Η αγαπημένη ηθοποιός Δήμητρα Παπαδήμα και με αφορμή την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης της, έδωσε μια συνέντευξη στην εφημερίδα OnTime και μεταξύ άλλων μίλησε για τη ζωή της, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, τους φόβους και τις κλειστές πόρτες.
Δήμητρα Παπαδήμα όσα δήλωσε για τις κλειστές πόρτες
Η ομορφιά σας σάς έκλεισε πόρτες;
Δεν χρειάζεται να είσαι όμορφη για να σου φερθούν κάποιοι έτσι. Εντάξει, τώρα βγήκαν στη φόρα κι όλα αυτά περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων αλλά εγώ είχα βγάλει το βιβλίο μου, «Βίος Βίας» πριν καν βγει κάτι από αυτά και ξεσκεπάσει το ελληνικό Metoo, όπου η ηρωίδα μου δεν δέχεται μύγα στο σπαθί της και περνάει διάφορα. Με όλα αυτά που γίνονται, αισθάνομαι πολύ καλά που τότε δεν προχώρησα σε καταγγελία και εγώ, γιατί είναι τόσο «άρρωστα» αυτά τα άτομα που τι γιατρειά να έχουν; Εγώ έχω φτάσει να μου λέει το παιδί μου «έτσι το σκέφτεσαι τώρα». Σίγουρα, αλλά τότε που μου συνέβαινε, είχα περάσει τα πάνδεινα. Μου έχουν φύγει νύχια, έχω πάθει νευρικό κλονισμό και ήμουν με ηρεμιστικές ενέσεις, γιατί έχω βαρέσει κι έχω φύγει.
Και φυσικά μου έχουν κλείσει πόρτες και παράθυρα και τηλεοπτικοί σταθμοί. Αλλά τώρα που ανεβάζω τα έργα μου νιώθω πάμπλουτη στη ζωή μου. Κάνω τις παραστάσεις μου και λέω, «Θεέ μου πόσο πλούσια είμαι με όλο αυτό που έχω μέσα μου, που γράφω, που διαβάζω, που έχουν τόσο νόημα για μένα οι λέξεις στο «Αγρίμι» μου, τη Μαρίκα Κοτοπούλη που σκίζει , στο μυθιστόρημα «Όλα μαύρα» στο οποίο γράφω την πραγματικότητα και θα πέσουν όλο ξεροί μόλις εκδοθεί. Το ήθελαν για ταινία, για τηλεοπτική σειρά και το κατέθεσα σε κανάλι, μου είπαν τα καλύτερα αλλά λόγω οικονομικού κόστους με έχουν σε αναμονή. Είπα «όχι, θα περιμένω» γιατί άμα θέλω να παίξω την ηρωίδα, τη μοναχική Λύκαινα, πρέπει να προλάβω και θα το κάνω. Έτσι, αρχικά το έκανα τετρακόσιες σελίδες μυθιστόρημα που θα βγει από τις εκδόσεις Νίκας. Κι ύστερα θα το κάνω και θεατρικό, για να το ανεβάσω και να παίξω τη μοναχική Λύκαινα που έχει περάσει τα μύρια όσα στη ζωή όπως αυτά που σας περιέγραψα. Ο Γιάννης στο μυθιστόρημα είναι ο ήρωας Ιωάννης Μπεμπές, ένας μεγάλος επιστήμονας που θα εφεύρει τη σκόνη με την οποία μπορούν να γεννούν οι γυναίκες ακόμα και στα εξήντα τους χρόνια! Κι όλοι διεκδικούν αυτή τη σκόνη. Έχει τρελή δράση, είναι κωμικοτραγικό.
Δήμητρα Παπαδήμα: Tα παιδικά της χρόνια
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα ανάποδα, με τα πόδια, από δύο καταθλιπτικούς γονείς, οπότε τούς μεγάλωσα. Δεν με μεγάλωσαν. Με εξάντλησε η ανωριμότητά τους. Έζησα από πολύ μικρή με το «βουητό» ενός οικογενειακού μυστικού στα αφτιά μου, πως είμαι από άλλον πατέρα, ο οποίος ήταν τραγουδιστής στα πανηγύρια. Έμεινε αδιευκρίνιστο. Δεν έμαθα ποτέ την αλήθεια από τους γονείς μου.
Δεν με στήριξαν σε τίποτα και για τίποτα. Έπρεπε να δουλεύω για να προσφέρω στην οικογένεια. Νόμιζα πως αυτό έπρεπε να κάνω. Βίωσα φόβο που μου έμεινε για πολλά χρόνια κι ύστερα μετατράπηκε σε οργή. Ειδικά προς τη μητέρα. Πέθανε πριν από 7 μήνες. Μου φίλησε το χέρι, ευχαριστώντας με για όσα έκανα για την οικογένεια.
Φόβος, οργή. Πολύ δύσκολα συναισθήματα, ειδικά για ένα παιδί. Είναι μεγάλη η πληγή;
Ναι, είναι. Έχω πληγωθεί πολύ, γι’ αυτό ήμουν ένα μοναχικό παιδί. Μου απαγόρευσαν ακόμα και να σπουδάσω, αν και πέρασα στη Φιλοσοφική Θεσσαλονίκης, γιατί έπρεπε να δουλέψω για να φροντίσω τα δίδυμα μικρότερα αδέλφια μου. Ήμουν 18 χρονών και πήγαινα κρυφά στη Σχολή Κλασικού Χορού της Ραλλούς Μάνου, γιατί από παιδί λάτρευα τον χορό, κι αργότερα στη Δραματική Σχολή Βεάκη.
Μεγάλες δυσκολίες, τραυματικές μνήμες. Πού δουλεύατε;
Από 17 χρονών δούλευα υπάλληλος σε μία ασφαλιστική εταιρεία και περνούσα τα χίλια μύρια, γιατί ήμουν και ωραία. Το τι πέρναγα δεν λέγεται, η φύση όμως με προστάτεψε κι έμεινα όπως έμεινα, δεν με άγγιξε ποτέ άνθρωπος που δεν ήθελα. Έχουν φάει κάποιοι κάτι σφαλιάρες που «κόλλαγαν» στον τοίχο και μετά μου ζητούσαν συγγνώμη.
Όσα είχε δηλώσει η Δήμητρα Παπαδήμα σε πρόσφατη συνέντευξή της
