κάτι ευχάριστο. Όταν σε κάποιο τομέα νιώθεις πως είσαι σταθερός, υπάρχει ισορροπία και γαλήνη σε οτιδήποτε αφορά αυτό, τότε είσαι και πιο ήρεμος. Αν νιώθεις καλά, αποδίδεις και πιο καλά.
