Στα παλιά χρόνια του ’60 όπου ο ελληνικός κινηματογράφος άνθιζε, ο Αλέκος Σακελλάριος αρνιόταν να δώσει το δαχτυλίδι του βασιλιά της κωμωδίας στον Βέγγο ή στον Χατζηχρήστο
Ο Θανάσης Βέγγος και ο Κώστας Χατζηχρήστος υπήρξαν δύο ασίγαστες μηχανές γέλιου για πολλά χρόνια. Οι ταινίες τους ακολούθησαν την άνοδο και την πτώση της ελληνικής κωμωδίας ως ενός είδους που ξεπέρασε κατά πολύ κάθε άλλη μορφή δράματος στον ελληνικό κινηματογράφο.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα είχε διαμορφωθεί τελικά ο ελληνικός κινηματογράφος αν δεν υπήρχαν οι δύο αυτοί ογκόλιθοι . Σίγουρα θα υπήρχε λιγότερο γέλιο και ευθυμία στις ταινίες.
Ο Αλέκος Σακελλάριος και ο Βασίλης Λογοθετίδης
Ο Σακελλάριος, ωστόσο, ο καθ’ ύλην αρμόδιος δημιουργός της κωμωδίας θεωρούσε πάντοτε πως η αρχή του παντός στην υπόθεση γέλιο ήταν ο Βασίλης Λογοθετίδης. Κι είναι παράξενο που οι δύο αυτοί μεγάλοι ηθοποιοί, Βέγγος και Χατζηχρήστος ανάβλυσαν από μια κωμωδία ολκής («Ο Ηλίας του 16ου») στην οποία θα έπρεπε κανονικά να πρωταγωνιστεί ο Λογοθετίδης. Αυτή η απότομη αλλαγή σκυτάλης σηματοδότησε μια νέα καμπή στην Ελληνική Κωμωδία, στον Ελληνικό Κινηματογράφο γενικά.
Γιατί ο Αλέκος Σακελλάριος έδειχνε ως βασιλιά της Κωμωδίας τον Βασίλη Λογοθετίδη
Κι έτσι από τον «βασιλιά» περάσαμε στους δύο «πρίγκιπες», ο καθένας από τους οποίους κληρονόμησε ένα βασικό χαρακτηριστικό του μεγάλου Λογοθετίδη. Ο Χατζηχρήστος πήρε το αεικίνητο τέμπο του και ο Βέγγος τον γλυκόπικρο ρεαλισμό του. Για να επαληθευθεί με αυτό τον τρόπο η ρήση του Σακελλάριου: «Ο Λογοθετίδης ήταν το δέντρο, όλοι οι άλλοι είναι κλωνάρια του».
Μπορεί ο Σακελλάριος να είχε αυτή τη γνώμη αλλά και εμείς πιστεύουμε ότι και ο Βέγγος και ο Χατζηχρήστος άφησαν το αποτύπωμα τους στην κωμωδία του παλιού κινηματογράφου.
