Την λίγο προηγούμενη εποχή πριν ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος παρακμάσει γεννήθηκε η τελευταία του μεγάλη επιτυχία, και αυτή δεν ήταν άλλη από τον Μαυρογυαλούρο με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Είναι κοινό μυστικό ότι ο Ελληνικός κινηματογράφος είχε αρχίσει να παρακμάζει ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, κυρίως γιατί παρήκμασαν μαζί του τα πρόσωπα εκείνα που πρωταγωνίστησαν στην ακμή του.
Χάθηκε η χρυσή εποχή του Σακελλάριου, χάθηκε η αισθητική της κωμωδίας, επικράτησε το φτηνό Φωσκολικό δράμα και η έλευση της Χούντας με τα πατριδοκάπηλα δράματα ήταν η οριστική ταφόπλακα.
Το 1965 ωστόσο γυρίστηκαν αρκετές σπουδαίες ταινίες και ανάμεσά τους ξεχωρίζει το δίχως άλλο η κωμωδία της Φίνος Φιλμ «Υπάρχει και φιλότιμο». Για να γεννηθεί ωστόσο ο θρυλικός Μαυρογυαλούρος έπρεπε ο Κωνσταντάρας να φτάσει στη χρυσή του ωριμότητα και να συναισθανθεί το χάρισμα του ως κωμικού. Έπρεπε και ο Σακελλάριος να βρεθεί στην πιο μεγάλη ίσως στιγμή του και να μας δώσει ένα τόσο καίριο και διαχρονικό σχόλιο για την πολιτική κατάσταση της χώρας.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που η καλαισθησία και το υψηλό χιούμορ δεν είχε ακόμα χαθεί από τον ελληνικό κινηματογράφο. Η κωμωδία του Μαυρογυαλούρου θα παραμείνει το «κύκνειο άσμα» μιας εθνικής κινηματογραφικής σχολής που χωρίς να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κατάφερε να παραγάγει λαϊκό πολιτισμό. Θα χρειαστεί ίσως μια άλλη εποχή, ένας άλλος νεοέλληνας για να ξαναδούμε κάποια στιγμή λαϊκές κωμωδίες ποιότητας, όπως και να ξανακούσουμε σπουδαία λαϊκά τραγούδια.
Γι΄αυτόν το λόγο παλιοί και νέοι βλέπουν και ξαναβλέπουν αυτές τις ταινίες που ήταν τότε φτιαγμένες με μεράκι και οι ηθοποιοί υπερταλαντούχοι.